Test: KTM 990 Superduke vs Triumph Speedtriple R

Snelle bochten, langzame bochten. De bekende Franse soapserie die zich afspeelt in de Franse Alpen is het perfecte toneel voor deze of eender welke motortest dan ook. Al vanaf de eerste meters is de door ons gereden route een waar motorparadijs. Het ene moment knal je van de ene in de andere haarspeld op een locatie die nog het meest weg heeft van Heidi, het andere moment rij je op een bochtenlint van 25 km lang alleen maar doordraaiers en waan je je in een videogame. Je komt net zoveel perfect asfalt tegen als onverwachte rotsblokken en scheuren op en in de weg. Soms rij je 10 km lang op een gravelweg en dan is het ineens 10 graden kouder dan 2 minuten geleden.

Als je de Superduke goed bekijkt zie je een soort buldog staan, klaar voor de strijd, ontworpen met alleen maar rechte lijnen en harde hoeken. De dikke tank met z’n grote vlakken lijkt op een American football player die klaar staat om te beuken. Het mooie is, de rijervaring op de KTM is hetzelfde. Met name de steile haarspeldwegen zijn op de Duke een droom. De KTM vraagt erom afgebeuld te worden. Hoe bruter, hoe beter. Een haarspeld neem je niet, die val je aan. De bocht uitkomend zet je, zodra het kan het gas vol open en knalt de Superduke naar de volgende. De radiale Brembo’s zorgen met hun duidelijke aangrijppunt en voldoende remvermogen voor voldoende vertraging om bij de volgende bocht niet linea recta het ravijn in te worden geschoten. Ga je voor je gevoel toch iets te snel de bocht in, geen probleem, mooi juist! Het extra brede stuur en de voeten stevig op de brede voetsteunen zorgen voor zoveel controle dat je het keer op keer makkelijk redt en erachter komt dat het nog wel iets sneller had gekund. Het rijgevoel van de Duke wekt vertrouwen en daagt uit. De KTM lijkt keer op keer te vragen, is dat alles? In combinatie met de perfect werkende WP vering slikt de Superduke vele soorten asfalt en hoef je niet direct van het gas af als de weg wat slechter wordt. Als je er echt in zit is hoe slechter hoe beter geen rare gedachte op de Duke. Stuiterend en slidend de bocht door, puur vermaak! De zithouding van de Duke is nog het best te omschrijven als een mix tussen roadster en supermotard. Hierdoor kan je net zo makkelijk kneedownend als sm-style de bocht door. Net als een schilder die kan kiezen uit een pallet kleuren, kan de Superduke berijder kiezen uit een gamma van rijstijlen. Snelle bocht? Knietje naar buiten en hangen maar. Knijpt de bocht toch iets meer dan gehoopt? Stuur naar binnen gooien, iets meer druk op het binnenste stepje en je krult moeiteloos de bocht door. Toch kent ook de Superduke zijn grenzen. Die liggen, in ieder geval op de openbare weg, zo ongeveer boven de 140 km/h. De Superduke doet alles en slikt alles, maar bij het echt snelle werk bekruipt je toch het gevoel: en nu? Het is niet dat de motor onstabiel gaat aanvoelen, begint te wiebelen of andere rare dingen gaat doen, maar je merkt gewoon dat het echt hoge snelheidswerk niet het doel is van de Superduke. Het kan makkelijk, maar fun is op de KTM toch echt belangrijker dan lichtsnelheid.

Opvallend genoeg is dit precies het gebied waar de ronde Triumph de KTM letterlijk en figuurlijk inhaalt. Net als bij de Duke geeft het ontwerp van de R weer wat je van deze motor kan verwachten als je eenmaal hebt plaatsgenomen op het zadel. De Speed is een enigszins verwend renpaard dat z’n neus niet ophaalt voor wat onnodig drafwerk. Een paar draaien aan het gashendel en de Speed Triple zit op een snelheid waar de Duke alleen maar van kan dromen. Dit heeft net als bij de KTM helaas ook een keerzijde. De Triumph is gemaakt voor stabiel, messcherp en knalhard bochtenwerk. Haarspelden zijn op de R meer een obstakel, een noodzakelijk kwaad op weg naar mooiere en betere wegen. Bij gebrek aan vergelijkingsmateriaal is het slechts gissen of het Öhlins goud op deze wegen meer een sta in de weg is als een toevoeging. Het is in ieder geval wel zo dat we een paar keer aan de vering-instellingen hebben moeten prutsen om ook op een fatsoenlijke manier een haarspeldencombinatie door te komen. Alsof de Triumph te veel op z’n staart stond. Maar ook na het vinden van een betere setting zijn de doorlopende, glooiende en van strak asfalt voorziene wegen hét terrein voor de Speed Triple.

Wat in het langzamere werk ook niet echt meewerkt is de zeer sportieve zithouding. Met je kont laag en je knieën hoog opgetrokken is de vergelijking met een frans toilet snel gemaakt. Maar als je op de Triumph dan eindelijk zo’n perfecte weg vind is het rijgenot dan ook van ongekende klasse. Met een Zwitserse neutraliteit en atoomkracht in het vooronder blaast de R zich een weg door de asfalt hemel. De strakke vering en klevende supercorsa’s zorgen voor en gevoel dat veel meer met vliegen te maken heeft dan rijden. Puur genot. Helemaal bij de stijl van de Triumph passend zijn de Monoblocks. Op het eerste aangrijppunt zoals bij de Superduke leggen ze het iets af, maar als er dan wordt doorgeknepen lijkt het alsof er 10 ankers en 20 parachutes worden uitgegooid. Het ongekende remgeweld lijkt niet van deze aarde en het is bizar te merken hoe hard je op de Triumph kan remmen voordat het ABS ingrijpt. Een van de beste remmen, zij het niet de beste, in deze categorie. Het is duidelijk dat Triumph zich met deze motor richt op een niche in de markt. Mensen die niet zo zeer veel kilometers willen maken, maar als ze rijden wel het beste van het beste willen, zonder clipons, maar doordrenkt met Superbike gevoel. Dat dát als gevolg in het krappe werk een ietwat logge rijervaring oplevert neem je dan uiteraard op de koop toe.