Vergelijk BMW K1600 GTL Exclusive en Ducati 1199 Panigale R

Een GTL op het circuit... serieus?

“Whoa.. wat kom je dáár mee doen hier”? Het is niet de Panigale die de meeste aandracht trekt als we arriveren bij de organistatie van deze circuitdag. De BMW trekt álle blikken naar zicht toe. Dat zien ze hier niet vaak, in de natuurlijke omgeving van de Duc. En dat die zo weinig bekeken wordt, ach.. het is zo normaal. En het is ook met afstand niet de enige machine die een klein fortuin kost, dus eigenlijk is de Panigale hier helemaal niet eens zo bijzonder. MHier herken je nou een Exclusive aan. En stel dat je die, zoals wij, verkeerd belaadt waaien ze op de snelweg continu omhoog. Wel een vrolijk gezicht trouwensisschien nog wel het feit dat er een kenteken en spiegels op zitten, maar dat is het dan ook wel weer. Een Superleggera, ja… maar die steekt dan ook qua kleur wat meer af. Wat dat betreft is de R dit jaar bijzonder bescheiden; voorheen zat er nog wel eens meer wit of blank koolstofvezel op. Maar zo’n slagschip als de K1600, ja da’s andere koek. That’s a different biscuit. En dat is niet alles. “Wil je dáár mee het circuit op”!?

De meteorologen hadden niet gelogen: vergeleken met het bos is het prachtig weer. Licht bewolkt, maar niks ernstigs en het ziet er in mijlen niet uit alsof daar veel aan verandert. “We hebben vanmorgen vroeg een klein buitje gehad, maar niks ernstigs en dat was alles”. Mooi.

Voor het ultieme vergelijk moet je de ultieme offers maken. Dus net als beide motoren de kans krijgen in hun respectievelijk ideale leefomgeving te laten zien wat ze kunnen, draaien we het ook om. Als de Duc de ontberingen van een toerritje moet ondergaan, mag de BMW zich ook bewijzen op de baan. En dat doen we zelfs als eerste. Aangezien we toch de boel nog moeten verkennen, nemen we liever de Duitser eerst zodat we daarna de Italiaan het effectiefst rond kunnen leiden. Alleen moeten we dan nog wel even de koffers verwijderen. Helaas, maar de regels zijn strikt: alles wat er af kán zal er ook af moéten. Met de zijkoffers is dat geen probleem, maar de topkoffer heeft meer voeten in de aarde. De bedrading van antenne, vergrendeling en remlicht loopt nogal ingewikkeld en wil niet graag los. Maar eenmaal los kunnen we eindelijk omkleden en gaan. Niet veel later zien toeschouwers en coureurs een touringcar de pitstraat uit rijden…

En in eerste instantie valt dat niet eens echt tegen. Natuurlijk is het niet de meest voor de hand liggende machine voor hier, maar niettemin toch een motor met uitstekende rijeigenschappen. Wij willen alleen weten hoe ver je daarmee komt. Zo lang het tempo niet op extreem hoog niveau ligt is het best grappig. Het rijwielgedeelte kan het bijbenen, qua vermogen hoeven we sowieso niet echt te klagen en het ABS kan dit tempo ook nog wel bijbenen. Maar net als ik denk ‘dat wordt nog wat als we straks de Duc eindelijk los kunnen laten’ valt er iets op. Hoewel de ruit in z’n allerlaagste stand staat beginnen heel zachtjesaan toch wat spikkeltjes zichtbaar te worden. Het zal toch niet….? Stug doorrijden is het enige dat in me opkomt, als het regen is dan is het nog maar heel weinig. En wat nu valt, valt straks niet meer. En dat zet toch zeker niet door?

Stiekem worden de spikkels wel iets dikker. Hm. En ze trekken strepen als ze door de rijwind van de ruit af geblazen worden. Nog meer hm. Ik blijf goede hoop houden en het tempo zo hoog mogelijk totdat de BMW aangeeft dat het wel leuk geweest is. Of de achterste Metzeler, om precies te zijn. Bij terugschakelen voor een krappe linker vindt de band door de enorme motorrem niet voldoende grip meer en begint heel stoer GP-stijl te glijden. Vet stoer, als het niet een mastodont van zesendertigduizend euro zou zijn geweest en plots ben ik alleen nog maar bezig mezelf en Motorfreaks voor een torenhoge rekening te behoeden. Rechtop houden, proberen te remmen en niks geks doen.. het dashboard is inmiddels veranderd in een kerstboom aan knipperende lichtjes maar ik zie het niet eens. Wat ik wel zie is de snel dichterbij komende rij curbstones die het eind van het asfalt aangeeft. Had ik hier met enig andere motor gereden dan had het tempo hoger gelegen en had ik het zéker niet gehaald, maar nu vindt de BMW het net vóór het gras weer goed en geeft me de controle terug. Blech, vergeet het maar, ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil naar binnen, ik wil stoppen, ik wil naar huis. Nu snap ik waarom iedereen met auto en aanhangwagen naar dit soort evenementen komt, dan kunnen ze tenminste stoppen wanneer  ze willen.

Niks aan 't handje. Hoooooi....