Test: Suzuki V-Strom Black Rhino

Waar over het algemeen een achteraf gemonteerde 3-delige kofferset de rijeigenschappen niet ten goede komt is daar bij deze 2012 Black Rhino amper sprake van. Op de lange snelwegrit wordt een kruissnelheid van tussen de 150 en 160 km per uur aangehouden, wat bij de Suzuki geen noemenswaardige problemen opleverde. De motor is wel wat gevoeliger voor hevige zijwinden geworden, maar dat is bij een forse kofferset als deze 3-delige Givi set ook wel te verwachten. Opmerkelijk is echter dat ook bij deze snelheden het verbruik van de V-Strom meer dan acceptabel is. Suzuki claimde bij de introductie vorig jaar al dat de 69 pk sterke 645cc V-Twin (+2 pk ten opzichte van z’n voorganger, bij hetzelfde toerental van 8.800 tpm) zo’n 10% zuiniger is geworden, wat destijds met de nodige scepsis voor kennis werd aangenomen, maar vanaf de eerste tankbeurt bleek daar letterlijk geen woord van gelogen. Sterker, waar in het verleden bij eerdere testen met de V-Strom een gemiddeld verbruik van 1 op 17 eerder regel dan uitzondering was, lukt het ons ditmaal slechts met moeite om een verbruik hoger dan 1 op 20 te noteren, wat een waarde van 1 op 19,6 bleek te zijn.

Ondanks dat Suzuki de tankinhoud van de fraaie tank, die qua vormgeving van de Gladius is afgekeken, met twee liter naar nu 20 liter heeft verkleind, beschikt de V-Strom nog steeds over een flinke actieradius van tegen de 400 kilometer. Binnendoor rijden werd zelfs met een verbruik van ruim 1 op 24 beloond, en dat is wel zo prettig met de huidige benzineprijzen. Naast dat voor wat betreft het verbruik we geen nadelige invloed van de kofferset konden ontdekken bleek ook tijdens het rijden die invloed minimaal. Nu hadden we dat begin dit jaar in Spanje al opgemerkt, maar destijds waren de koffers nog leeg waar ze nu alle drie tot aan de nok waren gevuld met een geschat gewicht van rond de twintig kilo. Geen noemenswaardige instabiliteit bij tempo 170+, maar ook niet als bij 80 km/u het stuur werd losgelaten. Wat stuurde de motor wat zwaarder in, vanwege de zware topkoffer, maar dat was niet anders dan wanneer je bijvoorbeeld met een duopassagier aan het rijden bent.

Lange afstanden over de snelweg zijn met de V-Strom dus prima te doen, maar eigenlijk is het veel leuker om dit binnendoor te doen. Want dán speelt de V-Strom zijn troefaas uit, de motor rijdt zo ontzettend gemakkelijk dat zelfs de listigste bochten met speels gemak worden genomen en je geen enkel ‘dit ga ik niet redden’ moment zult hebben.
Dat hier niet méér motorrijders naar toe gaan zeg. Net zover als bijvoorbeeld 't Zwarte Woud, maar wel een stuk rustiger en net zo bochtenrijk. 

Vooruit dan, omdat ie zo verdomd handig is, nog één keer het Givi windscherm in beeld. De handkappen houden je handen goed beschut, handvatverwarming zou 't helemaal af hebben gemaakt

Dat lijkt toch echt op een zon daar boven aan de hemel. En dat terwijl de Franken zelf zeggen dat 't 9 maanden per jaar winter is en de andere 3 regentPlat door de bocht, geen enkel probleem, en blijkt deze ineens te knijpen dan mort de V-Strom niet en laat zich gewillig nog een stukje platter leggen. Het schrapend geluid van de onder de voetsteun gemonteerde slijtpennen geeft daarbij aan dat je serieuze hellingshoeken aan het rijden bent. Ondanks dat de fiets ‘slechts’ over 69 paardenkrachten beschikt hadden we geen enkel moment het idee met een trage fiets onderweg te zijn. Sterker, het ontbreken van een overdaad aan pk’s, gecombineerd met de lichte stuureigenschappen van de fiets, maakt dat je te allen tijde het maximale uit de fiets zult kunnen halen en je al snel veel dikkere fietsen achter je zult laten. Dikkere fietsen die bovendien ook nog eens eerder de pomp op zullen moeten zoeken.

Ook buiten het geasfalteerde bleek de V-Strom Black Rhino zijn mannetje te staan. De onverharde bospaden waren voor de V-Strom geen enkel probleem, enkel een weg waarvan het wegdek uit losse steentjes bestond wilde de fiets niet dat spoor volgen wat we zelf hadden uitgedacht, maar dat had meer met onze voorzichtigheid en de voor deze omstandigheden niet echt geschikte Bridgestone Trialwings te maken dan met de V-Strom zelf. Een set meer enduro gerichte banden en gewoon méér gas had dit probleem waarschijnlijk opgelost. Op de normale bospaden hadden we echter geen enkele reden tot klagen en waren snelheden van tegen de 80 geen enkel probleem, waar op de keitjesweg we de 40 niet te boven zijn geweest. Waar qua sturen de banden de beperkende factor zijn wat eenvoudig kan worden opgelost is voor veelvuldig offroad rijden het ABS een groter probleem, daar dit bij de V-Strom niet is uit te schakelen. Op geasfalteerde wegen voldoen de remmen meer dan genoeg, wordt er een goede vertraging gerealiseerd en grijpt het ABS later in dan bij het vorige model, maar offroad moet je juist het achterwiel blokkeren om een betere remweg te realiseren.