Vergelijk: Ducati Diavel vs. Yamaha V-Max

Het leek zo’n goed idee, toen tijdens de redactievergadering werd geopperd om Ducati’s Diavel tegenover de überfiets aller fietsen, de Yamaha V-Max neer te zetten. Een test die zou moeten uitmaken welke van de twee de sterkste en welke van de twee de best sturende zou zijn. De plannen werden gesmeed, de importeurs ingelicht.
De welbekende 11° Testastretta L-Twin, die de Diavel méér dan recht doet. En bovendien, dankzij het enorme uitlaatsysteem klinkt als de Duivel

Of dat nog de bocht om te krijgen is? Wat denk je zelf...

Vanuit welk oogpunt je de Diavel ook bekijkt, de fiets is gewoon afGeen vuiltje leek aan de lucht om zaken ditmaal grondig aan te pakken, en bovendien hadden we toezegging van zowel Ducati als Yamaha dat wij als eerste deze test zouden kunnen uitvoeren, totdat geheel Freaks getrouw het hele plan overboord kon worden gegooid. Eerst dankzij de Diavel, die ten tijde van de eerste datum ergens vroeg in maart nog niet beschikbaar bleek te zijn. Met de vele ongeplande voorjaarsintroducties die daarop volgden werd het plan verschoven naar april, maar ook die datum bleek in rook op te gaan. “Begin juni, eerder kan écht niet,” zo werd het slechte nieuws door Yamaha PR man Hans Groenendijk ons medegedeeld. Met de kans niet onwaarschijnlijk dat onze test als mosterd na de maaltijd zou worden gezien moest het over een andere boeg worden gegooid.

Nu zijn wij bij Freaks niet voor een gat te vangen en er inmiddels wel aan gewend om op ’t laatste moment een planning compleet overhoop te gooien, dus ontstond al snel het idee om niet de rijeigenschappen, maar juist de poserfactor centraal te stellen bij het vergelijk. Per slot van rekening zal de potentiële koper van deze fietsen dáár meer waarde aan hechten dan dat ie wel of niet goed de bocht door te krijgen is. Zien en gezien worden, alsof je wordt geflankeerd door het hoogblonde Zweedse dames strandvolleybal team. Al dan niet in bikini.
Speerpunt van de V-Max, de 1.679 cc 200 pk sterke V4, die het vermogen via een cardan aan het achterwiel weet over te brengen

Zou je niet zeggen, dat je met een dik 300 kilo wegende mastodont onderweg bent, zo gemakkelijk als 't stuurt

Ook de V-Max ziet er zondermeer gelikt uit, maar voor de fraai gefreesde onderdelen moet wel een beroep worden gedaan op de accessoire catalogusAldus werd besloten en waar beter dit plan ten uitvoer te brengen dan de Amsterdamse PC Hoofdstraat, dé ultieme locatie als ’t aankomt op zien en gezien worden. Gewoon gezellig op een terras gaan zitten en kijken welke fiets de meeste aandacht voor zich op zal eisen. Tot Vincent de ontdekking kwam dat de daarvoor geplande zaterdag écht niet ging lukken. Iets met een Raptor die ergens in Lutjebroek moest worden ingeruild voor een Amerikaanse Pick-up. “Als we ’t dan eens op zondag doen, op de boulevard van Scheveningen,” aldus Burger die daarmee het plan probeert te redden. Hm, geen slecht idee... maar toen werd het regenachtig en guur, met veel wind, heel erg veel wind.

