Test Bienville Legacy V4

Nadat hij groen licht had gekregen om zijn concept in metaal en carbon om te zetten, moest Nesbitt op zoek naar een krachtbron, en voor hem was er maar één keus in vorm van het compleet nieuwe OHV 16-kleps 90° V4 motorblok dat was ontwikkeld voor een scala een motorfietsen in een nieuwe productiefaciliteit in het nabijgelegen Birmingham, Alabama door het net opgerichte Motus. TBanjo-muziek zijn ze hier beter in dan strak asfalt leggen, gelukkig deert de Legacy het nietswee van de drie concept Legacy prototypes die persoonlijk door Nesbitt zijn gemaakt worden aangedreven door normaal ademende Motus V4 motoren die 180 pk aan de krukas produceren bij 7.800 toeren per minuut, terwijl het derde pre-productie model van een Deense Rotrax supercharger is voorzien, die samen met de titanium kleppen, een hetere nokkenas en een hogere compressieverhouding het vermogen naar verwachting tot 300 pk vergroot.

Ok, ze oogt geweldig, alle vakjes voor wat betreft baanbrekende uniekheid in zowel design als handgevormde executie zijn afgevinkt – maar kun je de Bienville Legacy nog rijden als iets dat maar enigszins vergelijkbaar is? Volgt de functie de vorm, is de ‘go’ overeenkomstig met de ‘show’? Er is maar een manier om dat uit te vinden en dus zet ik koers naar de verlaten dijkwegen langs de Mississippi delta ten noorden van ‘NooAwlins’ rond Baton Rouge, waar ik de eer heb als allereerste persoon met de Legacy op snelheid en bochtige wegen te rijden – het testen was tot dusver beperkt tot het op en neer rijden in de straat buiten JT’s French Quarter studio in derde versnelling van dit eerste van drie bewezen prototypes. Het was mijn taak om uit te vinden of JT’s avant-garde theoretische ontwerp daadwerkelijk werkte in de praktijk, zonder daarbij natuurlijk ook maar een moment aan de waarde in $$$$$ te denken waarmee ik aan het rijden was. Wat denk je zelf? Maar na duizenden kilometers op circuits te hebben gereden op fietsen met zogenaamde vreemde voorkanten, van de Bimota Tesi tot de Saxon Triumph, inclusief meer dan een run op het werk van John Britten, denk ik dat mijn vizier open genoeg is om de Legacy op haar essentie te beoordelen. Laten we eens zien…

hoogwerker

De eerste verrassing komt als je aan boord probeert te klauteren en ontdekt dat de zithoogte van deze conceptfiets een stratosferische 890 mm hoog is “Dat is omdat de carbon veer die ik aan het testen ben een gemodificeerd onderdeel is van een Outlaws oval track V8 Sprintauto,” aldus JT. “Nu dat ik de data voor de veerconstante heb kan ik een nieuwe veer maken die de zithoogte naar een veel acceptabelere 800 mm brengt.” Dat zal fantastisch zijn, want momenteel is de zit zo hoog dat het zelfs voor mijn gemiddelde lengte van 1.80 mtr voorzichtigheid troef betekent om aan boord te zijn, niet in staat om bij stilstand ook maar het puntje van beide voeten aan de grond te krijgen. Dat maakt het keren op de weg van deze $350.000 dure kunst op wielen of het verplaatsen als je erop zit nagenoeg onmogelijk. In plaats daarvan moet je afstijgen, nadat je eerst je rechtervoet op de grond hebt gezet en met je linkervoet op zoek naar de zijstandaard gaat die uit titanium is vervaardigd en van een titanium veer is voorzien. Klap de zijstandaard uit, laat de motor erop steunen, klim van de motor af en draai haar om en dank daarbij de lieve god dat je haar niet hebt laten vallen. Om weer aan boord te klimmen moet je eerst op de linker voetsteun gaan staan en je rechterbeen over het zadel gooien, in de hoop dat JT’s metallurgische kennis up to date is, zodat de zijstandaard niet buigt of breekt. Wat niet gebeurde – phew!

Daar staat tegenover dat JT gehoor heeft gegeven aan mijn eerdere kritieken op de Wraith dat ik nergens ruimte had om mijn knieën te plaatsen om de fiets te laten sturen, en heeft kneepads in het zadel aangebracht die aan beide zijden naar voren reiken en je in staat stellen tegen het nog niet volledig ontwikkelde spaceframe, met de benzinedop in de rechterkant verwerkt. Dit laat zien hoe ontzettend rank de Legacy is als je erop zit, nog meer dan de niet bepaald porky Motus, wiens donor V4 motorblok vanuit het zadel van de Legacy nDaarbij, hoe harder je rijdt, hoe minder de hobbels opvalleniet in de verste verte zo nadrukkelijk aanwezig is als een Moto Guzzi met haar vergelijkbare architectuur. Het 4130 Chroom Molybdeen door JT handgemaakte stuur is erg breed, te breed naar mijn smaak – ik was met de Bienville op de dijkwegen in hoogste versnelling aan het sturen, maar de winddruk die ik voor m’n kiezen kreeg omdat de opmerkelijk gripvolle gegraveerde mahoniehouten handvatten zo ver uit elkaar staan was ongekend. Hoe dan ook, zoals alles van een op maat gemaakte fiets kan ook dit op de wensen van de klant worden aangepast. De aan het uiteinde van het stuur bevestigde spiegels die tijdens mijn test uitblonken in afwezigheid zullen daarentegen op het productiemodel gewoon aanwezig zijn.

Reik achter je rechterbeen naar het contactslot (de klantenfietsen zullen met een sleutelloos contact met afstandsbediening worden uitgerust) en druk op de onderste van de twee anoniem ogende knoppen op de rechterkant van het stuur om de V4 tot leven te wekken.  De bovenste knop is voor groot/klein licht, links is de een knopje voor de claxon en het linker knipperlicht te vinden, terwijl het rechter knipperlicht wordt bediend door de startknop een keer in te drukken. Druk ‘m daarna niet meteen nog een keer in om het knipperlicht uit te zetten, want dan heeft de knop ineens de functie van een dodemansknop. De CAN-BUS technologie die dit regelt is zo afgesteld dat twee keer snel indrukken het motorblok uitschakelt, terwijl met een tussenpoos van meer dan twee seconden het knipperlicht wordt uitgezet. En eerlijk is eerlijk, het is gewoon een kwestie van wennen.