Test: Ducati 1299 Panigale S

Met de lancering van de 1299 Panigale is Ducati voor het eerst in haar geschiedenis afgeweken van haar filosofie dat met de fiets in het WK Superbike moest kunnen worden geracet, wat vanaf de allereerste 851 het geval is geweest. Met de 1299 Panigale breekt Ducati met die traditie, het reglement van het WK Superbike schrijft een maximale cilinderinhoud van 1200 cc voor, waardoor de 1.285 cc grote 1299 Panigale niet kan worden ingezet. IMocht je op zoek zijn naar een wake-up call om 's ochtends meteen klaarwakker te zijn, dan hebben wij wel een tip voor je...n feite speelt Ducati hiermee precies hetzelfde spel als Kawasaki tien jaar geleden al met de ZX-6R 636 begon: extra cilinderinhoud voor de racing for fun consument en voor op straat, en daarnaast een 1199 Panigale R als homologatiemodel voor het WK Superbike.

Alleen al om het enorm gestegen koppel is de 1299 Panigale het aanbevelen waard, en dan is er nog de waslijst aan elektronica waarmee de door ons geteste 1299 Panigale S is uitgebreid: hellinghoek ABS dat een dikke plus voor wat betreft de veiligheid is, instelbare tractie- en wheeliecontrole en de semi-actieve Öhlins vering die z’n werk ontzettend goed doet. Waarmee de Panigale ook voor mindere goden een stuk gemakkelijker te rijden is. Anders gezegd: als na een dag intensief sturen het enige waarover je klagen kunt is een zijstandaard die met je racelaars onbereikbaar is, dan moet je wel een verdomd goede fiets hebben gemaakt. Alhoewel daarvoor wel diep in de buidel moet worden getast.

• elektronicapakket, feedback, quickshifter, koppel onderin
• zijstandaard onbereikbaar voor racelaars, goedkoop is anders...