Vergelijk Ducati Hypermotard 796 en Aprilia Dorsoduro 750

Mijn McBreaksfast is al bijna volledig binnen als Ed aan komt zakken op de Dorsoduro. Alleen om te zien al een ander beestje, dus dat kan leuk worden. Na een kleine week Hyperen is de zithouding me aan gaan staan, dus wat hier van af wijkt zal in eerste instantie vreemd aanvoelen. Charme van het werk, zullen we maar zeggen. Dat het echter zoveel zou verschillen had ik even niet verwacht. Goed, we weten dat de Duc ten opzichte van de concurrentie een stuk compacter en eh… ‘sportiever’ zit (voor wat een omgebouwde crosser betreft tenminste) en tevens dat deze 796 naar verluid lager moet zijn dan de 1100, maar hoeveel precies weet je pas bij een direct vergelijk, zoals waarvan ik op dit moment getuige ben. Vooral bij het ten eersten male op de Hyper kruipen, vanaf een ‘normale’ motor dan, krijg je toch het gevoel van ‘als dit de lage versie is, hoeveel hoger moet die ander wel niet zijn?’; hier stap je echter snel vanaf op het moment dat je eens op een écht hoog ingestelde motorfiets stapt. Niet dat de Dorsoduro zo’n torenflat is overigens. Wat ‘opstap en wegrij’-gehalte betreft gaan de punten in deze voor de gemiddelde medemens echt naar Ducati. Wijkt misschien wel af van de essentie, maar dat doen de heren sowieso. Het zijn straatmotoren, geen competitiefietsen. Komend vanaf de Ducati –en dat maakt in dit geval écht uit- is de Aprilia in eerste instantie vooral een stuk groter. Hoger, breder, ruimer. Niks verrassend dus als Ed bij het eerste stoplicht al probeert door mijn helm, oordoppen en isolatie heen te schreeuwen dat de Ducati zo’n klein opdondertje is. Tja, dat en meer.

Te makkelijk

Wat de Aprilia betreft gebruik ik de eerste kilometers eens om te wennen aan de cultuurschok die zich hier afspeelt. Tegelijk probeer ik de indrukken terug te vinden die ik bij de introductie twee jaar geleden opgedaan heb. Poos geleden alweer, dus dat wordt opgraven. Nog tijdens zijn McCappuccino vertelt Ed honderduit over zijn bijnadoodervaringen veroorzaakt door koude banden en glad asfalt en het blokkarakter van de rode Italiaan. Wat dat betreft kan ik nog wel opmerken dat mocht je onverhoopt in de stad zitten, je de meerstandenschakelaar ten volle kunt benutten door de tweecilinder op ‘rain’ te zetten en je een instant mak lammetje hebt. Bokken? De kinderboerderij zul je bedoelen. Bovendien had Ed op dat moment nog niet op de 796 gereden. Wil je nukkig in lage toeren, probeer dat dan eens. Dat zal je leren.  Eenmaal op de dichtstbijzijnde dijk beland vrees ik echter toch het ergste. Ed rijdt nu op de Ducati, waarvan ik na een week weet dat deze bijzonder goed stuurt en veel vertrouwen schept. Tel daar ook nog eens de boven verwachting goed presterende banden bij (voor deze temperaturen) en de recente ervaringen met de Aprilia en in gedachte zie ik het Led-achterlichtje al snel kleiner worden.

In werkelijkheid is daarvan geenzins sprake en ondanks mijn lichte onwennigheid met de forsere Dorsoduro blijf ik strak in zijn trillende spiegelbeeld. Zit Ed nou gewoon niet lekker in zijn vel of valt het met de Aprilia stiekem gewoon mee? Niet-werkende banden krijg je maar op één manier goed: harder rijden! Dat laat ik me geen twee keer vertellen, dus ik zet er nog een streepje bij en schiet de chef haast voorbij, zo’n middengebied had ik even niet op gerekend. Dat belooft nog best wat. Alleen verlang ik op het moment dat ik opschakel per direct terug naar de witte machine; man wat is die bak stug. Even de kilometerstand controleren maakt het er niet beter op; zo nieuw is de Aprilia ook weer niet. Hetzelfde geldt voor de koppeling. Ben je eenmaal de wonderbaarlijk lichte hydraulische koppeling (knap!) van de Duc gewend, dan zal elke andere je flink tegenvallen. De al even hydraulische koppeling van de Aprilia is zomaar ineens een stúk zwaarder en dit lijkt niet exemplarisch. Toch jammer voor een motor waarbij je, zeker bij wat actiever rijden (en we weten allemaal wat hier tussen de regels staat) veelvuldig gebruik maakt van de koppeling.

Toch blijft het nog duren tot we bij de fotolokatie arriveren voordat we het niveau van ‘ja maar deze is/kan/heeft etc…’ ontstijgen. Mijn voorkeur gaat uit naar de Ducati en bij elke wissel is het weer een feestje om van de Dorsoduro af te kunnen stappen, maar dat zou te makkelijk zijn en niet terecht voor Aprilia, want zoveel is er niet eens mis mee. Bovendien neigt Ed, met zijn 1.72 nota bene, juist naar de rode tweewieler. En om hem nou voor leugenaar uit te maken…..daar zit eveneens geen uitdaging in.