Test: Moto Guzzi V9 Roamer en V9 Bobber

De Bobber daarentegen is een heel ander verhaal. Voor wat de styling betreft had de fiets absoluut mijn voorkeur, zowel de matzwarte uitvoering met gele accenten als de matgrijze met rode accenten en ook de net die tikkie actievere zithouding sprak mij meer aan, mWaarom het een Bobber heet? Beeld je het geluid in deze bocht in...aar de weliswaar cool uitziende bolle voorband heeft wel een negatieve invloed op de stuureigenschappen gehad. Als ik in de tunnel net buiten Mandello met dezelfde snelheid als de Roamer een lange rechtse bocht instuur slaat me de schrik haast om het hart: de motor wil alleen maar rechtdoor, waardoor ik mijn gewicht – ik weet, daar heb ik meer dan genoeg van – en de hefboomwerking van het brede stuur in de strijd moet gooien om de bocht tot een goed einde te maken. En dat is niet vreemd, per slot van rekening ben je wat formaat betreft met twee achterbanden aan het rijden.

Doordat ik met de Bobber veel meer aan het sturen ben raken de voetsteunen nog eerder aan de grond, maar schraapgeluiden zijn we nooit vies van geweest. Waar lange bochten op snelheid een aardige uitdaging zijn stuurt de Bobber op het korte werk, zoals rotondes of links/rechts afslaan, juist heel erg licht, waardoor het rijden in de dorpse omgeving nog helemaal niet zo tegenvalt. Wel worden de klappen veel harder doorgegeven, wat me doet vermoeden dat de Bobber stuggere achterveren heeft, maar project manager Luca Balduino weet me te vertellen dat deze bij beide modellen identiek zijn. Het enige verschil in comfort zit ‘m in het dunnere zadel, dat minder in staat is klappen op te vangen. Trouwens, over verkeerd interpreteren gesproken: na van de Roamer op de Bobber te zijn overgestapt zZit ie in Italië, op een Guzzi, op zulke wegen, in zo'n regio, nóg zeuren...ou ik zweren dat de positie van de voetsteunen anders (verder naar achteren bij de Bobber) is, maar die positie blijkt exact hetzelfde te zijn. Het gevoel ontstaat puur door het andere stuur.

Als in de bergen het tempo wordt opgevoerd valt het me op dat het stuurgedrag van de Bobber beter wordt. De motor blijft nog steeds wat lastig te voorspellen, maar hoe meer ik aan de fiets wen, hoe harder dat ik er de hoek mee om kom. Zo hard, dat ik tegen het eind strak in het achterwiel van onze op een V7 racer rijdende Italiaanse voorrijder blijf. Ik betrap me er zelfs op dat het steeds leuker wordt, als een uitdaging om met een fiets die niet intuïtief stuurt toch hard de hoek om te gaan.