Test Honda CTX 1300

Want hoe apart het ook lijkt, dat neusje houdt je nog best prima uit de wind en zorgt dus ook nog voor enige bescherming. Zou in een bui toch liever een integraal opzetten, maar dat geniet sowieso de voorkeur. Overall zit je nog prima beschermd. De fameuze valbeugels van de Pan zijn wel vervallen voor een fris uiterlijk, maar een setje kleine ‘valstoppers’ is toch nog overgebleven. Wel zo mooi, want anders raak je aan koffers en spiegels of kuip een hoop afschrijving kwijt in het geval van een schuiver. Vanuit de bestuurdersstoel heb je wel daadwerkelijk het juiste gevoel te pakken. Alles werkt daarin mee: het stuur, het dashboard met knoppen, het minimale ruitje, de spiegels, alles zit en ‘voelt’ laag.  Er steekt niets uit boven de rand van de kuip behalve je eigen kokosnoot. Heel even krijgen we het gevoel met een nieuw soort DN-01 onderweg te zijn, vanuit deze positie heeft die zo’n zelfde vibe. Het is even mikken voor je de juiste stand hebt gevonden voor de spiegels en misschien wennen om onder je ellebogen te moeten kijken in plaats van eroverheen, maar dan werken ook die prima. De rest is intuïtief en werkt.

Met een motor in deze gewichtsklasse en met een dergelijke geometrie is vertrouwd sturen tweede natuur. Zoals het altijd gaat met dergelijke flinke machines is het eenmaal rollend een genoeg om vertrouwd en stabiel een bocht door te glijden en daar is de CTX geen uitzondering op. Dat maakt het ook zo makkelijk om in no time aan gewend te zijn en vol vertrouwen een fraaie curve in te zetten. Tot op zekere hoogte dan, er zijn twee kleine details die een eind aan de pret maken: de grondspeling en de gevoeligheid van het voorwiel. Natuurlijk is grondspeling geen prioriteit bij een motor als deze en is het niet vreemd dat je voor je idee al snel met je stepjes aan de grond rijdt. Dat wordt dan wel gevoed door het vertrouwen en het stuurgemak, maar het houdt op en vanzelfsprekend sneller dan een sportievere motor. Geeft je wel de gelegenheid meterslange strepen te trekken, dat dan weer wel. Als een soort van tweede sport pak je het dan ook snel op en trek je overal de aandacht door al krassend je aanwezigheid hoorbaar te maken. En wees niet te bang: het eerstvolgende wat de grond raakt is de middenbok en die klinkt en voelt héél anders. Dat is dan wel het teken dat je niet verder moet proberen… Daarnaast is er nog het gevoel aan de voorzijde. De CTX heeft soms wat last van gevoeligheid voor oneffenheden als groeven, witte strepen en bitumenstrepen, wat op z’n zachtst uitgedrukt een beetje jammer is. Ook lijkt het alsof de voorvering, hoe mooi en upside down ook, het soms wat moeilijk krijgt als er meerdere hobbels achtereen te verwerken zijn. Alsof er speling op de balhoofdlagers zit of er met de demping iets heel erg ondermaats is. Dat kunnen we echter niet helemaal rijmen met de stabiliteit en het verder prima werken van de voorzijde, dus houden we het op iets anders. Het balhoofd bevindt zich op een aardige afstand voor de bestuurder. Om het stuur toch bereikbaar te maken komt dit vervolgens weer een heel stuk terug naar achter. Het vreemde, lossige gevoel op sommige hobbels zou dus hier uit kunnen komen… het is wel de netste verklaring.

De achtervering is goed… voor één persoon. Met een duo in de vorm van onze hoofdredacteur komen de schokbrekers standaard in zwaar weer en laten van tijd tot tijd doorschemeren hier niet van gediend te zijn. Kwestie van even wat bijstellen en het is opgelost.

...en dat is het wel zo'n beetje, wat de grondspeling betreft. Het is niet slecht, maar ook geen supersport