Test: Kawasaki Supernaked Z-familie

Was de overstap van de Z250SL op de Z300 al een ware cultuurshock, dat valt in het niet bij het gevoel dat overheerst als op de Z800 wordt overgestapt. De 806 cc viercilinder lijnmotor mag als twee druppels water lijken op de Z300, maar gooi je been over het zadel en elke gelijkenis gaat vanaf dat moment volledig mank. Waar het ‘kleintje Kawasaki’ over een supercompacte zit beschikt, waarbij je in de motor zit en het stuur niet al te ver naar voren is geplaatst, is de zit van de Z800 met 834 mm torenhoog en ben je duidelijk niet in, maar óp de motor plaats gaan nemen. Tel daarbij op dat het lekker brede stuur best ver naar voren is geplaatst en je vraagt je af waarom in hemelsnaam deze fiets als warme broodjes over de toonbank gaat. Tot je een half uur aan het knallen bent, niet meer beter weet en de puzzelstukjes die in eerste instantie vreemd aanvoelden juist op z’n plek beginnen te komen.

Voor de geschiedenis van de Z800 moeten we teruggaan naar het jaar 2004, toen door Kawasaki de Z750 op de markt werd gezet, maar de basis van de huidige 800 werd eigenlijk in 2007 gelegd met de tweede generatie Z750, waarvan deze Z800 in grote lijnen is afgeleid. Het ruggengraatbuizenframe van hoge rekgrensstaal is gebaseerd op die zevenenhalf, maar met een herziene stijfheidsbalans. Dankzij toepassing van een gegoten aluminium motorsubframe konden de motorsteunen achter de cilinderkop worden geplaatst, dichter bij het zwaartepunt van de fiets. Een verbindingspijp tussen het linker en rechter motorsubframe heeft voor verbetering van de stijfheid van het geheel gezorgd, wat in een stabieler stuurgedrag moet hebben geresulteerd.

Mooie woorden van Kawasaki nog voor de kerst in 2012, toen de Z800 aan de wereldpers werd gepresenteerd en tot op de dag van vandaag in die hoedanigheid op de markt is. Enkel de kleurstelling is ietwat aangepast, maar technisch gezien heeft Kawasaki sinds z’n lancering geen wijzigingen meer doorgevoerd. En waarom zouden ze, ondanks dat de fiets langzaamaan op leeftijd begint te komen, breekt hij nog altijd verkooprecords, waar veelal na een eerste introductiejaar de verkopen terug gaan lopen, in het jargon omschreven als het verkoopzaagtandprofiel. Trouwens, wat die kleurstelling betreft, p 
Hadden we al gezegd dat 'ie opvallend veel gelijkenis vertoont met de 300? Anders dan anders, het display van de Z800.
 
Goed nieuws voor de A2-rijders: naast deze 118 pk versie is er een 96 pk Z800e. De brede uitstulpingen in de tank moeten de kracht van de Z vertegenwoordigen.
 
Zelfs de LED's van het achterlicht vormen een Z. Het wordt eentonig, maar met de Akra klikt 'ie supervetersoonlijk vinden we deze 2015 kleurstelling veel vetter dan de oorspronkelijke groene duo-tone. Door het kontje groen te kleuren komen de lijnen veel beter tot hun recht, maar dat is voor ieder persoonlijk. Net als de 300 en 100 wordt ook deze 800 door een fraai Akrapovic uitlaatsysteem gesierd, wat ‘m volgens de groenen ook nog eens een paar extra paarden moet hebben gegeven. Niet dat dáár een sterke behoefte aan was, belangrijker is dat ‘ie nu best fraai klinkt – en met de dB-killer erin niet overmatig asociaal – en stukken beter oogt dan de kachelpijp die standaard de Z800  ontsiert.

Van het torenhoge en onwennige gevoel dat direct na de overstap overheerste is nog maar amper iets te merken als na een korte pauze bij de lokale snackbar het avontuur op de Z800 wordt voortgezet. Eenmaal gewend voelt de zit als gegoten aan en overheerst eerder het idee dat je eigenlijk nooit meer anders wilt. In het stadse verkeer legt de 800 het af ten opzichte van 250 en 300, maar dat is niet vreemd. Of je met 150 respectievelijk 170 kilo rijklaar aan het vegen bent, of je weegt 229 kilo schoon aan de haak. Dat scheelt de helft. Eenmaal het stadse verkeer ontvlucht kan de Z800 echter laten zien waarom hij nog steeds de publiekslieveling is, zo prettig als de fiets over de dijk te sturen is. De 800 mag een stuk minder lichtvoetig dan de 250 en 300 zijn, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door vering die stukken beter op z’n taken is berust. Zowel voor als achter kan een en ander naar eigen geur en smaak worden ingesteld, maar wij vinden het wel prima zo: de oneffenheden worden perfect geabsorbeerd, terwijl met stevig aanremmen de voorkant niet als een plumpudding in elkaar stort.