Test: Kawasaki GTR 1400

En daar gaan we weer; waar een nieuw model is, staat een hoofdredacteur te popelen om deze maar zo snel mogelijk vrij te krijgen voor een test.  Zijn goed recht natuurlijk, maar daarmee is de uitvoering nog niet bekrachtigd. Die schone taak wordt in eerste instantie nog toegewezen aan een welwillende collega die maar wat nieuwsgierig is naar de nieuwe Kawa. Heeft ie wat mee, dus doe hem een plezier. En uiteraard aartsnieuwgierig naar de verschillen tussen de nieuwe en de oude. Niks aan de hand toch? Waarom ik dan nu toch mijn toetsenbord zit te bespelen laat zich echter raden. In eerste instantie weten een sneeuwbui en feestdagen de test nog uit te stellen tot te verwachten betere omstandigheden, uiteindelijk doet een holte-ontsteking de plannen de das om en staat op de afgesproken datum uw dienstbare reporter voor de poorten van het Hoofddorpse hoofdkwartier.  ‘Weet je zeker dat je het niet alsnog uit wilt stellen’? Welnee joh, dan duurt het alleen nóg maar langer. Bovendien zijn de wegen bést begaanbaar, zeg ik overmoedig voordat ik met aan weerszijden een voet aan de grond mezelf een weg baan over een vooral bijzonder dik besneeuwd industrieterrein. Ach, het kan erger; het vriest volgens de boordcomputer maar met drie graden. En bovendien ben ik volgens de berichten op weg –voor zover je dat zo kunt noemen- met de meest veilige motor die je kopen kunt. Hyper de hyper gecombineerd digitaal ABS-by-wire, of zoiets, Traction control, handvatverwarming, ecoknoppigheid, you name it. Lukt het hier niet mee, dan helpt niks meer.

Niet vreemd dus dat Kawasaki juist bij dit model de gebruikershandleiding in de koffer meegeeft; met zo’n overdaad aan knopjes, standen en instellingen en controlelampjes kan het nog even duren voordat je overal achter bent. Zo is het best handig om te weten dat het KTRC (tractiecontrole dus….) ingeschakeld is als er géén lampje brandt, maar dat lampje dus wél gaat branden als het ook daadwerkelijk in werking treedt. Terugdenkend aan de eerste ‘straat-uit’-meters kan ik niet anders dan concluderen dat het systeem eh…bijzonder goed moet werken….continu.

Dient gelijk gezegd te worden dat dergelijke omstandigheden nog slechts twee keer meer voorkwamen: in de straat van het ouderlijk huis waar de GTR gestald werd en het toegangspad richting slot Doornenburg. Meer dan genoeg voor nog een paar leuke ontdekkingen, maar daarover straks meer. Voor de rest zal het aan de wegen niet gelegen hebben.

Maarten

Met de ervaringen van voorgaande jaren weer bijzonder vers in het geheugen prijs ik mezelf gelukkig dat ik bij de stevige onderhandeling met de chef mijn poot stijf heb gehouden. ‘Als jij wil dat ik nu op de motor ga zitten mag je minstens zorgen voor een kuip en verwarming’. En ziedaar: beide zitten in het standaardpakket. Hm, betekent wel dat ik dus toch alsnog naar buiten moet en direct vraag ik me af of ik wel zo goed onderhandeld heb. Windbescherming is echter wel het laatste waar ik me druk om zou hoeven maken; met de nieuwe kuip (details zijn aangepast) en standaard al grotere ruit wordt het lastig om hier nog meer van te maken. Die kuip is overigens aangepast om de luchtdoorstroom te optimaliseren. Altijd goed om dat voor elkaar te hebben, een beetje efficiente doorstroming werkt goed voor je luchtweerstand, maar ook voor je warmtehuishouding. Dat wisten de Kawa-medewerkers me dan ook schoorvoetend te melden voor ik wegreed, er komt nu minder warmte van het blok bij de berijder. Leuk in de zomer ja.  Maar los daarvan werkt de grote ruit wonderwel. Weliswaar in maximaal hoge stand (dan maar wat wind in de rug) weet ‘formaatje sluisdeur’ de ergste chillfactor van het vege lijf en leden te weren. Zodanig zelfs dat de handvatverwarming pas maximaal gezet wordt als de boordcomputer nóg een paar graden minder aangeeft.

