Eerste test: Honda CRF1000L Africa Twin

De echte beproeving voor Honda’s legende revival komt echter pas in het offroad gebied. Voor dit deel van de test heeft Honda de Africa Twin met Conti TKC 80 noppenbanden uitgerust, waar voor het asfaltdeel nog de standaard Dunlop straatbanden waren voorzien. Op het programma staat een bochtige offroad piste bergop en bergaf op het program, van losse gravel tot gedegen rotsachtige ondergrond, evenals een lange ronde deels door het zand en hogesnelheidstrajecten, waar je zou willen dat dHad eigenlijk stiekem ook gehoopt de Big Five tegen te zullen komene fiets met de carterbescherming van de oude Africa Twin was uitgerust en niet het (te) korte exemplaar wat daarentegen is gemonteerd. Hier wordt het leven dankzij het bij lage snelheid en lage toeren mooi doseerbare motorblok gemakkelijk gemaakt, dat te allen tijde precies de gewenste kracht naar het achterwiel overbrengt – zelfs bij uitgeschakelde tractiecontrole of stand 1, die niet zo heel erg sterk ingrijpt. Precies spreekt ook de vering aan, die veel oneffenheden in de progressief gedempte lange veerwegen laten verdwijnen. Ondanks dat de Africa Twin met 232 kg geen lichtgewicht machine is, is het geheel goed uitgebalanceerd en volgt ze zeker en precies de gekozen lijn door het gesteente. In de passages bergaf helpt het achteren uitgeschakelde ABS, en het late ingrijpen bij het voorwiel versterkt het vertrouwen – ook zonder speciale Enduro afstelling. Zelfs op het snelle deel bij tempo 170 km/u is er nooit sprake van een onaangenaam gevoel, de Honda licht rustig en loopt mooi rechtuit.

Interessant is dezelfde rondgang met de DCT versie. Het extra gewicht van tien kilo is enigszins voelbaar, ter compensatie van dat extra gewicht heeft Honda bij de voorvork de veervoorspanning aangepast. Met G-knop en in S3 modus schakelt de AT bergaf zelfstandig terug en remt de motor merkbaar af, wat ook offroad de keuze in lijnen eenvoudig maakt. Beneden aangekomen drift het achterwiel op het gas heerlijk weg als richting de piste wordt gestuurd, het achterwiel spint in tractiecontrole stand 1 lekker onder me door en zorgt voor een gedegen stofwolk. Het is opmerkelijk hoe ontzettend stabiel de Africa Twin bij spinnend achterwiel blijft, wat trouwens ook voor de DCT-loze versie geldt. In het zand speelt het exact te doseren vermogen de fiets in de kaart en helpt het de mMaar dat geeft me wel een excuus om nog eens terug te gaaninder ervaren rijders door het listige deel van de route doordat nog voor geen meter de aandacht naar het schakelen hoeft te worden verlegd.

Moeiteloos slaagt de rit bergop, ditmaal in bescheiden D-modus en bij een sneller ingrijpende tractiecontrole stand 2. Gelijkmatig tokkelend neemt de Africa Twin de klim, met steeds voldoende grip aan het achterwiel over de natuurlijke ondergrond. Ook in dit tempo houdt de Africa Twin mooi de gekozen lijn aan en is daarmee ideaal voor Offroad beginners. Minder goed geslaagd is daarentegen het LCD display, dat bomvol informatie tot versnellingsaanduiding en gekozen DCT setting zit. Staand op de steppen en in de zon is het bijna niet af te lezen. De bediening van de tractiecontrole is mooi in de linker stuurarmatuur ondergebracht, maar de G-knop en de schakelaar om het ABS op het achterwiel uit te schakelen zijn onhandig rechtsvoor in de kuip aangebracht. Vervelend is ook dat de fiets deze laatste twee instellingen niet onthoudt, waardoor na motor-uit telkens weer op de twee knoppen moet worden gedrukt. Na afloop van de trip lijkt de onder laboratoriumomstandigheden behaalde actieradius van 400 km erg onrealistisch – hoewel met normaal gebruik de 18,8 liter tank je nog altijd ruim 300 kilometer ver brengt.