Test: MV Agusta Brutale 1090RR

Dat MV Agusta met deze laatste variant op het B4 viercilinder Brutale thema Brutale 1090RR een verdomd goede fiets met enkele nukken op de markt heeft gezet, daarvan waren we twee jaar geleden al overtuigd. Hij mag met een topvermogen van 158 pk de sterkste variant in dertien jaar Brutale geschiedenis zijn, het is dankzij dertien jaar evolutie tegelijkertijd de minst intimiderende en daarmee de meest toegankelijke variant. Was de Brutale S een ongeleide projectiel waarvan je wist dat ‘ie je op enig moment pijn zou gaan doen, is de Brutale RR als een vurige hengst die uit je hand eet. Was de Brutale S (en zeker de Brutale 910) als Badr Hari, dan kan de RR als Arnold Vanderhyde door het leven gaan.

Maar toch, ondanks dat dit de beste en misschien ook wel de mooiste Brutale is die in de oude fabriekshallen aan het meer van Varese is geproduceerd, is de geest misschien wel uit de fles. De vele varianten op hetzelfde thema met onderling marginale verschillen zijn als Stock, Aitken & Waterman (mocht je de jaren '80 niet hebben beleefd, dan biedt Google wel uitkomst) misschien iets te veel van het goede geweest. En dat is verdomd jammer, want als er één ding is wat dit rendez-vous ons heeft geleerd is dat het een van de fijnste sportieve nakeds van dit moment is.

Een sterker blok dat met pak ’m beet 185 pk de rest overtroeft (om indruk te kunnen maken aan de toog), een quickshifter met terugschakel-functie zoals nu bij de meeste andere MV modellen al standaard is en een display wat wél te bedienen is en Brutale zou best wel eens weer aan de leiding van het sportieve naked segment kunnen staan.

• uitgesmeerd vermogen, Race-ABS, ontspannen én sportieve zit, watertandend lekker
• Nukkig display, Normal-ABS, geen quickshifter