Vergelijk: Yamaha R1 en....... Yamaha R1!

De inhaalslag wordt nog eens afgemaakt door het rijwielgedeelte wat ook van voor tot achter is herzien.  Geen enkel stukje van het frame is nog hetzelfde. Het is al voorbijgekomen dus zullen we niet nog eens in details treden, maar de algehele geometrie is compacter geworden waarbij de gewichtsverdeling ook nog eens is  aangepast zodat deze meer is geconcentreerd rond het zwaartepunt. De swingarm is uiterlijk identiek aan de oude, maar daar houdt het op. Ook deze is volledig nieuw, waarbij het scharnierpunt nu dichter bij de uitgaande as van de versnellingsbak ligt voor minder reactiekrachten bij acceleratie. Wat verder omlaag zien we wel wat bekende zaken, waar de vernieuwing in iets mindere mate heeft toegeslagen. De vork heeft dezelfde diameter maar de ingaande en uitgaande demping zijn nu gescheiden over de twee poten. Achter zien we high- en lowspeed demping. De remmen, díe zijn hetzelfde gebleven, al zijn de rotors aan de voorzijde wel aangepast ten gunste van een lager gewicht. En dan hebben we nog het nieuwe uiterlijk niet genoemd, maar dat is iets wat de foto’s ook heel goed kunnen.

R1 en R ander. Nog het meest gelijk gebleven onderdeel. De stelschroef voor de demping is verhuisd

Meneermeneer! Hoe hard kendie meneer?

Het mag duidelijk zijn: Yamaha is niet over een nacht ijs gegaan en feitelijk is er zóveel veranderd dat je je af kunt gaan vragen of het nog wel over een R1 gaat.  Maargoed, er zijn nog zat trekjes van de oude machine te bekennen. Die oude kennen we nog van enkele ontmoetingen in 2008. Niets mis mee, gaat als een kogel en heeft er iemand eens met zijn vingers aan de vering gezeten vooral plank- en plankhard. Een tweede poging is al iets milder, maar verheft de R1 wel tot heldenstatus. Grootste kritiek: hij is zo ontzettend doelgericht. Meer nog dan andere motoren zit je óp de motor en word je als van voor naar achter over je zitplaats gedrapeerd. Het is nog net geen 999 of MV F4 die nóg meer de oude kop omlaag-kont omhoogstijl aanhangen, maar het is weldegelijk de Japanse tegenhanger van hetzelfde idee. Languit liggend over de motor heb je wel het ideale uitgangspunt om met zoveel mogelijk contactpunten de machine elke bocht door te dénken. Je wilt flitsend? Dan neem je een R1, zolang je maar geen al te krappe bochten neemt. Vloeien is wel een aanrader, en harder is altijd beter. Want dan komt het rijwielgedeelte samen met het motorkarakter wat op zijn zachtst gezegd ook nogal klassiek is onderlegd. Van de vijf deelnemers die het verleden jaar voor het zeggen hadden is de R1 nog wel het allermeest toerengeil. En daartegenover tegelijkertijd het minst thuis onder de powerbandgrens. Progressief ja, fijn voor in de stad….enfin. Het zijn vooral deze eigenschappen die de R1 maken tot wat hij…..wás. Want het zijn ook juist deze eigenschappen die Yamaha het duidelijkst heeft aangepakt. Een absoluut bruut gillende raket die alleen maar beter wordt naarmate je ‘m harder berijdt. En daar mankeert niks aan. Punt is alleen dat er een heel groot leeg gebied is vóórdat je in die ‘superzone’ terecht komt en dan moet het droog zijn, verkeersluw, dit, dat, kortom: je komt er nog zo snel niet aan. Dat moet beter kunnen.

En dat betekent?

Is de nieuwe R1 dan soft geworden? Is het echt de VFR geworden waar hij –gezien zijn bloklayout- zo graag op lijkt te willen lijken?
Vrees niet.
‘Dat moet beter kunnen’ betekent in Yamaha-speak ook echt béter, niet softer.

Vandaar ook dat Yamaha niet heeft geprobeerd iemand anders na te doen of een toermachine neer te zetten, nee, ze kopiëren slechts dat wat het beste werkt: hun eigen M1. Je hebt het concept, je haalt de link aan met je topcoureur en het werkt. Kaasie. Breder uitgesmeerd vermogen betekent niet minder, maar juist méér. Het begint al bij de eerste keer starten. Ook met de Db-killers op hun plaats (omwille van een eerlijk vergelijk hebben we zoveel mogelijk met Db-killers gereden, al is zónder uiteraard ook wel uitgeprobeerd) lijkt het…..nergens op. Waar de oude van alle kanten zo stil mogelijk is en slechts zoeft op plaatsen en fluit op andere, is die fluit weliswaar heel licht nog herkenbaar (een teken dat het blok weldégelijk netjes rondloopt), de rauwe brul die de overhand neemt laat je in eerste instantie twijfelen of de motor ze nog wel alle vier op een rijtje heeft. Detonatie klinkt haast gezonder. Tótdat je eens met het gas speelt. Het akoestisch orgasme wat je dan tegemoet komt valt lastig te omschrijven…gelukkig hebben we daar dan weer een filmpje voor. Soms is multimedia zo gek nog niet. Een ding staat vast: dat is géén VFR. Vooral met de Akra’s op volle sterkte scheelt het maar bart weinig met de welbekende M1. Geen beter verkoopargument dan dat…