Ed Smits:
Na mijn eerdere ervaringen met de GTR enkele jaren geleden in eigen land en twee jaar geleden nog in de Franse Alpen was ik erg benieuwd naar deze 2010 versie, die volgens Kawasaki van top tot teen geheel was verbeterd. En daarbij was voorzien van zaken als traction control, eco-control en combined ABS. Ondanks de ijskoude weersomstandigheden waarin wij de 1400 GTR moesten testen smolt mijn enthousiasme over de motor nog harder dan de ijskappen op de Kilimanjaro. Naast dat de machine behoorlijk topzwaar aanvoelde waren het vooral de stuureigenschappen die mij niet echt tevreden konden stellen. De motor reageerde erg nerveus op elke stuurbeweging en wilde in de bocht maar al te graag van zijn lijn afwijken, hetgeen het sturen erg vermoeiend maakte. Nu waren het ook verre van ideale weersomstandigheden met halfbevroren ledematen die het rijden er niet gemakkelijker op maakten, maar bij de meerijdende VFR1200 en BMW K1300S had ik daar totaal geen last van.
Naarmate de zon langzaam door begon te komen en te temperaturen naar een iets acceptabeler niveau klommen kon het tempo worden opgevoerd en begon de GTR zich beter in zijn element te voelen. Sterker, van het nerveuze stuurkarakter was op hoge snelheid nog maar weinig te merken, en ook de stabiliteit in de bocht ging met sprongen vooruit. Wat mij deed concluderen dat hoe harder je rijdt, hoe beter de fiets gaat presteren. Nu zou dat op zich een pluspunt kunnen zijn als we het over een supersport machine zouden hebben, maar juist een tourbuffel als de GTR zal het meer van 'normale' snelheden moeten hebben.
Nu had ik dit probleem niet eerder meegemaakt met een GTR, maar Peter (Aansorgh, red.) wist mij te vertellen dat hij het een keer eerder had meegemaakt en dat toen de banden debet waren geweest aan het probleem. Iets waar ik, met mijn ervaringen van de Yamaha Majesty nog vers in het geheugen, absoluut in mee kan komen. Sterker, ik ben ervan overtuigd dat met het juiste rubber het vervelende stuurkarakter van de 1400 GTR harder zal smelten dan eh... de ijskappen op de Kilimanjaro.

Als ’s anderendaags het weerbeeld exact gelijk is en ik de spreekwoordelijke pijp aan een al even spreekwoordelijke Maarten (ik ken ‘m niet, u wel?) wil geven kost het enige overredingskracht om mijn stramme ledematen, voor zover ze dankzij het uitvoerig toepassen van laag op laag op overlaag nog bewegen kunnen over de motor heen te draperen, maar niet voordat ik mezelf warm heb kunnen duwen en trekken om tuin-uit-hoek-om-holletje-op uberhaupt een levensvatbare poging kan doen het vaderlandse wegennet aan te vallen. Tractiecontrole of niet, dit is toch iets te gortig en hier kan ook een verse, koude BT-021 niets tegen in brengen als de GTR vrolijk stationair draaiend het achterwiel traag rondbeweegt, als een soort cartooneske sneer richting mijn persoon ’Dus jij dacht hier wel even mee weg te sprinten? Naïef jong’. Enkel het hoongelach blijft me bespaard. Had niet veel gescheeld overigens, maar dankzij het hippe KIPASS is het me zowaar niet eens gelukt om eerst nog de sleutel te vergeten. Had zomaar gekund.