Introductie: Ducati 1199 Panigale S

Echter, ondanks dat de Panigale misschien nog wel sterker is dan BMW’s S1000RR, en qua sturen angstvallig dicht in de buurt van Aprilia’s RSV4 komt, het is niet alleen maar hosanna in den hoge. De motor is overduidelijk met het oog op het circuit ontwikkeld,
De vermogensgrafiek van de 1198 versus de 1199. Overbodig te vertellen welke de 1199 is...
maar dat is wel ten koste gegaan van de ‘schakelluiheid’ waar de tweecilinder altijd berucht om is geweest. Neem met de 1198 een bocht een versnelling te hoog en er is niets aan de hand, maar doe datzelfde met deze 1199 en er gebeurt verdomd weinig als het gas wordt opengedraaid. Hetgeen door de vermogensgrafiek, die ons leert dat de vermogens- en koppelwinst in het gebied onder de 5.000 en boven de 8.500 toeren is terug te vinden, wordt bevestigd. Om in het gebied tussen de 5.000 en 8.500 toeren ten opzichte van de 1198 juist enorm in te leveren. Bij 7.500 toeren levert de Panigale zelfs een kleine twintig pk en 20 Nm minder dan de 1198, en dat is fors. Nu is 120 pk en 80 Nm nog altijd geen verkeerde waarde voor een middengebied, maar toch. Daar staat weer tegenover dat het gebied onder de 5.000 toeren de fiets sterker is geworden, wat het gebruik op straat wel eens ten goede kan zijn gekomen. Dat en het feit dat voor het eerst de tweecilinder zich probleemloos tot lagere toerentallen laat afknijpen, zonder het gebruikelijke bonkebonkgebonk geprotesteer van de tweecilinder.

En dan te bedenken dat het circuit eigenlijk maar voor één evenement werd gebouwd, de Formule 1. Hoezo smijten met geld

Met het waanzinnige circuit inmiddels redelijk onder de knie wordt de volgende sessie gebruikt om de elektronica nader onder loep te nemen. Op mijn verzoek wordt het ABS teruggezet van stand 1 naar 2, wat volgens de engineer voor meer stabiliteit bij stevig aanremmen van bochten moet zorgen. Het plan is om twee ronden met deze setting rond te rijden, waarna het EBC van stand 1 naar 2 wordt gezet.
Traditiegetrouw is ook voor de Panigale een uitgebreide accessoirekatalogus samengesteld. De kuipverbreders waren puur voor homologatie in het WK Superbike

Niet dat er de rest van het jaar niks wordt georganiseerd, het circuit is 365 dagen per jaar in gebruik. Waarschijnlijk nog nooit van Baggelhuizen gehoord hier

Carbonfiber onderdelen in overvloed. Ziet er vet uit en je bespaart nog eens een paar grammen. Scheelt weer een Chilly CheeseburgerDe aanpassingen blijken inderdaad een positief effect op het aanremmen van de krappe chicanes te hebben, maar toch besluit ik een extra pitstop te maken om het ABS weer terug in stand 1 te zetten. Stand 2 is op circuitniveau té veel van het goede en resulteert in een ingrijpend ABS op voor- en achterwiel. Daarbij, de nieuwe M50 Brembo Monobloc remklauwen zijn niet alleen 7% lichter, maar zorgen voor een nóg betere remvertraging en zijn –nog belangrijker- minder agressief dan bij de 1198.

Hoeveel groot het potentieel van de nieuwe 1199 Panigale S is duidelijk als de standaard fiets wordt ingeruild voor de Performance versie, welke is aangekleed met onderdelen uit te performance catalogus. Het Termignoni uitlaatsysteem met aangepaste katalysator en daarbij horende ECU zorgt voor een nog krachtigere vermogensafgifte, maar haast belangrijker nog is het bolle raceruitje en de kuipverbreders, die voor een aanzienlijk betere windbescherming zorgen. Zo veel beter dat het eigenlijk standaard zou moeten zijn, maar volgens Forni was de keuze voor de smallere kuip en lager ruit puur een kwestie van design. Het ding moet er per slot van rekening ook nog mooi uitzien ook. De Performance versie geeft, ondanks het uitgeschakelde ABS, nog meer vertrouwen waardoor het Monaco van de Verenigde Arabische Emiraten circuit nu serieus hard kan worden genomen. De gigantisch ruime linker knik na de gespiegelde ‘busstop’ chicane is kicken met een hoofdletter K. Vol op het gas wil het voorwiel opnieuw uit luchtruim verkiezen, waarna de motor direct van richting moet worden veranderd.

Met de motor nog half op een oor doorknallen tot in zes, waarbij de betonnen muur angstvallig dichtbij lijkt te komen. De Panigale boezemt echter zoveel vertrouwen in dat je nog geeneens zult overwegen het gas ietwat te smoren. Mijn zelfvertrouwen groeit met de seconde, harder dan ooit wordt de links/rechts/links chicane genomen om nog voor het insturen van de daaropvolgende negatief verkante haakse linker keihard door ene Troy B. binnendoor voorbij te worden gestoken. Zó hard kan het dus met een standaard Panigale. De daaropvolgende snelle dubbele rechterknik weet ik nog enigszins in de buurt van de drievoudig wereldkampioen te blijven, maar waar de Australiër knetterhard en knetterplat de haakse rechter voor het hotel induikt besluit ik uit zelfbehoud het een tikkie rustiger te doen. Niets erger dan hier onder het toeziend oog van de hotelgasten met Panigale en al op het hotelterras, of zelfs dat van m’n eigen hotelkamer, te eindigen.

Bij het opkomen van het rechte stuk is het echter alsnog afgelopen met de pret, als bij start/finish de Panigale het vertikt om nog op te schakelen. Bijna mis ik hierdoor de eerste bocht, maar weet de motor nog net op tijd de bocht in te sturen. Opschakelen zit er nog steeds niet in, maar tot m’n verbazing weet ik ‘m wel een versnelling terug te tikken. Opschakelen blijft echter een no-go waardoor ik noodgedwongen de ruim vijf kilometer in tweede versnelling af moet leggen. Om in de pitstraat niet alleen te constateren de schakelstang middendoor was gebroken, maar bovendien van de collega’s te horen dat Bayliss exact twintig seconden voor mij met hetzelfde euvel de pitstraat kwam binnenrijden.