Introductie Kawasaki Z1000

...Dus ik om daar die heuvel over... gaat 'm wel worden trouwens, dat LED spul

Nog meer feedback komt van de voorrem die een prima match is van pomp en klauwen. Ruim voldoende kracht voor éénvingerbediening en dankzij de meewerkende vering ook ruim voldoende gevoel om het zonder zweten op eigen houtje te redden. Achter blijft het gevoel hier wat bij achter, maar dat is een kwestie van wennen. Speciale aandacht verdienen ook de spiegels die niet alleen een nagenoeg trillingsvrij beeld geven maar daarbij ook prima zicht, iets wat je stilstaand nog niet eens zou opvallen. Rijdend echter valt het beeld naar achter op zijn plek en kunnen we ons vergapen aan het unieke aanzicht wat de LED lampjes de Z geven. Een beetje jammer voor de conurrentie misschien, maar zo lang deze nog geen LEDverlichting hebben is de Z1000 werkelijk van kilometers al herkenbaar. Een half oog is dan ook voldoende om een Poolse collega met haast aan de horizon te zien opdagen, ettelijke minuten voordat hij zich bij ons schaart voor de laatste sprint.

Jezus jongens, officieel geneuzel gelaten voor wat het is; dat dashboard is gewoon gááf. En die fel oplichtende LED van de toerenteller voegen een dimensie toe aan zichtbaarheid die we nog niet kennen. Je zou nog kunnen stellen dat je niet exact kunt zien hoeveel toeren je nou echt maakt, maar het is eigenlijk heel simpel: Brandt er niks, dan zit je nog onder de vierduizend toeren en dus te laag (niet eens echt, maar voor het echte werk stiekem toch wel) en hoe meer de balk naar rechts loopt, hoe beter het gaat. Gaat het écht goed dan zijn de resterende LEDs rood en weet je dat het genoeg is. Die zie je vol in zes nog net aanfloepen, dus bij 252 op de klok is het feest van meerdere kanten wel zo’n beetje over. Veel simpeler kan het niet worden, je hoeft er niet eens naar te kijken, ze zijn fel genoeg om juist met je perifere blikveld ook prima te kunnen zien. Als je niet beter zou weten zou je haast nog kunnen zeggen dat dit Kawasaki’s goedmakertje is van de 2003 ZX-6R en afgeleiden, van echt onleesbaar naar het waanzinnigste op de markt. Te gek. Oh, en de rest van het display mag er ook wel wezen.

Met 250 in het rood lopen, dan heb je je gearing toch aardig voor elkaar zou je zeggen. Toch lijkt de Z zelfs nog een tikje aan de korte kant gegeard, als je op gevoel rijdt zit je nog regelmatig te zoeken naar een zevende versnelling. Geeft maar weer aan dat de Japanners het blok aardig voor elkaar hebben en die dikke bult koppel inderdaad daar zit waar ze gezegd hebben. Niet alleen dat, precies de top samen laten vallen met het eind van de hoogste versnelling is nog eens een bewijs van een optimaal uitgebalanceerde gearing. Kawasaki weet tot op de laatste toer eruit te halen wat er in zit.

En zo zie je ook meteen dat er ook kanten zijn waarvandaan de Z niét enorm lijkt