Eerste test: Husqvarna 701 Enduro en 701 Supermoto

We beginnen de dag met de 701 Enduro, die zich van de 701 Supermoto onderscheid door de grotere wielen (21” voor en 18” achter) met noppenbanden (en binnenbanden), andere vering met langere veerwegen en andere remmen uit huize Brembo. Met een zithoogte van 910 mm is het voor de kleine medemens net als ik geen eenvoudige taak het paard te bestijgen en daarna de zijstandaard in te klappen. IAls je 't niet erg vindt neem ik vandaag de korste routek verdoezel het probleem door de 701 Enduro naast de stoep te parkeren en vandaaruit op te stappen en doe bij de eerste stop een beroep op een collega, maar Husqvarna’s voorrijder heeft een gouden tip voor mij: niet, zoals gebruikelijk eerst opstappen en dan de zijstandaard inklappen, maar eerst de standaard inklappen en dan het been over het zadel gooien. En bij stilstand niet met de kont op het zadel blijven zitten, maar één been stevig aan de grond zetten met het andere been half over het zadel hangend. En verdomd, het werkt.

De regenwolken van de vorige dag lijken het meeste vocht al te hebben gelost en de hemel klaart zelfs op, maar de wegen zijn nog wel kletsnat van de hevige regenval overnacht. En dat doet de 701 Enduro niet veel goeds. De motor zit hoog en ik heb voor geen meter vertrouwen in ’t ding. Rechtsaf, linksaf, rotondes, de fiets lijkt alleen maar rechtdoor te willen gaan en het voelt alsof het stuur op slot zit. Het blok pakt fantastisch mooi op, maar ik kan er voor geen meter van genieten. Ik schuif over het ruime, bijzonder fraai uitgevoerde zadel, dat naar voren aan de zijkant ook doorloopt (waar bij de KTM 690 Enduro een kunststof zijschild zit), maar dat heeft geen enkele invloed op het stuurgedrag. Naar voren, naar achteren, de 701 Enduro lijkt er geen zin in te hebben vandaag. Bij de eerste stop blijk ik echter niet de enige te zijn die dat heeft opgemerkt. “Combinatie van het 21” voorwiel en noppenbanden,” zo weet een collega met duidelijk meer Enduro ervaring me te vertellen als we vlak voor een totaal onder water gelopen viaduct bij het circuit van Portimao zijn gestrand.

Via een stukje offroad berm wordt naar een hoger gelegen parkeerdek gestuurd, om vandaaruit over een betonnen greppel op de bovengelegen weg uit te komen, maar dat haalt niets uit, na vijf minuten alternatieve route komen we op exact hetzelfde punt terug, waardoor er niets anders opzit dan via de omgekeerde weg terug naar af te gaan. N 
Oogt compact en strak, en dat is 'ie ook. De WP 4CS voorvork met gescheiden demping voldoet uitstekend

De 67 pk ééncilinder blinkt uit in souplesse en heeft een brede powerband
 
Het zadel loopt helemaal naar voren door, het subframe dient tevens als benzinetank. De taartschep kan gemakkelijk worden gedemonteerdormaal gesproken niet echt bepaald spannende dingen, maar met nul vertrouwen in de fiets is het meer dan offroad genoeg voor mij.

Toch, het feit dat ik deze hindernissen zonder kleerscheuren heb overleefd geeft me een enorme boost, wat de stuureigenschappen van de 701 Enduro meer en meer ten goede komt. Het onwillige stuurkarakter speelt steeds minder op, mijn vertrouwen groeit met elke bocht om op de halfnatte wegen de fiets in de bocht onder me weg te drukken en voor ik het in de gaten heb volg ik comfortabel het niet bepaald flauwe tempo dat door Husqvarna’s voorrijder, die in z’n jonge jaren iets met Enduro schijnt te hebben gedaan, is ingezet. Alsof de fiets pas lekker gaat sturen als ‘ie vuil aan het worden is.

Die stelling wordt nog eens extra bewaarheid op het offroad gedeelte van de test. Volgens Carrubba is het niet echt zwaar en moet het voor mij dus ook goed te doen zijn, maar dat blijkt al snel niet echt zwaar op z’n KTM’s te zijn. Eerst moet een brede, diepe beek worden overgestoken, waardoor ik meteen tot aan m’n knieën kletsnat ben, maar dat is nog het minste probleem. Het gravelpad dat langs de berg omhoog slingert is op plekken best smal en heeft een ondergrond die deels uit stenen en deels uit roestbruine klei bestaat, dSpijkerbroek mag best als dit de dagelijkse route naar werk is, toch?ie vanwege het extreme noodweer van het afgelopen weekend behoorlijk is geërodeerd. Voor me zie ik al enkelen de mist ingaan en besluit wijselijk veel afstand tot de man voor me te houden, zodat ik zelf mijn eigen tempo bepalen kan. De gouden regel die mij altijd is verteld is bij twijfel altijd op het gas te gaan, zodat het achterwiel het voorwiel de goede kant opduwt, en dat gaat me met de 701 Enduro perfect af.

De 701 kiest z’n eigen koers over de soms best wel listige ondergrond, maar het meest ben ik nog onder de indruk van de souplesse van de ééncilinder, die zich zelfs in derde versnelling tot lage toeren laat afknijpen en vervolgens op het gas weer mooi oppakt, zonder zich te verslikken of de neiging hebben af te slaan. Voor Enduro-digibeten als ondergetekende wordt het op deze manier wel heel erg gemakkelijk gemaakt en hoe smeriger de Enduro wordt, hoe beter ‘ie het z’n zin lijkt te gaan krijgen. DZolang je maar geen diepe beken oversteken moet. Niet dat de 701 dat wat uitmaakt trouwense remmen zijn daarbij mooi te doseren en dankzij de optionele dongle is het ABS op het achterwiel uitgeschakeld (zonder dongle kun je alleen switchen tussen wel of geen ABS, met dongle tussen wel ABS, alleen ABS op voorwiel of geen ABS), wat je offroad simpelweg nodig hebt.

Het stukje geasfalteerd terug naar het hotel staat in schril contrast met mijn gestuntel aan het begin van de dag. Het asfalt is dankzij de stralende zon inmiddels opgedroogd, maar het grootste verschil is dat het inmiddels tussen m’n oren dik in orde is en ik de Enduro agressief alle hoeken in durf te drukken. Ook de stabiliteit op hoge snelheid valt me geeneens tegen, op een recht stuk tik ik probleemloos 150 km/u aan en heeft de motor nog geen enkele neiging om over het voorwiel te gaan shimmyen. Zelfs niet wanneer ik het zelf initieer.