Test: Kawasaki Supernaked Z-familie

Vanaf de Z250SL overstappen op de Z300 voelt als een ware cultuurshock. De driehonderd is zoals gezegd gezegend met eenzelfde zithoogte als de tweeënhalf van 685 mm, maar het voelt alsof het zadel minstens 20 mm lager zit. De Z300 is de zwaardere Europese variant van de standaard Z250 die net als de Z250SL momenteel al volop in Azië wordt verkocht en in Thailand wordt geproduceerd. In tegenstelling tot de Z250SL, die hoewel onmiskenbaar Kawasaki in deze Z-familie – net als de Z1000 – een eigen identiteit heeft, lijkt de Z300 als twee druppels water op de Z800. De agressief vormgegeven koplamp oogt identiek, evenals het plaatwerk dat aan de zijkant is aangebracht om enerzijds de radiator te verbergen en anderzijds het agressieve lijnenspel door te zetten.

De volwassen uitstraling van de Z300 deed mij terugdenken aan de presentatie van z’n gekuipte broertje, inmiddels al weer bijna drie jaar geleden in de bochtige omgeving van Mainz, waar een Duitse Fireblade rijder de mond openviel “Was, nur Dreihunderd?” toen hem werd verteld dat hij ooggetuige van de perspresentatie van de Ninja 300 was. We zeiden het al eerder dit epistel en zeggen het opnieuw: zeker weten dat je met deze Z300 menig motorrijder voor de gek houden kunt. Van het volwassen display, waarvan trouwens de controlelampjes van de knipperlichten a 
De overeenkomsten met de 800 zijn verbluffend. Het display oogt fraai, alleen de controlelampjes vallen in zonlicht amper op.
 
39 pk, daarmee kun je al serieus echte wheelies maken. De tank is tussen de benen lekker smal.
 
Tot in de puntjes netjes afgewerkt. Akra heeft z'n werk goed gegaan, de Z300 is er zowel optisch als motorisch van opgeknapt.ls gevolg van zonlicht reflectie amper opvallen – maar daarvoor licht het knipperlicht zelf wel goed op, tot aan z’n strakke kontje, dat net als de andere Zetten een fraai gevormd tweetraps zadel heeft is er niets dat verraad dat het ‘slechts’ een driehonderdje is.

Ondanks dat de Z300 op papier twintig kilo zwaarder is dan de Z250SL, is de fiets haast nóg wendbaarder in de Rotterdamse verkeerschaos. De zit is veel compacter dan de tweeënhalf, waardoor je niet alleen meer ontspannen op de motor zit, maar bovendien meer overzicht hebt en veel gemakkelijker van richting kunt veranderen. Was ik tweeënhalf jaar geleden op slag verliefd op de Ninja 300, deze Z300 doet daar nog een schepje bovenop, omdat de karaktereigenschappen van een naked nog beter passen bij een lichte motorfiets. Het tweecilinder paralleltwin motorblok wordt opgegeven voor een topvermogen van 39 pk bij 11.000 toeren per minuut en is daarmee 11 pk sterker dan de Z250SL, maar het is vooral met dank aan de fraaie Akrapovic dat de Z300 al van onderuit zo lekker oppakt. Waar bij de tweeënhalf wheelies zich beperkten tot kortstondig het voorwiel in de lucht kunnen met de Z300 al serieuze wheelies van ettelijke honderden meters worden gemaakt. Nu zijn wij niet vies van stoutdoenerij, maar wat in de werkelijke wereld veel zinvoller is, is dat Team Green in de Z300 een heuse slipper-assist koppeling heeft voorzien, waardoor de koppeling vederlicht aanvoelt en bij hard aanremmen de achterkant gemakkelijk opzij kan worden gezet.

Het lichtvoetige karakter in het stadse verkeer speelt de Z300 ook in een bochtige omgeving in de kaart, met een gemak dat zelfs de Z250SL te boven gaat laat de driehonderd zich over de bochtige dijkweg jagen, waarbij het soms wel lijkt alsof Kawasaki de Z300 gearing op dit soort wegen heeft aangepast: de tweede versnelling is precies lang genoeg om het rechte stuk tussen twee bochten door te overbruggen, heel soms grijpt de toerenbegrenzer vroegtijdig in, maar dat kan dan meteen als quickshifter worden gebruikt om de volgende versnelling van de goed schakelende bak te selecteren. Damn, dit gaat qua funfactor nog eens tien stappen verder dan ons vergelijk met de Ninja 300 en RC390 vorig jaar, en dat was al dikke pret.