Test: Harley-Davidson Fat Boy

Het kan zeker wel, sterker nog, het kan beter dan ooit. Maar je wordt er wel groot en sterk van

Hoe erg je echter moet werken om te sturen, het heeft ook wel echt een beloning. Sowieso heb je een enorme massa staal en aluminium onder je, hoewel minder dan voorheen, het blijft veel, dat geeft rust in de tent. Alles wat je doet kost tijd; accelereren, remmen, sturen, maar het heeft ook iets onverzettelijks. Voordat die uitlaat over de grond gaat kan er nog wel wat bijEn heb je eenmaal ingestuurd, dan houdt niks je meer tegen om met een grote boog die bocht af te ronden. Ook de treeplanken niet, die overigens ook daadwerkelijk anders klinken dan die van de Softail Slim. Bizar hoe ver Harley gaat op sommige vlakken. En ook met de treeplanken luidkeels zingend over het asfalt (moet je eens zo’n stippellijn proberen waarmee fietsstroken worden aangegeven, da’s al helemaal gaaf) blijft de motor op z’n lijn. Gaat het anders klinken, dan zingt de uitlaat op een bepaald moment vrolijk mee. Over links klinkt het dan opnieuw anders, maar dat komt door de treeplank ophanging, die dus wél star aan het frame verbonden zit. En een goed teken om je geluk niet nog verder te beproeven. 

Wat ook nooit vermoeit is het volledig gebruiken van het koppel. Elke sprint, elk groen licht, elke open slagboom tovert weer een enorme grijns op je gezicht. Het verschil kan misschien in theorie niet eens zo groot zijn, maar qua absolute klappen is dit blok wel echt heer en meester. Een passende krachtbron voor de Harley in elk geval. En al ontbreekt een beetje finesse in de bediening zoals bij elke Harley, door de grove afmetingen van handgrepen en rem- of koppelingshendel, ook dat werkt nu in z’n voordeel. Gewoon lomp de koppeling op laten komen geeft zelfs het beste resultaat. In het ergste geval spint het achterwiel een klein beetje, echt heel bont zal het nog niet worden -tenzij je er echt voor gaat- en anders sprint de motor gewoon als een dokwerker vooruit. En op dit model blijf je daarbij wél zitten… 

Omdat dit een Fat Boy is, zijn er meer dan genoeg details waar zelfs de meest obsessieve poetser helemaal op los kan gaan. Neem de genoemde velgen, neem al het chroom, neem de tankdoppen, de dikke tank, de geborsteld aluminium strip over het midden (inclusief Fat Boy logo), de tellers, alles.
Mocht je kiezen voor een model met een 114CI blok, dan helpt Harley je met enorme koeienletters

Verstelbare veervoorspanning achter, het is iets. Enkel remmetje voor... ook.Maar dat zie je op de foto ook wel. Wat wij leuk vinden is het dashboard dat -klassiek Harley- op de tank is gemonteerd. Een grote teller en een lcd schermpje, meer is het niet. Maar met een druk op de knop kun je dat lcd scherm wel alles laten doen wat je belangrijk vindt. Geen idee waarom, maar zelfs een toerenteller is voor de neus te halen. Maar ook twee tripmeters, een odometer, de tijd en de buitentemperatuur natuurlijk. En omdat het toch al bijna lente is, laten we die temperatuur prominent in beeld staan.

Die dikke tank doet het ook niet slecht trouwens. Met z’n 18,9 liter inhoud kom je met gemak ruim over de 200 kilometer voordat er een verklikkerlampje begint te seinen en meer dan 250 is ook niet eens zo enorm moeilijk. Als wij het kunnen, moet een ander dat ook makkelijk kunnen halen. Een mooie stijlbreuk voor Harley, die in het verleden ook wel eens van pomp naar pomp heeft moeten rijden (en nog wel enigszins, mocht je je oog hebben laten vallen op een Forty-Eight bijvoorbeeld).

Zal ik een Porsche nemen? Of toch liever een handzaam cabrioletje? Moet 'ie wel matchen met de Landrover, als het effe kan