Test: Kawasaki Versys 650

Eerlijk gezegd wist ik het afgelopen jaar niet of ik nou echt blij moest worden van de compleet vernieuwde ‘kleine’ Versys, die voor modeljaar 2015 tot Versys 650 was gedoopt. De fiets was er qua design met sprongen op vooruit gegaan en had zich van een lelijke, rebelse en graatmagere puber tot een stijlvolle volwassen vrouw ontpopt, mIk heb toch echt het idee dat ik net na het plassen iets vergeten ben, maar wat... aar daarmee was in mijn ogen tegelijkertijd wel een tikkie van het rebelse (stuur)karakter verloren gegaan. En dát was destijds op het zonovergoten, maar bovenop de Etna wel behoorlijk koude Sicilië voor mij persoonlijk wel een tegenvaller.

Op de prachtige wegen rond de Etna had de Versys 650 weliswaar eigenlijk geen klap verkeerd gegeven, maar toch was er iets dat ik miste. Versys stond bij mij synoniem voor ‘altijd dikke pret’: de bergen in en knallen maar, waarbij maar al te graag te kust en te keur in tweede versnelling het voorwiel richting luchtruim kon worden geprojecteerd. De Versys was een fiets die, hoe onooglijk ‘ie ook was, telkens weer het duiveltje in me wist aan te spreken. Normaal doen was per definitie een verloren zaak.

Nee, dan de nieuwe Versys 650, die zich van een rebelse puber tot een verantwoordelijke ouder had ontpopt en daardoor alles behalve dat was. Alleen, was de fiets daarmee minder dan het eerste model, of was mijn verwachtingspatroon eigenlijk niet reëel? Hoezeer ik persoonlijk dat eigenzinnige karakter van het eerste model ook miste, met zijn nu volwassen uitstraling, neutrale stuureigenschappen, zijn zeer gunstige brandstofverbruik en niet te vergeten zijn fraaiere looks sprak de nieuwe Versys namelijk ineens wél een veel breder publiek aan. En dus had het ontwikkelingsteam van Kawasaki het gelijk aan haar zijde toen het besluit werd genomen met de Versys een andere weg in te slaan.

Palmtrees, for Palmoil. En niet zo'n beetje ook

Een andere weg die hier in Maleisië veel beter tot uiting komt. Vanuit ons vertrekpunt ten zuiden van Kuala Lumpur is een route van ongeveer duizend kilometer dwars door het binnenland voor ons uitgezet, waar vergezichten en palmboomplantages (tegenwoordig het belangrijkste exportproduct van Maleisië) w 
Bij 30° laat je het instelbare ruitje het liefst in de lage stand. Een temperatuurmeter in het display was handig geweest, alleen al om te bevestigen dat het bloedheet is
 
Stevige handgrepen voor de duopassagier, die meteen als kofferdragers dienst doen (slim). De mooi weggewerkte uitlaat klinkt best bescheiden, maar daar heeft Akra-san ongetwijfeld een mooie oplossing voor
 
Qua veervoorspanning en uitgaande demping instelbare vering. De achtershock heeft hiervoor een separaat reservoir, dat gemakkelijk te bedienen isorden afgewisseld met fraaie kronkelige bergwegen met, niet onbelangrijk, amper verkeer en als hoogtepunt van de eerste dag de smalle weg naar Fraser's Hill, een weg die dwars door de jungle lijkt te zijn aangelegd en zo smal is dat het eenrichtingsverkeer is. Om nog maar te zwijgen van de takken en bladeren die - al dan niet aan de boom of half-vergaand op de grond - de klim nog meer tot een uitdaging maken.

De Versys 650 voelt zich hier als emm, aap in de jungle en slingert probleemloos de lange, smalle weg omhoog. De souplesse waarmee de Versys deze prachtige weg neemt staat in schril contrast met mijn eerdere ervaring tijdens Asia Ducati Week, toen dezelfde weg met een Monster 796 nog een ware beproeving was. Zo vermoeiend als de rit toen was, met name vanwege de sportieve zithouding en stugge vering van de Duc, zo relaxt gaat het me nu af, waardoor het voor m'n gevoel niet alleen lijkt alsof de weg nu een stuk korter is, maar ook dat het wegdek breder is. Waar het in de krappe haarspeldbochten destijds soms flink zweten was zijn diezelfde bochten met deze Versys 650 een fluitje van een cent en wordt de fraaie weg ontspannen in tweede en soms derde versnelling afgelegd. Met dank aan de souplesse van de paralleltwin, maar ook met dank aan de vOok al zo handig in Maleisië: motoren hoeven geen tol te betalen op de snelwegering die duidelijk op comfort is afgestemd en daardoor alle oneffenheden weet te absorberen. Dat was met de Duc toen wel anders.

Bovenop de berg kan voor een spotprijs worden geluncht, maar de heldere zonovergoten hemel heeft inmiddels plaatsgemaakt voor een donkere, dreigende lucht, waardoor we geen risico nemen en ervoor kiezen zo snel mogelijk naar ons hotel in Raub te gaan voordat de pleuris écht uitbreekt. Plaatselijk is het wegdek al goed nat, waardoor het goed oppassen is, en dat is niet het enige wat op deze weg door de jungle verraderlijk is. Met regelmaat is het wegdek met van alles en nog wat bedekt dat de grip niet ten goede komt, zoals zand of bananenbladeren, maar de Versys deert het niets. Sterker, deze Aziatische versie heeft geen ABS, wat meteen het grootste verschil met de Europese versie is en zeker nu geen overbodige luxe zou zijn, maar omdat de remmen zo mooi te doseren zijn en de fiets zo gemakkelijk te controleren is mis ik het eigenlijk geen enkel moment. Naast ‘geen ABS’ is ook de vering meer op het gemiddelde Aziatische postuur afgestemd en daardoor wat zachter, misschien voor ons Europeanen te zacht is afgesteld. Voor mij in ieder geval zeker.