Test: Harley-Davidson Fat Boy

Het moment dat je voor het eerst neerploft in het zadel van een Fat Boy vergeet je nooit meer. Het moment dat je voor het eerst in lange tijd opnieuw neerploft in het zadel van een Fat Boy ook niet, maar het heeft iets minder glans, dus we doen maar even of het de allereerste keer is. En nog mooier, ik ben nog geen paar minuten eerder van de Softail Slim afgestapt met de bedoeling nu verder te rijden met de Fat Boy. Ontdek je plekje. Met een fotomodel wordt het dan toch net andersHét icoon, de ultieme Bad Boy Harley, de Terminator, de Schwarzenegger machine, dé motor der motoren. Of tenminste, voor velen. En de Fat Boy is nieuw en verbeterd en dús nog een pak interessanter. Deze motor was ons nog ontglipt tijdens de 2018-presentatie nog niet zo lang geleden. Hij was er wel, maar er was maar één exemplaar en niet om mee te rijden. Tot nu dus.

Zelfs de kleur is prima. Kies je een Fat Boy, dan kies je toch al voor looks en om op te vallen, dus dan kan het smetteloos crème witte er ook nog wel bij. Ik had het niet verzonnen, maar vooruit… het kan. Sterker, het valt nog best mee. Het geeft de motor een bepaalde klasse.

Halen we z’n broer Bob erbij, dan zijn er wel overeenkomsten. In zoverre dan, dat beide modellen zo’n dikke facelift hebben geregen, maar daar nauwelijks van lijken te lijden. Zowel Bob als Boy hebben een compleet nieuwe koplamp, toch geen onopvallend deel van een motor, maar beide komen er mee weg. Net als je denkt dat je het toch over een iconisch onderdeel hebt, blijkt het dus niet eens zo erg te zijn. Gebleven zijn de massieve wielen. Daar kon Harley toch moeilijk omheen, maar toch zijn ook die compleet vernieuwd. Verdwenen zijn de perforatiegaatjes, ervoor terug hebben we nu eh… nou ja, wat je ziet: die ribbels die doorlopen tot op de velg. Staat ‘m wel. Maar ja, ook de looks kunnen we kort over zijn natuurlijk…. Het designteam bij Harley weet ook heus wel waar ze mee bezig zijn. Die zitten erop.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits