Test: Kawasaki ZX-10R Ninja 30

De ZXR750 waarmee ons Rendez-Vous vandaag start is het standaard model zoals het begin jaren ’90 als warme broodjes over de toonbank ging. Wat heet: wilde je in die tijd de blits maken dan was er maar één optie en die heette ZXR. De Suzuki GSX-R was het destijds nét niet, de Honda RC30 en Yamaha OW01 waren niet betaalbaar voor de normale man, terwijl de Ducati 851/888 naast onbetaalbaar ook onbetrouwbaar was. Motorisch zijn door z’n huidige eigenaar behalve een ander uitlaatsysteem en een andere eindoverbrenging g 
De stofzuigerslangen waren in 1991 hét onderwerp van gesprek. Voor het sportieve gevoel had Kawasaki een afdekkap voor de duozit
 
In 1993 kreeg de ZXR een RAM-Air luchtlinlaat. De tellerpartij zag er in die tijd iets eenvoudiger uit. De snelheidsmeter ontbreekt hier trouwenseen aanpassingen gedaan, wel is de vering flink aangepast. Voor en achter is de ZXR van Bitubo vering voorzien, maar van de eigenaar van Bitubo Race Suspension hadden we ook niets anders verwacht. Stefan waarschuwt me dat de motor behoorlijk extreem zit en straf is afgeveerd, maar ten opzichte van de ZXR zoals ‘ie al meer dan twintig jaar in mijn geheugen zit valt het mij behoorlijk mee.

Na een klein half uur moet ik mijn mening echter volledig herzien. De extreem warme temperatuur van 30°, het Belgische verkeer dat blijkbaar nog nooit een portie opschieten voor ontbijt heeft gehad en het wegdek dat als Leerdammer (het lekkerste zit rond de gaten) het Limburgse landschap doorkruist hebben het slechtste in de ZXR naar boven gehaald. Onvoorstelbaar, dat ik hiermee in 1992 naar Portugal op vakantie ben geweest. Vooral de extreme zithouding breekt de ZXR750 vandaag op, het zadel en de positie van de standaard voetsteunen is ook voor 2014 begrippen prima voor elkaar, het is vooral de voor m’n gevoel ver naar voren en diep naar beneden geplaatste clipons die de ZXR de das omdoen. Maar goed, wie in 1991 de sportieve blits wilde maken moest vooral ook af kunnen zien, dat was zo logisch als pindakaas op brood.

Bovendien: het afzien op de fiets kon destijds op aan de bar weer ruimschoots worden gecompenseerd, door de link te leggen met de racesuccessen op internationaal niveau. Het was de tijd waar ‘race on Sunday, sell on Monday’ nog hoogtij vierde en met de eerste wereldtitel op zak kon met de ZXR750 iedereen worden afgebluft. Dat die wereldtitel niet in het WK Superbike, maar in het WK Endurance werd behaald maakte het verhaal er alleen maar beter op. De ZXR750 was daardoor namelijk niet alleen snel, maar ook nog eens zó betrouwbaar dat er probleemloos 24 uur mee kon worden geracet. Wat van de in het WK Superbike oppermachtige Ducati 888 niet kon worden gezegd.

Vier jaar lang was Kawasaki onverslaanbaar in de Endurance. Was in 1991 de bij Honda weggekaapte Alex Vieira nog verantwoordelijk voor het succes, een jaar later traden twee relatief onbekende Britten in dienst: Terry Rymer en Carl Fogarty, die de 24-uurs van Le Mans, de 24-uurs van Spa Francorchamps en de prestigieuze Bol d’Or op naam wisten te schrijven. In het WK Superbike eindigde de ZXR op de derde plaats, achter de destijds oppermachtige Ducati 851’s van Doug Polen en Raymond Roche. Man, wat was dat toen toch een mooie tijd. Als jonge knaap was ik toen met tentje naar Francorchamps afgereisd, om getuige van de Kawasaki’s overwinning te zijn.