Test: Suzuki V-Strom Black Rhino

Nu we toch het spel met open kaarten hebben opengetrokken, kan ik wel zeggen dat waar tot vorig jaar we ons op de redactie openlijk afvroegen wat heel Nederland in hemelsnaam met een V-Strom moest (hetzelfde denken we nog steeds van de R1200GS, maar dat terzijde), ik zelf vanaf ­­de eerste dag dat ik een jaar geleden in Kroatië kennis mocht maken met de nieuwe V-Strom 650 helemaal om was.
Het nieuwe Givi vario-windscherm houdt je goed uit de wind en is eenvoudig in hoogte te verstellen. Waarom Suzuki daar zelf niet opgekomen is? Het display is best wel uitgebreid, maar dan moet je wel weten hoe je die andere functies in beeld kunt krijgen

Je zou nog gaan denken dat we mooi weer hebben gehad. De timing voor onze fotografie had in ieder geval niet beter kunnen zijnNatuurlijk, op de eerste versie was rij-technisch eigenlijk nog geeneens zoveel aan te merken, het was voornamelijk de ontbrekende funfactor en het oerlelijke en plompe uiterlijk van een Boliviaanse bejaarde boerin die de motor bij ons de das om deed. Neen, dan waren er onzes inziens toch echt betere alternatieven op de markt. Echter, waar onze voorkeur telkens elders naar uit ging bleek de consument juist gecharmeerd van alles wat wij juist als kritiekpunt zagen. Hetgeen op de redactie (en niet alleen bij ons, maar ook mij onze collega’s) het zoveelste bewijs was dat wat journalisten leuk vinden niet verkoopt en wat goed verkoopt journalisten over het algemeen niet leuk vinden.

Dat alles veranderde in juli 2011, toen door Suzuki geheel onverwacht in het zonnige en warme Kroatië de langverwachte en kort daarvoor via Internet wereldkundig gemaakte nieuwe V-Strom 650A werd gepresenteerd. De Boliviaanse boerin had plaatsgemaakt voor een Spaanse zonaanbidster en bovendien was de motor voor ’t eerst écht vette fun om te rijden. Echter, waar ik meteen was overtuigd van versie 2.0 werd mijn lofzang op de redactie met argusogen aanschouwd en kreeg  ik te horen nu officieel écht oud aan het worden te zijn. Tot de fiets bij de redactie werd geparkeerd voor een eerste test in eigen land en ook zij tot de –voor hun pijnlijke- ontdekking kwamen dat mijn lovende woorden echt niet overdreven waren.

Toch, op één vlak hadden we nog steeds reden tot klagen. Waar chef design bij de nieuwe V-Strom 650A zijn stinkende best had gedaan de fiets een fris, jong, slank en dynamisch uiterlijk mee te geven werd dat in Kroatië tijdens die introductie door chef accessoires vakkundig weer om zeep geholpen met een king-size kofferset die middels een
Dat is nou handig, een kofferdeksel die in twee delen is open te klappen. Zó handig dat we domweg vergaten er een foto van te maken, maar gelukkig hadden we deze nog in het archief

Ziet er stukken beter uit dan wat door Suzuki's chef accessoires zelf in Kroatie werd gepresenteerd. Kan van de rijder niet worden gezegd lomper-dan-lomp ophangframe aan de V-Strom was bevestigd en de fiets daarmee alsnog de taille van een olifant gaf. Hoewel op zich wel anders vormgegeven dan bij de oorspronkelijke fiets was het geheel duidelijk een overblijfsel uit het oude ‘hoe breder hoe beter’ concept. Ook het vario-windscherm kenden we al van de V-Strom 1.0 en deed zijn werk op zich best goed, maar was in feite een lapmiddel waarmee Suzuki de nog steeds onhandig verstelbare ruit wilde verbloemen.

Waar de Japanners ter plekke onze kritische opmerkingen ter harte namen en de nodige aantekeningen werden gemaakt was die kritiek bij de Nederlandse importeur eveneens niet aan dovenmansoren gericht, zo bleek begin dit jaar in het zuiden van Spanje, waar door Suzuki importeur B.V. Nimag de nieuwe versie van de Black Rhino werd gepresenteerd. Weg lompe kofferset, weg lelijk vario-scherm en hallo kekke kofferset en waanzinnig fraai, praktisch en eenvoudig in hoogte te verstellen windscherm, dat door het Italiaanse Givi speciaal voor de nieuwe V-Strom was ontwikkeld. De introductie was echter slechts een korte test op Spaans grondgebied, die in veel opzichten afweek van de dagelijkse praktijk. Per slot van rekening bevinden we ons niet alle dagen op Spaans grondgebied, waar het overgrote deel van het jaar onder voor onze begrippen perfecte weersomstandigheden kan worden gereden en waar met ‘verkeersdrukte’ twee auto’s voor een stoplicht worden bedoeld. Bovendien waren tijdens die introductie de koffers alleen met lucht gevuld, wat uiteindelijk niet de opzet is van het hele ‘rijden met koffers’ concept. Nu hadden we dat ter plekke met drie zakken aardappelen op kunnen lossen, maar het leek ons een beter idee om op de eigen redactie dat verhaal nog eens dunnetjes over te doen.