Test: Suzuki V-Strom Black Rhino

De weersvooruitzichten zijn dan ook perfect als we eind mei (soms blijven zaken inderdaad wat langer liggen dan oorspronkelijk de bedoeling was) ons bij Suzuki importeur B.V. Nimag in Vianen melden voor een rendez-vous met de neushoorn die voor 2012 behoorlijk hipper is geworden. Op de planning staat een trip het Duitse Franken, het Noordelijke deel van de deelstaat Beieren dat al tweehonderd jaar vecht voor soevereiniteit en de vooruitzichten stemmen tot tevredenheid, waarbij een diversietijd aan routes de revue zullen passeren. Van lange etappes over de snelweg om in korte tijd de hemelsbreed vijfhonderd kilometer de overbruggen tot uitgestrekte bosrijke gebieden waar grote stukken onverhard zal worden gereden. En uiteraard de nodige slingerwegen met haarspelden en kloven die het Zwitserleven gevoel in je los weten te maken. De buienradar geeft aan dat we de komende dagen niet zullen worden gespaard, wat de test alleen maar Hollandser maakt en bovendien zijn de koffers van de Black Rhino tot aan de nok gevuld met het nodige aan elektronische apparatuur.

Nog voor het vertrek worden we met een klein nadeel van de V-Strom Black Rhino geconfronteerd. De fraaie vormgeving van het nieuwe neusje ten spijt heeft Suzuki het niet nodig geacht de binnenzijde van de kuip af te werken, waardoor ook geen zaken als een handig opbergvak of een 12-volt aansluiting zijn aangebracht. Dat eerste is handig om je Gauloises en tankpas in op te bergen, dat tweede om je Garmin op aan te sluiten. Nu kun je stellen dat navigatie nog altijd een accessoire is, maar dat het ook anders kan laat bijvoorbeeld een merk als KTM met de Adventure zien, waar niet alleen onderhuids al een montagesteun is aangebracht (waarmee de navigatie precies in je zichtveld valt) maar ook al alle stroomvoorziening is aangebracht. Plug & play dus waar bij de V-Strom het wat dat betreft nog ietwat behelpen is. Ook ontbreekt het de zwarte neushoorn aan handvatverwarming, wat gezien het oer-Hollandse weer dit jaar helemaal geen overbodige luxe meer is. Bovendien zijn anno 2012 flink wat fraaie aftermarket systemen op de em… markt die nog kleiner zijn dan een pakje kauwgom, waardoor het ook technisch gezien geen enkele drempel meer heeft. Bovendien, als BMW besluit om zelfs haar meest extreme HP4 supersport standaard van handvatverwarming te voorzien, dan is er dus geen enkele reden meer te verzinnen om het niet te doen.

Ironisch genoeg zijn onze opmerkingen exact gelijk aan die van de Black Rhino 1.0, die we twee jaar geleden nog in de test hadden gehad. Ook die versie ontbrak het aan deze zaken en ook toen werd daar melding van gemaakt. Nu liggen die eerste twee zaken uit handen van de Nederlandse
De Garmin werd door ons op het stuur gemonteerd, waardoor het zicht op het display deels werd ontnomen. Beter zou zijn deze boven het display te bevestigen, maar dan moeten er wel montagepunten zijn

Hadden we al gezegd dat de Black Rhino riante opbergruimte heeft? De remmen lijken op 't oog niet te zijn veranderd, maar dat zijn ze stiekem wel. Vooral 't ABS is merkbaar verbeterd

De aluminium carterbeschermplaat van z'n voorganger heeft 't veld geruimd voor een kunststof onderkuip die het blok tegen de ergste steenslag moet beschermenimporteur, dat kan alleen bij de designafdeling in Japan worden opgelost, maar toepassen van handvatverwarming was daarentegen een kleine moeite geweest. Natuurlijk, de Black Rhino is daarvoor wél met handkappen aan het stuur uitgerust die je handen weliswaar uit de wind houden, maar bij koud, nat en guur weer zal je op den duur nog steeds koude vingers gaan krijgen.

Naast handkappen is de Black Rhino –uiteraard- van een kofferset voorzien, wat sinds de introductie van het model op de Nederlandse markt het handelskenmerk van de fiets is geweest. In tegenstelling tot voorgaande edities heeft Suzuki er ditmaal echter voor een 3-delige kofferset gekozen, waar z’n voorgangers het met ‘maar’ twee zijkoffers moesten doen. En dat scheelt meteen een krat bier, die nu zonder problemen in de topkoffer kan worden vervoerd. Of, zoals in ons geval, de complete tas met foto- en video apparatuur, wat incl. laptop en alle laadapparatuur meer dan 10 kilo op de weegschaal brengt. Met al onze apparatuur in de 46 liter topkoffer opgeborgen bleven nog twee 33 liter zijkoffers over om kleding in op te bergen. Zowel de zijkoffers als de topkoffer zijn in twee delen te openen, naast de gebruikelijke manier – waarbij in het geval van zijkoffers je wasgoed meteen op straat ligt – kan ook het bovenste deel van het deksel scharnieren. Hierdoor ontstaat een kleine opening die groot genoeg is om vlug even wat spullen te pakken.

Ook het vario windscherm is totaal anders dan op z’n voorganger was toegepast. Geen kort kantelruitje dat bovenaan de originele ruit was gemonteerd en wat de windstroom anders moest geleiden, maar een compleet andere ruit die op een zeer fraaie en eenvoudige manier in hoogte is te verstellen. Klemsluiting losmaken, ophoog of omlaag schuiven, vastklemmen en klaar is Kees. Zo geniaal dat we ons afvragen waarom hier in hemelsnaam nog nooit eerder iemand op is gekomen. Op de lange en saaie snelwegrit geeft de hoogste stand onze voorkeur, waarmee de helm precies uit de wind zit en het windgeruis tot acceptabel niveau is gedaald. Tenminste, tot snelheden van pak ‘m beet zo’n 140 km/u, daarboven begint het weer wat luidruchtiger te worden. Net als de Black Rhino 1.0 is ook deze 2012 versie van een middenbok voorzien, terwijl de aluminium carterbeschermer van z’n voorganger plaats heeft gemaakt voor een fraaie kunststof onderkuip.