Test: Triumph Street Twin

Dat is echter pas in de toekomst, in het hier en nu staat de 900 Street Twin, waarmee ik kennismaakte in de zonnige omgeving van Valencia aan de Middellandse zee. Eerst dwars door de moderne stad, daarna vanuit de kust naar het prachtige heuvellandschap met z’n kenmerkende sinaasappelvelden. AOf dat nog een beetje de hoek om wil? Wat denk je zelf?lleen op de fiets plaatsnemen is voldoende om je te realiseren dat deze Street Twin veel toegankelijker is dan alle voorgaande Bonneville modellen, want ondanks dat het zadel 10mm hoger is geplaatst voelt het alsof de zit lager is, doordat het langs voren net als de tank ietwat smaller is gevormd. Voor kleinere motorrijders zal het een zegen zijn dat nu voor het stoplicht beide voeten vlak op de grond kunnen worden gezet, terwijl ik met 1.80mtr niet verkrampt zat omdat het zadel voldoende ruimte heeft. Daarnaast heeft Triumph het zadel ook van een andere vulling voorzien, waardoor de zit ook op lange afstand comfortabeler moet zijn. De voetsteunen voor een ontspannen zithouding zijn laag genoeg geplaatst, maar bieden desondanks genoeg grondspeling wanneer enthousiast door de bochten wordt gestuurd.

De zithouding op de Street Twin voelt verder ook natuurlijker en prettiger aan omdat het vlakke stalen stuur met instelbare rem- en koppelingshendel nu smaller is gevormd – het voelt alsof je verder naar voren zit, en hoewel de afstand tot het stuur kleiner is geworden moet je iets meer voorover zitten dan met het naar achteren gebogen stuur van de oude fietsen.  Daarnaast zijn ook de voetsteunen iets verder naar achteren geplaatst, waardoor je snel geneigd zult zijn om met de tenen op de steppen en de knieën strak tegen de tank je een met de Street Twin te maken. De afwezigheid van vervelende trillingen, ongeacht welk toerental van de nieuwe paralleltwin me 270° krukas, maakt de rit o 
Retro heeft duidelijk de boventoon gevoerd. Een toerenteller vondt Bloor & Co niet nodig

Ondanks dat ze niet hebben geprobeerd de radiateur aan het oog te onttrekken heeft 'ie de nog steeds uitstraling van een luchkoeler
 
Hadden we al gezegd dat 'ie best retro is gestyled>ok nog eens minder vermoeiend. De benzinetank is mooi gevormd en de retro-look ronde spiegels geven goed zicht en trillen niet. Nee, deze fiets is duidelijk ontwikkeld en verfijnd door gasten die veel kilometers hebben gemaakt.

Dit wordt nog eens bevestigd als de gecombineerde noodstop/startknop wordt ingedrukt en de vloeistofgekoelde twin tot leven komt en je door onverwachte glorieuze klanken uit de uitlaat wordt verwend. Werkelijk, hoe Bloor’s mannen dit geweldige tweecilinder concert door de strenge Euro 4 geluidseisen hebben gekregen is mij een raadsel, maar het is ze gelukt en daarvoor proficiat. Het volgende dat meteen opvalt is de extreem lichte en idem controleerbare bediening van de kabelbediende koppeling, wat de rit door de stad heerlijk ontspannen maakt. Dat is bij sommige niet in Engeland gemaakte tweecilinders wel anders. De versnellingsbak laat zich probleemloos schakelen en is helemaal op Japans niveau, hoewel het duidelijk wel beter is om te allen tijde de koppeling erbij te nemen. Zonder koppeling valt het niet mee om constant mooi op te schakelen. Dankzij de lichte bediening ben je bij een stoplicht ook rap van z’n plek, ondanks dat met 54 pk bij 5.900 toeren de nieuwe 900cc twin slechts driekwart van het vermogen van de oude 865cc Bonneville heeft. Voor wie meer vermogen wil heeft Triumph later het komende voorjaar nog vier 1.200cc modellen gepland.