Test: Kawasaki Supernaked Z-familie

Ik begin het avontuur op de kleinste telg van de Z-familie, de Z250SL, die exact een jaar geleden in Indonesië werd gelanceerd als naakte versie van de Ninja250RR Mono, en waarvan wij toen al stelden dat ‘ie de Nederlandse showrooms niet zou misstaan. Uiteraard werd dat destijds bij hoog en laag ontkend, maar net als KTM heeft Kawasaki goed door dat de markt aan het veranderen is en dat mede dankzij het nieuwe gefaseerde rijbewijs er een groeiende vraag naar lichte motorfietsen is. Behoudens de aanpassingen die om homologatie-technische redenen zijn gedaan is de Z250SL die nu voor me staat exact hetzelfde als die vorig jaar in Azië gelanceerde fiets. 

Zoals gezegd is de tweeënhalf gezegend met een volwassen uiterlijk, waardoor je niet het idee hebt op een veredelde brommer aan het rondtuffen te zijn. De in Kawasaki bewoordingen agressieve supernaked-styling is gebaseerd op het design-thema ‘slank en sexy’, en met dat laatste heeft Kawasaki eigenlijk geen woord verkeerd gezegd. Het sportieve design van de enkelvoudige koplamp, die na een paar potten bier best wel overeenkomsten met de ER-6n lijkt te hebben, de compacte kuipdeeltjes die netjes de radiator uit het zicht weten te houden, het trellis buizenframe dat de fiets z’n volwassen uitstraling geeft en het strakke kontje zouden niet alleen elke fiets niet misstaan, maar het geheel is bovendien afgewerkt op een manier die verre van El Cheapo is.

Het vierkleps ééncilinder motorblok, dat z’n cilinderinhoud van 249 cc uit een boring x slag van 72,0 x 61,2 mm heeft gehaald, wordt door Kawasaki opgegeven voor een topvermogen van 28 pk bij 9.700 toeren per minuut, wat in het huidige 200 pk tijdperk misschien niet indrukwekkend klinkt, maar ruimschoots voldoende is om met het verkeer mee te komen. Op de snelweg wordt met het ‘kleintje Z’ nog best rap en overtuigend een snelheid van 140 km/u gehaald en dat had waarschijnlijk nog harder gekund, ware het niet voor het best wel drukke ochtendverkeer dat niet veel later acuut tot stilstand komt. D 
Het neusje oogt als een mix van een ER-6 en een FZ6. Het display oogt misschien karig, maar is wel overzichtelijk en bovendien kennen we genoeg dikke fietsen die het met minder moeten doen.
 
Met 28 pk ga je de TT misschien niet winnen, maar 't ziet er wél volwassen uit. Zelfs de tankpad is fraai gevormd.
 
Standaard klinkt de Z250SL als een natte scheet, maar daar zal Akra vast een oplossing voor hebben. De achtershock is centraal geplaatst.e hartstilstand van de Rotterdamse verkeersaorta speelt de Z250 echter perfect in de kaart, met enorm speels gemak is de fiets tussen de file door te manoeuvreren, mede dankzij z’n lage gewicht van 150 kilo rijklaar. Dat is maar liefst twintig kilo lichter dan de Z300, die in Azië als Z250 door het leven gaat, en wat ‘m terecht de eretitel Super Light geeft. Dat lagere gewicht komt deels door het motorblok, dat één cilinder minder heeft,  maar deels ook door het rijwielgedeelte dat veel lichter is geconstrueerd.

Als verse paling in een pot mosterddillesaus baant de Z250SL zich een weg door de Rotterdamse verkeerschaos. De wielbasis is met 1.330 mm nog geeneens extreem kort, maar kort genoeg om de weerbarstige automobilisten die er soms alles aan doen om vooral geen ruimte te geven, het nakijken te geven. Ook op de bochtige dijk langs de IJssel af speelt de korte wielbasis de fiets heerlijk in de kaart, terwijl de balhoofdhoek met 24° en naloop van 90 mm eveneens niet zo extreem gekozen is. Hier is het dat de Z250 voor het eerst zijn beperkingen toont: de 37 mm telescoop voorvork en Uni-Trak achtershock zijn niet opgewassen tegen het sportieve tempo dat is ingezet. Snel en hard insturen wordt vooral de voorvork al snel teveel, met als resultaat een voorkant die naar buiten wil gaan stempelen.