Test: Moto Guzzi V9 Roamer en V9 Bobber

We beginnen de dag op de V9 Roamer, waarvoor een prachtige route langs het Comomeer en in de bergen is uitgezet. De eerste indruk is erg positief, het zadel is met 785mm lekker laag geplaatst waardoor ik met gemak beide voeten plat op de grond krijg en het stuur ligt lekker in de hand, waardoor een relaxte zithouding is ontstaan. De voetsteunen zijn iets naar voren geplaatst, wIk zou zweren dat hier verleden jaar nog een V7 reedat in eerste instantie ietwat vreemd aanvoelt, maar we zijn Mandello nog niet uit of ik weet niet beter meer. Vanuit het zadel heb je zicht op de nieuwe tellerunit, die uit een enkele ronde klok met klein ingebouwd digitaal display bestaat. De witte tellerplaat licht in het donker fraai rood op en de informatie in het digitale display is erg uitgebreid (een versnellingsindicator is prominent in beeld en naast twee tripmeters zijn ook verbruiksindicatoren voorzien), maar persoonlijk vind ik het jammer dat – in tegenstelling tot de V7 – een toerenteller ontbreekt. De V9 kan echter wel aan de Guzzi app worden gekoppeld, waaruit veel informatie – waaronder actueel koppel en vermogen, hellingshoek, g-krachten en toerental – kan worden afgelezen.

Het deel van de rit door de dorpjes langs het Comomeer valt op hoe gemakkelijk en relaxt de Roamer bij lage snelheid rijdt, veel relaxter dan de nieuwe Bonneville in Road modus waar ik een week geleden in Portugal op reed. Uit de twee uitlaten klinkt een bescheiden, maar wel heel herkenbaar Guzzi gepruttel. Zoals elke Guzzi trilt het motorblok heerlijk tussen je benen – wat door Guzzisti als karakter wordt bestempeld en eigenlijk ook helemaal niet irritant is. Hierdoor is het zicht in de spiegels soms erg bewogen, maar persoonlijk vond ik irritanter dat de op het beugeltje van de remhendel gemonteerde rechterspiegel net te ver achterover stond, wat vooral een fraai zicht op het asfalt opleverde. De oude van Aprilia oWat vinden jullie van m'n zakdoekje? Kleedt wel af he?vergenomen armaturen hebben het veld geruimd voor aluminium behuizingen met ergonomisch doordachte knopjes, waardoor het menu of de instelbare tractiecontrole intuïtief kan worden aangepast.

Zo heerlijk als de Roamer door dorpjes te tokkelen is, zo voorspelbaar is ook het stuurgedrag op de nog deels besneeuwde bergweg. De fiets stuurt erg voorspelbaar en geeft veel vertrouwen, waardoor al snel links en rechts de voetsteun over het asfalt schraapt. Enkel de remmen hadden wat mij betreft wat feller mogen zijn, nu zijn ze vooral op een relaxte rijstijl afgestemd. De souplesse van het motorblok is ook in de bergen een enorm pluspunt: als een haarspeldbocht in tweede versnelling wordt ingestuurd wordt dat niet afgestraft. Sterker: een ruime haarspeldbocht lukte zelfs in z’n drie zonder dat de 850cc V-Twin over z’n nek ging.