Test: Honda Goldwing F6C

Vol ontzag voor het gewicht worden de eerste twee bochten veel te langzaam genomen. Met de snelheid van een slak slecht ik de eerst rotonde, terwijl ik een nieuw record breek. Nog nooit heeft iemand zo langzaam over deze rotonde gereden. Wat dit gebrek aan snelheid me wel leert is hoe makkelijk de F6C zich laat manoeuvreren op lage snelheid. De lange wielbasis zorgt ervoor dat, ondanks het gewicht, angst om ter aarde te storten overbodig is. Tel daar de beperkte zadelhoogte bij op en je hebt een motor die het het langzamere werk niet lijkt te schuwen. Met nieuw vertrouwen wordt via het dikke gashendel het gas open gedraaid en de zescilinder begint zijn werk te doen. Met een golf van koppel duwt de flat six zijn bestuurder vooruit. Het licht opstaande zadel zorgt voor de nodige grip van de derriere en het brede stuur neemt de rest van de houvast voor zijn rekening. Het zal niet verbazen dat deze motor schakellui te rijden is, dat dat zelfs een verplichting is. Er zijn auto's die smalend lachen om het maximale toerental van deze motor. Maar juist dat is de kracht van dit motorblok. Vanuit elk toerental laten de Nm's zich smeuig uitsmeren. En zelfs dan nog of juist daarom kom je in de praktijk nooit in of in de buurt van het rode gebied dat bij 6000 toeren begint. Deze naakte Goldwing heeft genoeg in huis om je armen een stukje te verlengen, maar het motorkarkakter wordt nooit gewelddadig en is beter te omschrijven als gerafinneerd. Geraffineerd zoals James Bond een gebouw op kan blazen, zonder dat iemand hem dat kwalijk neemt. Dat gebouw moet weg net zoals die strook asfalt precies op die plek een zwarte streep nodig heeft. Logisch, toch? Logisch, inderdaad. Net zo als het feit dat deze motor gemaakt is voor rechte wegen die doorlopen tot na de horizon. Niet dat iets anders niet leuk is op deze afgeslankte Goldwing, integendeel. De voetsteunen raken pas het asfalt als er een bocht volgt, maar daar moet je dan wel je best voor doen. En ondanks dat de cijfers lijken uit te wijzen dat deze F6C zich minder goed zal gedragen op een bochtig parcours ten opzichte van de originele Goldwing wijst de praktijk iets anders uit. Mede door het brede stuur, maar ook door de uitgekiende en gecentraliseerde gewichtsverdeling laat dit zwaargewicht zich als een mak lammetje van richting veranderen. Op een bochtige weg is het dus goed vertoeven. Wat hierbij helpt is dat de vering erg goed voor elkaar is. Deze Goldwing is lekker stevig afgeveerd zonder te veel in te boeten op comfort, waardoor je ten alle tijden duidelijk voelt wat er zich onder je afspeelt. Mede hierdoor is de F6C, ondanks zijn gewicht, makkelijk met snelheid in de bocht te leggen. En juist door de omvang van deze Goldwing is dat leuk, erg leuk. Ook geraffineerd zijn de remmen. Opvallend dat alles aan deze motor zo ontwikkeld is dat het gewicht tijdens het rijden niet ten nadele naar voren komt. Tijdens flink remmen vertraagt de motor zoals je hoopt dat een motor vertraagt, zonder dat je het gevoel krijgt dat de banden het niet kunnen verstouwen. Zelfs tijdens een ongeplande noodstop geeft de voorband geen krimp en lijkt het ABS niet in te hoeven grijpen. Wat niet betekend dat er niet genoeg remkracht aan boord is. De remmen zijn voldoende krachtig, zonder bijterig aan te voelen.