Vergelijk Yamaha MT-09 en Ducati Monster 821

Strak en schoon asfalt. Wie is er niet groot mee geworden?

Anyway, de MT dus. Want behalve het motorblok is er niets hetzelfde gebleven, alles is aangepakt, alles is nieuw. Van het dashboard tot het achterlicht, de tank tot de wielen, de styling in het geheel tot in de details, alles is anders. En daarbij heeft Yamaha duidelijk kleur bekend met het hele MT-concept. Want ook de MT-07 waar we eerder al mee reden heeft eenzelfde behandeling ondergaan. Misschien zelfs nog iets meer (of voor sommigen béter), want op de triple doen frame en achterbrug nog wel denken aan de laatste incarnaties van de FZ serie. Apart eigenlijk dat je dus een stalen buizenframe zou verkiezen boven een frame uit gegoten aluminium delen als het op uitstraling aankomt. LZie je? Staaat best leuk toch?aten we het er op houden dat Yamaha al had kunnen oefenen met de driecilinder voordat ze aan de Twin begonnen. En vergeet niet dat we inmiddels ook een MT125 hebben. Zet ze naast elkaar en je ziet wat Yamaha wil. En nou is de MT die wij in test hebben wel een klein beetje, een heeeel klein beetje uitgerust met accessoires uit de onderdelenla, er blijft ook zonder deze opsmukjes nog genoeg eigenzinnigheid over. Maar nu we toch op dat onderwerp zijn aanbeland: mocht je nu een MT-09 overwegen, doe jezelf dan wel het plezier van het kleine flyscreen. Kost je een paar tientjes extra, maar maakt de motor wel net wat meer áf. Dan kun je de rest, inclusief Akrapovic, laten zitten of naar eigen inzicht toevoegen. Wat ons betreft zijn die aluminium stukjes allemaal wel mooi, maar doen ze natuurlijk niets aan de rijeigenschappen. En over smaak beginnen is niet onze plaats.

Toch blij toe dat al die franje weinig van invloed is op de motor zelf, dat komt het vergelijk wel ten goede. En het vergelijk, daar leven we voor. Met deze twee bij elkaar hebben we alvast een leuke keuze gemaakt, veel groter kunnen de verschillen haast niet worden. En dat is best opvallend, in een genre waar de concurrentie moordend is en je echt ontelbaar veel alternatieven hebt is het moeilijk een echt eigen gezicht vast te houden. Menig viercilinder-600 test is geëindigd met huilende testrijders die door de vele overeenkomsten onderling het nog maar met moeite helder zagen. Weinig last van dus vandaag. En daar hoef je niet eens hard voor te zoeken, zelfs op de foto’s is al te zien dat de motoren naast elkaar twee totaal verschillende persoonlijkheden hebben. De Yamaha is sowieso al haast een kop groter dan de Duc. Qua geometrie wijken ze ook aardig af, zo is de Duc bijvoorbeeld al haast tien centimeter lánger dan de MT… dat dit niet per sé slecht hoeft te zijn heeft de Monster 1200 ook al bewezen, maar het valt op. En oh ja, de Duc is ook een stuk zwaarder. Maar goed, met een opgegeven 205 kilo is nog prima te leven. D 
Het zit 'm in de details en de MT zit er vol van. Of het nou een  12v stekker is, een ruitje (tip!)
 
..of een roostertje. Allemaal accessoire trouwens. Startknop wordt niemand veel wijzer van
 
En 't gaat maar door. Dit is toch geen budgetfiets meer te noemene Monster is dus lager en langer en dat merk je; elke keer als er wordt overgestapt is het weer wennen, in beide gevallen. Het geeft de Yamaha wel een soort halve Allroad of supermoto indruk, wat ook inhoudt dat je er als vanzelf zo mee begint te smijten. Bovendien snap je ook ineens waar Yamaha het idee voor de ‘Street Rally’ uitvoering van het apparaat: rijden is begrijpen, om er nog maar eens een mooie kreet uit te marketen. En dus al helemaal als je net van een sluipkever als de Monster afgestapt bent.