Dat het zonovergoten voorjaar uitgerekend onze zondag wordt geteisterd door guur voorjaarsweer waar alleen windsurfers en zeilers warm van worden mag de pret echter niet drukken. Als de motoren op de strandboulevard worden neergezet voor de fotoshoot weten we desondanks de nodige aandacht voor ons op te eisen. Of beter gezegd, de motoren. Slechts een enkeling blijft net iets langer dan strikt noodzakelijk is stilstaan bij de V-Max, waar de Diavel zelfs de aandacht weet te trekken van een opvallend geklede jogster die desgevraagd helemaal niets met motorfietsen blijkt te hebben. We worden aangesproken door Nederlandse, Britse en Duitse toeristen die allemaal het naadje van de kous willen weten. Van een “That’s the new Du-cá-tii, right? Amazing machine,“ tot “Mijn zwager rijdt ook Ducati,” ie-der-een blaast de loftrompet bij de Duc. Zonder ook maar één meter te hebben gereden is overduidelijk dat de weg naar naam en faam Diavel heet.

Brandend zand

Of het nou linksom is, of rechtsom, vonkenregens gegarandeerd
Meer nog dan Yamaha in de periode voorafgaand aan de wedergeboorte van de legendarische V-Max wist Ducati alle aandacht voor zich op te eisen toen vorig jaar op de EICMA in Milaan de op Internet al volop gespeculeerde – en gespotte – Diavel werd gepresenteerd. Het 11° Testastretta motorblok uit de Multistrada 1200S, goed voor een vermogen van 160 pk, gehangen in een rijwielgedeelte waar de meest fervente Cruiser liefhebbers zijn vingers aan af zou likken. Niet in de laatste plaats vanwege de verbluffende 240 mm brede achterband, die je eerder bij een creatie van de familie Teutel zou verwachten dan bij een merk als Ducati dat qua sportiviteit een eer hoog heeft te houden. Echter, Ducati zou geen Ducati zijn als ook daar iets op werd bedacht, en dus kreeg hofleverancier Pirelli de opdracht een superbrede 240 mm achterband te ontwikkelen die de stuureigenschappen van de fiets niet ten nadele zouden komen. Dat de Italianen daar wonderwel in zijn geslaagd is vanaf de eerste meters die met de fiets worden afgelegd nog duidelijker dan de schuldvraag inzake Joran van der Sloot, maar dat is eigenlijk geeneens de belangrijkste positieve eigenschap die Ducati met de achterband heeft weten te creëren. Neen, het feit dat dankzij die achterband je als rijder continue in het middelpunt van de belangstelling staat en nooit meer om aandacht zult zijn verlegen, dát is wat de Diavel zo bijzonder maakt.

Vonken kan met de Diavel ook, al zal 't eerder je teenslider zijn die over 't asfalt schuurt
We zouden de Bolognese duivel echter tekort doen om alle aandacht op conto van die brede achterband te schrijven, maar het was wel opvallend hoe vaak ons die vraag “en stuurt dat nog een beetje” werd gesteld. Waarbij de aanwezige V-Max eigenlijk helemaal werd genegeerd, die enkele liefhebber uitgezonderd. Terwijl de V-Max toch duidelijk de meest prominente van de twee is. Natuurlijk, ook de Diavel is met zijn forse vormgeving en giga-lange wielbasis een forse verschijning, maar tegenover de V-Max is het eerder een zaak van een binnenvaartschip versus een mammoettanker. Nu zou die overdaad aan aandacht kunnen worden verklaard uit het feit dat de V-Max al weer bijna twee jaar op de markt en daarmee niet ‘nieuw’ meer is, maar daarvoor zul je om te beginnen wel motorliefhebber cq. kenner moeten zijn en dat was van de gemiddelde strandbezoeker in Scheveningen zeker niet te stellen. Bovendien, hoeveel nieuwe V-Max’en heb je in het wild al weten te spotten? Met een prijskaartje van zesentwintig duizend euro is de V-Max nog exclusiever dan een IJslandse vulkaanuitbarsting, om nog maar te zwijgen van de waslijst aan accessoires die aan ons testexemplaar is aangebracht. Accessoires die de zo subtiel zijn dat ze de V-Max kenner nog haast ontgingen, met dank wederom aan die vermaledijde Diavel. Nagenoeg alle zichtdelen van de imposante 1.679 cc V4 zijn vervangen door fraai gefreesde exemplaren, precies als Ducati met de prachtige aluminium spaakwielen heeft gedaan… standaard.