Introductie Bridgestone BT-016 Pro en R10 Racing

Hallo, daar zijn we weer!

Maar dan komt de klapper.  Het toeval wil dat de laatste twee sessies van de dag die de pers deelt met Bridgestone dealers en andere relaties in andere groepen aaneengesloten voor ons zijn. Met de belangrijkste les al geleerd op de ZX-6R besluit ik om eerst nog eens een sessie te rijden op een met 016 geschoeide GSX-R600 om vervolgens de dag af te sluiten met een R6 op R10’s. dat blijkt geen verkeerde keuze; met de eerdere ervaring met de Suzuki op Cartagena nog vers in het geheugen is deze tweede kennismaking een klein feestje. Wederom maken we ons op voor een aantal ronden uiterst prettig rondrijden en wederom kan ik aan haken bij een collega. Als dit ook nog eens iemand blijkt te zijn waar ik ‘vroegah’ met veel respect tegenop keek en hij bovendien nog eens gewapend is met een 750 van hetzelfde merk op R10 is het helemaal aan. Ronde na ronde blijft de onderlinge afstand vervolgens gelijk; op het rechte stuk loopt hij uit, niet lang erna zit ik weer in zijn spiegels en dat blijft lange tijd het geval, totdat het lijkt of deze sessie wel érg lang duurt en blijkt dat de marshall met de zwartwitte vlag heeft besloten deze twee sessies doorlopend te laten rijden en er dus géén pauze wordt ingelast.

Kort flitsen mijn opties door mijn brein; ik zou kunnen stoppen en wisselen, ik zou ook kunnen zien hoe ver ik kom. Nog voordat ik de opties volledig overwogen heb lig ik alweer met nieuwe energie diep over de tank gebogen en met een ‘fuck het maar, ik blijf’ gaan we vol goede moed door; dan maar geen R6. Mijn voorligger heeft kennelijk hetzelfde besloten en zo blijven we onafgebroken rijden totdat ook hij besluit dat het genoeg is. ik niet, ik ga door. Twee ronden later begint een lapmje op het dashboard te knipperen dat de benzinevoorraad  slinkende is. Schijt aan hebben, gewoon doorgaan. Maar nog eens drie ronden later valt dan toch eindelijk het doek, na grofweg veertig minuten aaneengesloten rondrijden. Dat had ik van te voren niet kunnen bedenken; in Spanje was het dankzij mijn nog naijlende verkoudheid na vijftien minuten al feest geweest. Les twee is dat de Suzuki het allemaal zonder protest over zich heen laat komen en in de laatste ronde nog net zo fris en scherp is als in de eerste. Maar het belangrijkste is nog dat de banden, die zogenaamd ‘mindere’ BT 016 Pro (van de twee aanwezige types dan) zich over de hele rit geen seconde hebben verslikt en er zelfs nu nog uitzien alsof ze net ingereden zijn. Zou je er mee huiswaarts rijden dan heb je nog voordat je de poort van het Circuit uit bent elk spoor gewist dat er ooit mee op de baan gereden is. Natuurlijk zijn de R10’s vetter, maar wat deze ronde jongens zouist hebben laten zijn is op zijn minst indrukwekkend te noemen. Heel, heel zacht uitgedrukt.