Op fietse: Kamperen Motorfreaks style

Ed:

Toen het idee op tafel kwam tijdens onze – altijd gezellige – redactievergadering was mijn keuze al snel gemaakt. Het zou misschien voor de hand hebben gelegen om mijn eigen Corsaro1200 als vervoermiddel in te zetten, maar héj, die heb ik al en ditmaal had de keuze van de motorfiets een andere achterliggende gedachte. Dat het een supersport zou worden stond voor mij als een paal boven water, supersports blijven nu eenmaal prikkelen en aangezien we voor deze test de vrije keuze hadden… Nu was ik verleden jaar al zwaar onder de indruk van Suzuki’s GSX-R750, en aangezien de motor voor dit seizoen door Suzuki importeur B.V. Nimag in een speciale Yoshimura uitvoering op de markt was gezet hoefde ik dus niet lang na te denken over mijn keuze.

Met de GSX-R750 heeft Suzuki verleden jaar de lat (wederom) naar een hoger niveau getild. De Yoshimura uitvoering zet daarbij de spreekwoordelijke puntjes op de i, hoewel minder uitgebreid dan de Yoshimura 1000 van vorig jaar. (Maar daar zat dan ook weer een behoorlijk prijskaartje aan vast.) Bij deze zevenenhalf zijn het voornamelijk optische veranderingen die het verschil met de standaard GSX-R750 moeten maken. Zo is de motor voorzien van een Yoshimura (wie anders) GP EVO uitlaatsysteem, een donkere “double bubble” kuipruit en een uitgebreid carbon pakket. En dat alles verpakt in een fraai (mat)zwarte kleurstelling.

Dat de hedendaagse generatie supersports voornamelijk is ontworpen met prestaties op het circuit als ‘main target’ wil nog niet zeggen dat dát dan ook meteen het enige is wat je daarmee zou kunnen doen. Suzuki heeft dit goed begrepen, en dat is de GSX-R750 duidelijk af te zien. De vorm van de kont maakt dat zadeltassen (zeker voorzien van foto- en videoapparatuur zoals bij ons vaak gebruikelijk is) geen goede keuze zijn, maar daar waren we afgelopen jaar al achter gekomen. Omdat kamperen een cruciaal onderdeel van deze test zou zijn moest er dus creatief met ruimte worden omgegaan. Nu had een bagagerol hier uitkomst kunnen bieden, maar aangezien we met een groot deel van de redactie op pad zouden ging ik over op een veel slimmer plan: bij iemand anders in de tent gaan liggen. Scheelt weer een boel bagage die we tijdens dit soort tripjes kunnen missen als kiespijn.

Zo gezegd, zo gedaan en nadat Vincent als vrijwilliger was aangewezen was dat probleem getackeld. Bleef over kleding voor een paar dagen, toiletspullen en een zelfopblazend matje om ’s nachts op te liggen. Nu mogen dat soort matjes misschien niet écht ideaal zijn voor wie optimaal van zijn nachtrust wil genieten, maar bier en/of sterke drank weet hier uitstekend een oplossing voor aan te dragen. Een in hoogte instelbare tailbag bleek uiteindelijk voldoende te zijn om alle benodigde spullen mee te nemen. Waarmee een weekendje kamperen ineens niet veel anders blijkt te zijn dan een gewoon dagje knallen. Met dank ook aan de Soes, Strak is het zeker. Kan niet anders zeggenwaarbij de heren engineers gelukkig ook over dit soort zaken hebben nagedacht. De duo-voetsteunen zijn voorzien van spinnenhaakjes, en ook de kentekenplaathouder is geschikt om een spin aan te bevestigen. Dat het afdekkapje van de duozit vervangen moet worden door de duo-zit zelf spreekt voor zich.

Dat het uiteindelijk allemaal anders zou gaan dan op voorhand verwacht zou, zo vlak voor vertrek – helaas – echter blijken. Terwijl de Suzuki en ik er helemaal klaar voor waren werd ons huishouden van één vriendin, twee honden en drie katten geplaagd door een ernstige griep, waardoor uiteindelijk het (pijnlijke maar toch verstandige) besluit moest worden genomen om niet mee te gaan met deze kampeertrip. Damn… geen lekker uitje, geen directe confrontatie met de anderen die overtuigd waren van hun – in hun ogen betere – keus. Geen K1200R eruit accelereren, geen SM690 eruit sturen, geen Monster S4R eruit pronken, geen Deauville eruit ‘bepakken’. Niets, helemaal niets…

Helemaal niets? Gelukkig bleek het verhaal voor mij toch nog een positief aspect te hebben. Nadat het hele gezin was gedokterd bleek zaterdag ’s middags genoeg tijd over om ‘even’ met de GSX-R750 te gaan knallen. Een luttele vier uur had ik tot m’n beschikking, hetgeen voldoende bleek te zijn om met de Yoshi Soes een klein rondje Nederland aan te doen. In gezelschap van medethuisblijver (en inmiddels naar het Groene kamp overgelopen, de verrader…) Karim Mostafi en zijn 999 zakten we via ’s lands fraaie rivierdijken af naar het altijd gezellige Limburg, waar de flitsterreur nog zijn intrede moet vinden. En maar goed ook, de GSX-R750 maakt dat je, zonder dat je het zelf in de gaten hebt, binnen no-time asociaal hoge snelheden aan het rijden bent. Dat ook de buurman langs de weg dat niet in de gaten heeft dankt de fiets aan het GP-EVO Yoshimura uitlaatsysteem, wat nagenoeg hetzelfde geluid als de standaard pijp ten gehore brengt. Stil in lage toeren, heerlijk scheeuwen zodra die uitlaatklep helemaal is geopend.

Wat heeft die Vincent geluk dat ik noodgedwongen thuis heb moeten blijven. De GSX-R had gehakt gemaakt van zijn KTM…