Niet dat de Duc verkeerd zit, integendeel. Sterker, de Monster is zo doorontwikkeld dat dit mogelijk een van de beste zithoudingen is die Ducati de motor in de dik twintig jaar looptijd heeft aangemeten. ondanks dat de motor langer is geworden is juist de zithouding minder gedrapeerd, wat dus twee pluspunten heeft: je zit beter, hebt meer controle en de motor zou volgens de kenners met zijn nieuwe wielbasis mooier moeten sturen. Meer controle over een beter stuurgedrag, het zou zo uit de folder kunnen komen. Oh, dat doet het ook.  en terwijl Yamaha geometrisch juist totaal de andere kant op is gegaan kun je dat óók niet afkeuren. Een hogere, meer rechtopgeplaatste zit geeft je namelijk overzicht, comfort en controle. Stap maar op een allroad, enduro, crosser, SM of wat dan ook en je weet hoe het werkt. En vooral ook dát het werkt. Eén van de redenen dat allroads tegenwoordig zo in de lift zitten is het gemak waarmee je de motor kunt controleren. En gecombineerd met een comfortabele en heel erg niet vermoeiende zit is het ook dé manier om lange dagen en vele kilometers op de motor door te brengen. Dus als je dan een naked opnieuw ontwikkelt en je geeft ‘m een tikje ‘van dattum’ mee, dan kan dat haast niet anders dan een goed idee zijn, waarvan akte.

Ja.. die dB-killer had er inderdaad eens uit gemoeten. Zeker op een moment als dit

Bijwerking

Die geometrie heeft echter ook een bijwerking. Het is niet moeilijk voor te stellen dat het zwaartepunt op deze motoren ook een leuk stuk scheelt; dat van de MT ligt duidelijk hoger dan dat van de Monster en dat is natuurlijk wel te merken. De Duc blijft onder alle omstandigheden strakker en rustiger, zowel rechtuit als in een bocht. Eenmaal op een lijn blijft de Monster deze makkelijker vasthouden dan de Yamaha. Dat betekent echter niet dat de MT niet op zijn lijn te houden is, je hebt namelijk –door die zithouding- voldoende controle om ‘m te laten waar ‘ie is. Maar hoewel de MT je wel het idee geeft er mee te kunnen lezen en schrijven is het juist de Ducati die het tempo aangeeft en vasthoudt. Volgen op de Yamaha kost meer moeite dan op de Duc, leiden idem. Dus wie er ook op de twin zit heeft zichtbaar voordeel. Maar dat komt ook door nog iets anders: de vering maakt het zelfs nog een stapje erger. Hoewel beide machines niet overdreven veel instelmogelijkheden heeft is de vering van de Ducati significant beter toegespitst op het beoogde gebruik. In het zoeken naar een basisafstelling heeft Yamaha iets teveel het S 
Een zijkapje voor de radiateur, dit hier, dat daar.. duokapje is dan weer wel meegeleverd.

Ziet er niet speciaal uit? Moet dat dan? Als je weet wat het kán... valbeugeltje, hitteschildje...
 
...hebdeltje, remachakelsetje...upermotard-idee vastgehouden waardoor de vering weliswaar ruim in zijn reikwijdte zit, maar de demping is daarbij ook zodanig aan de softe kant dat ze terloops de aftermarkethandel een enorme boost heeft gegeven. Wil je een echt goede MT, hou dan wat centjes over voor een achterschokbreker of op z’n minst een beurtje bij een specialist, je zult ‘m niet meer terug herkennen. Voor het prijsverschil kun je zelfs een héél goede scoren en nog geld overhouden… Is de voorzijde nog best acceptabel, het is vooral de schokbreker die de motor lelijk opbreekt en dat siert ‘m niet… zeker niet als je ziet welk een hoog niveau de motor verder heeft en uitstraalt. Dit is zeker geen budgetfietsie.

Klein voordeeltje van zo’n pomp achter is wel: eindeloos en oeverloos wheelies maken. Zoek je nog een motor om mee te oefenen: kijk dan eens naar een MT-09. En dat heeft ‘ie dan meteen weer gemeen met zijn familie, de MT-07 was ook al zo’n kwajongen. De driecilinder doet dat nog eens dunnetjes over, met één meer. Juist doordat de achterkant zo beweeglijk is, heb je in combinatie met dat wonderlijke blok niet veel meer dan een streepje gas nodig voor meters lang plezier. Zelfs in derde versnelling is een juist samenkomen van koppeling en een goed getimed hobbeltje meer dan genoeg oorzaak voor alweer een volgende vlucht. En dat allemaal dankzij die achterkant.

En hier, lieve kijkers thuis, ziet u de Yamaha in zijn natuurlijke omgeving.  Het mannetje vertoont typisch haantjesgedrag, bedoeld om de meest aantrekkelijke vrouwtjes te lokken. Deze zijn echter niet zomaar onder de indruk