Test: BMW R nineT Urban G/S

Zonder interventie van alles wat Ride by Wire teweegbrengt loopt het blok gewoon zo prima als het kan lopen. Mag ook wel, BMW heeft er lang genoeg op kunnen oefenen. Het resultaat is 110 pk, wat gewoon meer dan genoeg is. Als je zou willen kun je daar prima mee te hard rijden. De gasreactie is fris en soepel, niet té gretig, maar prima doseerbaar. Ja, ik hád een crosshelm mee moeten nemen. JammerEn sta je weer eens op je maten te wachten, dan kantelt de motor met een toefje gas nét genoeg om je eraan te herinneren met een olderwetsche boxertwin op weg te zijn.

Dat wordt nog eens versterkt door het geluid. Geluid kan je motor maken of breken, maar in dit geval hebben de engineers het werkelijk spot on. Dat begint bij een vrolijke ‘BRAP’ bij starten en houdt zich bij constant gas in met een zachte brom. Maar elke keer als je onder belasting gas geeft, worden de ploffen luider op een heel aantrekkelijke manier. Je zou er haast met opzet een versnelling te hoog van gaan rijden. Of gewoon lekker irritant heel veel met het gas spelen natuurlijk, iets wat je bijvoorbeeld op een bospad makkelijk doet…

Nou hebben we al twee keer een bospad genoemd. Dan zou je denken ‘Is dat een dingetje dan?’ Het antwoord is volmondig ja. Als je het eenmaal geprobeerd hebt wel. En gelukkig kent Zweden, maar ook ons eigen land als je een beetje zoekt, nog genoeg onverharde wegen die gewoon in je Garmin staan. Daar begon het zelfs mee: in de stromende regen, bij schemer, ergens in een bos. Tomtom zegt het één, Garmin zegt het ander, maar Meer zand! Meer grind! Dit is leuk!we moeten toch door. Als het opgooien van een munt hak ik de knoop door: we gaan dié kant op. Langs de houtzagerij en dan door, zien we vanzelf wel waar we uitkomen. Dat hier wat zwaar verkeer rijdt ligt wel voor de hand, dus veel meer aandacht besteed ik niet aan de derrie in de berm en in het midden… de rijsporen zijn gewoon schoongereden. Ed is in eerste instantie wat huiveriger dus ik neem het voortouw en geef de BMW de sporen. Gaat prima; het 19 inch voorwiel is stabiel genoeg en geeft plenty vertrouwen, de vering benadrukt dat nog eens en zelfs de banden, die eigenlijk behalve hun hoopvolle patroontje nagenoeg niks met offroaden te maken hebben, geven geen krimp. Tijd om alle 110 pk los te laten en eens korte metten te maken met dit stuk weg. Wist ik veel…

Je voelt ‘m namelijk al aankomen: dat was geen vuile weg, dat was gewoon een bospad. Eentje zoals we een dag later nog een paar keer tegen zouden komen, ditmaal bij iets helderder hemel en wél herkenbaar. Conclusie? Niks van gemerkt. Niks. Geen zoekende voorkant, geen slippende achterkant (dat kwam daarna wel, want die tractiecontrole zit er niet voor niks en levert bovendien een heftig protesterend uitlaatgeluid op), geen paniek. Geen greintje pijn en dat is voor een asfaltridder als ondergetekende best wel een dingetje. Met dank aan de Urban G/S. Misschien niet de meest flitsend sturende, maar wel overlopend van vertrouwen. En dat flitsend sturen mag je ook nog met de nodige nuance bekijken, want: een heel breed stuur staat fier boven de bovenste kroonplaat. Gooi ‘m op één oor en je kunt er makkelijk heel erg flink mee blaffen. Zoals je gewend bent van een GS.

Het is nogal een cool ding dus. Ruig, stoer, dikke strak klinkende tweecilinder… dat is best wel dicht bij het idee dat BMW had en dicht bij het idee van de ‘oude nieuwe GS’. Is er dan echt niks op af te geven? Nou ja, je zou het een gemis kunnen noemen dat je zo aan de elementen bent overgeleverd. Of dat het zitje niet in twee delen is uitgevoerd zodat je als solorijder een bagagerekje hebt. Dit is geen motorfiets, dit is een bommenwerperMaar dat is nou juist het punt: op z’n eigen manier is de motor zo basic als mogelijk en dat komt overal in terug, dus ook in het ontbreken van al te veel handigheidjes of oplossingen zoals BMW ze in de loop der jaren heeft toegepast. En juist dat maakt ‘m nou zo gaaf. Hoewel je dus nog zat luxe over hebt, word je gewoon gegrepen door het idee een heerlijk kale motor te rijden. Een super stoere daarmee en daar zit het ‘m… want zo stoer ziet ‘ie er nou niet uit. Met name het stuurkuipje en de ronde koplamp maken ‘m veel knuffelbaarder dan hij verdient. Of, zoals Ed het mooi verwoord: ‘poezelig’. Het is een beetje een goedzak, een Sint-Bernhard. En dat is niet stoer. Een GS, met z’n hoekige lijnen, is veel gemener. En dat is dan dus ook net het verschil wat in het nadeel spreekt van de Urban G/S; hij is wel cool, maar niet superstoer.

Natuurlijk zijn er ook wel meer aardse zaken: de vering is best aan de stugge kant. Volgens sommigen is er niks veranderd ten opzichte van de NineT Scrambler, de voorvork is identiek dezelfde en niet instelbaar, de achterschokbreker is wel instelbaar maar standaard ook redelijk stug. Maakt wel een lekker actieve rit, maar wil je over wat slechtere wegen rijden dan ga je dat merken. En ook de remmen, prima in normaal gebruik, ontkomen er niet aan: bij stevig remmen blijven ze qua vertraging wat achter; ze zijn minder progressief dan je zou denken en juist bij een noodstop kun je daar last van krijgen. Meer dan een vingertje is dan wel te adviseren…