Test: Suzuki 2016 SV650

De ontspannen zithouding vertaalt zich in eerste instantie naar een uitstekend stuurgedrag, waarbij direct voelbaar is dat ten opzichte van de Gladius meer gewicht naar de voorkant is verplaatst. Om de SV650 meer grondspeling te geven heeft Suzuki de veervoorspanning achter van standaard 3 op 5 (van 7) gezet, waardoor ik beide voeten niet meer plat aan de grond krijg. In de straten van Lloret de Mar voelt het in eerste instantie apart, maar als onze voorrijder op de prachtige kronkelige snelle kustweg naar Tossa de Mar flink aan het gas gaat weet ik eigenlijk al niet beter meer en ben ik volop aan het genieten. Het heerlijke g 
De remmen zijn niet indrukwekkend. De initiële bite ging er gaandeweg wel op vooruit, maar met doorremmen zouden ze krachtiger mogen zijn
 
Om het blok onderin sterker te maken zijn de uitlaatbochten verlengd. De radiateur is 40mm verbreed. 
 
Openbare weg, of Circuito de Tossa? Aan de achterband te zien het laatste. Het geluid is fenomenaal. eluid dat uit de standaard uitlaat klinkt – hoezo Euro 4 maakt alles stiller?, het soepele karakter van de V-Twin en de versnellingsbak die gedurende de dag op geen enkel foutje is te betrappen zijn allen al dikke vette pluspunten. De prachtige weg vanuit Tossa landinwaarts gaat het tempo nog verder omhoog, wat bij de fotobocht ook duidelijk aan de banden is te zien. Om de doorgetrokken streep met keren niet te overschrijden (het had Suzuki bij een eerdere groep al een flinke boete opgeleverd) moet een kilometerslang bochtig parkoers worden afgelegd, waardoor de banden tekenen alsof we op een circuit aan het rijden zijn.

In dit tempo is de grondspeling duidelijk aan de krappe kant, de linker voetsteun schraapt al snel over het asfalt. Voor de rechter voetsteun moet ik wat meer moeite doen, maar heb dan wel tegelijkertijd het hitteschild van de uitlaat te pakken. En dit terwijl de achterkant van de fiets dus omhoog is gezet. Met een “hij stuurt gewoon zó gemakkelijk en vertrouwd dat je snel de voetsteunen aan de grond rijdt” weet de Nederlandse PR-man van Suzuki er een aardige draai aan te geven. En deels heeft ‘ie wel gelijk, want met een fiets die geen vertrouwen wekt is het lastig sturen. Op het droge asfalt bijten de Dunlop Qualifier banden zich in het asfalt, maar op de schaduwvlakken is het wegdek nog nat en koud, waardoor ik tot twee maal toe door een over beide wielen glijdende SV650 wordt verrast. Dat Suzuki voor een oude band als de Qualifier heeft gekozen is opmerkelijk: nu is deze J-spec band weliswaar een nieuwe band die speciaal voor de SV650 is ontwikkeld, maar er zijn in mijn ogen anno 2016 toch echt wel betere banden op de markt.

Naarmate de dag vordert gaat het voor mijn gevoel van kwaad naar erger en krijgt mijn vertrouwen in de Dunlop Qualifiers – en daarmee ook de SV650 – duidelijk een knauw. Het lijkt alsof elke keer als ik de SV650 nét een tikkie platter door de bocht jagen wil, dat met een over beide wielen glijdende fiets wordt beloond, waardoor ik een keer zelfs totaal op de verkeerde weghelft beland. OKan niet wachten totdat Suzuki een nieuwe SV Cup gaat lanceren. De fiets is er in ieder geval klaar voorp de waanzinnig gave stuurweg richting lunchstop, waar het in tweede en derde versnelling constant van het ene op het andere oor gooien is, gaat het dan ook niet als vanzelf. Met de ervaringen eerder in de ochtend nog vers in het geheugen spelen de ook hier nog natte schaduwplekken mezelf duidelijk op en neem ik geen enkel risico meer, hoewel de natte grip op deze weg volgens onze voorrijder wel goed moet zijn. Ook de prachtige kustweg vanuit het noorden naar Tossa de Mar, het afgelopen jaar nog dé stuurweg van ons Z300/390 Duke vergelijk, voelt de SV650 niet helemaal lekker aan: bij krappe bochten wil de fiets de bocht invallen, waardoor de motor niet de lijnen rijdt die ik graag wil en ik in de bocht teveel snelheid verlies.

Eenmaal terug in het hotel wordt op mijn verzoek de veervoorspanning naar de (lagere) standaard setting teruggezet, waarvan de motor enorm opknapt. Het eerste wat me opvalt is dat ik beide voeten nu wel plat aan de grond krijg, maar veel belangrijker is dat de SV650 nu wél in balans aanvoelt. Op de brede en overzichtelijke kustweg naar Lloret de Mar, die nu in volgas tempo wordt afgeragd, voelen zowel SV650 als ondergetekende zich veel beter in hun element en wordt de smile op m’n gezicht met elke bocht groter. Nu kan ik oprecht genieten van het heerlijke neutrale stuurgedrag, het waanzinnige geluid en het ontzettend smeuïge motorblok, dat zich enerzijds in tweede versnelling nog tot wheelies verleidt en anderzijds in zesde versnelling vanaf 2.000 toeren mooi oppakt. Dankzij de Low RPM Assist wordt het toerental met wegrijden een fractie verhoogd als de koppeling aVeel van dit soort bochten, dan wordt de grondspeling vanzelf beterangrijpt, waardoor het me lukt om zonder gas te geven in derde versnelling weg te rijden.

Ook de ‘circuit-weg’ kan nu vol vertrouwen worden afgeknald, waarbij me opvalt dat ondanks de lagere stand de grondspeling geeneens veel slechter is. Terug in Tossa stuur ik de prachtige kustweg naar het noorden in, en ook op deze krappe weg voelt de SV650 beduidend beter aan: het gevoel van in de bocht vallen is totaal weg en ondanks dat het tempo nu hoger ligt weet ik de motor zonder moeite op mijn eigen weghelft te houden. Opmerkelijk is ook dat de relatief goedkope vering enerzijds over comfortabel genoeg is voor asfalt van Belgische kwaliteit en tegelijkertijd strak genoeg is voor een snelle koers. Het enige wat nog steeds opspeelt is de voorrem die voor sportief gebruik ondermaats is, hoewel dat in de loop van de dag wel beter werd. in de ochtend miste de voorrem én initiële bite én performance bij doorremmen, tegen het eind van de dag vond ik de initiële bite wel okay (hoewel dat ook een kwestie van wennen kan zijn), maar miste ik nog steeds progressiviteit bij doorremmen.