Vergelijk Ducati Hypermotard 796 en Aprilia Dorsoduro 750

Als ik bij Motorcenter Venlo, waar de Dorsoduro klaarstaat, wegrijd wordt me al snel duidelijk waarom tijdens eerdere ontmoetingen mijn collega’s zo enthousiast waren over deze fiets. Vincent ten tijde van de introductie ergens in warme oorden en Arco onder regenachtige omstandigheden in ons eigen kikkerland. Gezegend met zondermeer een stoere uitstraling laat de Dorsoduro zich met het gemak door het verkeer slingeren en ook weg van de snelweg is de motor niet vies. Met gemiddeld 150 op de klok maken we grote stappen huiswaarts, waar de motor het na een korte adempauze op zal moeten nemen tegenover ‘new kid on the block’ Ducati 796. Tijdens de lange –en normaal gesproken saaie- snelwegrit maak ik van de nood een deugd en onderwerp de Dorsoduro al rijdend aan een nadere inspectie. Ondanks dat er amper sprake is van een stroomlijn biedt de motor voldoende windbescherming. Het digitale display is overzichtelijk, goed afleesbaar, te bedienen vanaf het stuur en leert mij dat de motor over drie mappings beschikt: S(port), T(our) en R(egen). Daar waar op de snelweg amper verschil merkbaar is tussen de S en T setting wordt het bij standje R een heel ander verhaal: de fiets voelt aan alsof het een 25kW versie betreft. Iets wat vooral bij filerijden van pas kan komen: het nerveuze karakter bij lage toeren -wat inherent is aan het concept van een tweecilinder- wordt daarmee naadloos omzeild.

Meest indrukwekkend is echter het stuurkarakter van de fiets, in combinatie met de vermogensafgifte. De motor mag van Aprilia misschien de looks van een Supermotard hebben aangemeten gekregen, maar staat qua rijbeleving voor mijn gevoel veel dichter bij een allroad. Een sportieve versie van de Suzuki V-Strom zou dan ook een betere omschrijving van de Dorsoduro zijn geweest. Een grotere benzinetank zou de fiets in dat geval beter hebben gestaan, de 10,5 liter (we weten het exact, aangezien de benzinepomp 5 kilometer verder was dan de actieradius van de fiets) waarover de fiets nu beschikt is écht te klein.

Hoewel Aprilia de Dorsoduro wel als hooligan-bike heeft geprofileerd lijkt de motor in eerste instantie alles behalve dat. Het vermogen van 98 Pk is op geen enkel moment agressief, maar wél ruim voldoende om in eerste, tweede en zelfs derde versnelling het voorwiel het luchtruim te laten verkiezen. Net als de van een fraai Aprilialogo voorziene radiaal gemonteerde remmen, die bepaald niet agressief of bijterig aanvoelen, maar sterk genoeg zijn om meterslange stoppies te produceren. En juist dát maakt dat de Dorsoduro zich als een hooligan-bike kan gedragen. Vanaf de eerste tot de laatste minuut laat de motor zich, volgas over verkeersdrempels en her en der een voetpad meepikkend, dwars door de dagelijkse verkeersjungle sturen.

Overstappen van Dorsoduro naar Hypermotard 796 is een ware cultuurshock. Alsof je van een tourbuffel overstapt op een BMX crossfiets. Alles, maar dan ook alles is op de Ducati extremer uitgevoerd. En dat terwijl de fiets op papier uit dezelfde vijver lijkt te willen vissen. Het duurt dan ook bovengemiddeld lang voordat ik vriendjes met de Ducati begin te worden. De lage stand van de schakelpook -en daardoor lastig te bedienen versnellingsbak, het hoge remhandle waar ik in eerste instantie amper mijn hand omheen krijg (dat ligt echt aan jou, Ed -VB) én het hypernerveuze stuurkarakter zijn voldoende om mezelf helemaal aan het twijfelen te krijgen. Daar waar bij de vanwege het koude weer en natte wegdek wegglibberende achterband van de Dorsoduro mij geen écht schrikmoment opleverde is het bij de Hypermotard een totaal ander verhaal. De zithouding boven óp het stuur in combinatie met het superdirecte stuurkarakter gaat de fiets alleen maar tegenwerken. Een stuurcorrectie midden in de bocht vanwege een naderende auto maakt dat ik bijna verstijf van de angst. Damn, ik had me die eerste kennismaking heel anders voorgesteld.

Als niet veel later de zon definitief is doorgebroken, het asfalt is opgedroogd en het tempo een flink stuk kan worden opgevoerd, beginnen Ducati’s puzzelstukken als een eh… puzzel in elkaar te vallen. De stuureigenschappen, die onder erbarmelijke omstandigheden de motor aan alle kanten tegenwerkten, komen nu pas écht goed tot hun recht. Het zondermeer strakkere rijwielgedeelte, de betere remmen, de lichtere, smallere en daardoor handelbaardere combinatie én de uitstekende remmen (zo goed dat je ze tweemaal noemt) zijn ingrediënten die de Dorsoduro al snel het onderspit doen delven op de prachtige -en vooral droge- slingerdijken die toneel staan voor ons vergelijk. Toch heeft de 796 wel zijn beperkingen. Allereerst het geluid, dat zeker ten opzichte van de vette Dorsudoro klanken klinkt als een kerkorgel zonder orgelpijpen. Daarnaast mist de motor die ‘edge’ waarover zijn grotere 1100 broer wel beschikt. Geen indrukwekkende powerwheelies in tweede en derde versnelling dus. Enkel in eerste versnelling weet de motor met behulp van de koppeling het luchtruim te verkiezen, wat ‘m ten opzichte van die 1100 wel hufterproof maakt maar waardoor je wel een stuk van de fun moet gaan missen.

Ondanks zijn flitsende en handelbare stuureigenschappen, ondanks de meer minimalistisch uitgewerkte uitvoering, ondanks de betere remmen gaat mijn persoonlijke voorkeur ditmaal toch uit naar de Appie. Omdat die 365 dagen per jaar te gebruiken is. Nu alleen nog wat op die kleine tank gaan verzinnen.