Test: Aprilia RSV4 Factory

Tyrannosaurus

"Jullie doen er wel voorzichtig mee?” vraagt de nieuwe Tricolore pr-man nog angstvallend voordat we de RSV4 de sporen willen gaan geven. Er is er momenteel maar één in de Benelux en dat is deze. Niet dat er nog aantallen in het verschiet waren, waarschijnlijk om de mystiek rondom de fiets nog meer te onderstrepen hadden de Italianen besloten van de Hierachter speelt het zich allemaal af. Enige overeenkomst met the dark knight berust op louter toeval. RSV4 Factory slechts een minimale eerste productieserie te bouwen, puur en alleen voor de homologatie van het WK Superbike. Hetgeen voor Benelux importeur Tricolore betekende dat er voor de Nederlandse markt slechts 24 beschikbaar zouden komen. Vierentwintig die, je raadt het al, alle vierentwintig al waren uitverkocht nog voordat de motor überhaupt te leveren was.

Nu waren we zonder deze informatie al aardig onder de indruk van de fiets, maar deze kennis maakte het extra bijzonder. En dat is nog maar het begin, eenmaal de startknop ingedrukt is het alsof de deuren naar de hel zijn opengeslagen en de duivel in gedaante van een Tyrannosaurus persoonlijk zijn bek opentrekt. De dikke kachelpijp mag er misschien niet uitzien, maar wát een geluid. Als we ooit eerder over pornografisch motorgeluid hebben gesproken dan willen we dat bij deze rectificeren, dít is pas pornografie.

De drang om te gaan rijden is gelukkig groter dan de angst van een vroegtijdige ejaculatie, want dát is wat waarschijnlijk wel zal gaan gebeuren. Fuck Yammie R1-nep-V4, this is the real thing! Als een MotoGP racer die aan het warmdraaien is, zo roffelt en schreeuwt de Aprilia er lustig op los. Voor de verandering laten we de oordoppen voor wat ze zijn, om vooral maar niets van deze punksymfonie te hoeven missen. Onvoorstelbaar, dat ze dit door de geluidskeuring hebben gekregen. Nu hebben we ook dat wel vaker geroepen, maar dit slaat echt alles. Tijd om te gaan rijden, koppeling in en… goejendag… Appie gaat nog harder brullen alsof de muteknop is uitgedrukt, hetgeen wordt veroorzaakt doordat bij het inschakelen van de eerste versnelling automatisch de (exup-)klep in de uitlaat wordt geopend, met alle gevolgen van dien.

Imponerend

Nu is een eerste rit vanaf de importeur naar de thuisbasis normaal gesproken een rit om kennis te maken en de fiets eens aan een nadere studie te onderwerpen, maar de RSV4 Factory maakt dat nagenoeg onmogelijk. De motor weet een dusdanige indruk op me te maken dat ik daar niet eens aan toekom, mijn door alcohol en jarenlange nicotineverslaving aardig uitgemergelde hersenpan draait op volle Ga je mee een stukkie sturen zeggen ze dan. Ja echt, het wordt straaaalend mooi weer. toeren om alle indrukken te verwerken en ook nog ergens op te slaan, waarschijnlijk – om ruimte vrij te maken – ten koste van mijn jeugdherinnering van eh… damn, vergeten. Eenmaal thuis aangekomen is het wachten op de collega’s, het broodnodige in de rugzak proppen en knallen richting Eifel, waar de fiets zijn ware aard kan laten zien.

Dat zuinigheid niet hoog in het vaandel stond bij de ontwikkeling van de RSV4 wordt ons al snel duidelijk als we over de snelweg richting Duitse Eifel rijden. Ondanks zijn ruime benzinetank van 17 liter is het bij 150 kilometer écht zaak een tankstation op te gaan zoeken. De draaigrage rechterpols zal daarbij het verbruik geen goed hebben gedaan, maar wat wil je met z’n geluidssensatie. En niet alleen geluid, vanuit stilstand wegknallen is alsof je door een raket wordt gelanceerd. De motor weet in eerste versnelling amper het voorwiel aan de grond te houden, en dan rijden we nog maar met de instelbare mappingstand op 'S', bij 'T' is het helemaal oppassen geblazen en niet niezen onder het rijden. Met het verstand op nul en de blik op oneindig worden bij tempo 180 de verplichte Autobahn kilometers afgelegd, om nog voordat de zon helemaal is neergestreken het pension te kunnen bereiken. Douchen, bieren, op adem komen en onderling ervaringen van de eerste kennismaking uitwisselen is het enige wat ons vandaag nog rest.