Introductie: Kawasaki ZX-6R

De straatafstelling van de vering begint zich langzaamaan steeds meer te manifesteren: voor dit gebruik is toch te merken dat het net een tikje te soepeltjes afgesteld staat, de machine deint en danst wat, wat het geclaimde zekere gevoel voor een deel teniet doet. Zonde, want zou deze motor niet juist op zekerheid en controle moeten scoren? Tijd voor een goed gesprek met de monteur straks. Evengoed gaat het inmiddels wel degelijk lekker, wat een opzij stappende achterband maar eens letterlijk onderstreept. In een knijpende rechterbocht heuvelop, waar het dus zaak is een brok gas bij te geven om vooruit te gooien precies op het moment dat je toch nog even nóg iets platter moet, geeft zelfs de superzachte BT003 aan dat aan alles ooit een eind komt. Geen probleem overigens, rustig een heel klein beetje gas terugnemen is meer dan genoeg om het wiel weer in het gareel te krijgen en direct erna links en weer dubbel rechts te knallen. Als we het dan toch over zijdezachte gasrespons hebben… nog enkele rondes later is ook deze sessie sneller voorbij dan ons lief is.

Sessie drie is andere koek. Op mijn vage aanwijzingen heeft mijn ‘vakjapanner’, de mecanicien belast met het wel en wee van motor nummer 21, de vering hier en daar, voornamelijk achter, wat aangepast (en werkelijk; meer dan een halve slag hier en een enkel klikje daar is het niet) en hiermee gaan we weer op jacht. Direct bij het aanremmen van de eerste bocht valt het al op; was de motor hiervoor al bijzonder rustig aan de voorzijde (nieuwe vork, jaja!), met een bijpassend afgestelde achterkant is het helemaal feest. Knappe jongen die dit eruit remt en stuurt. In de hierna volgende bochten wordt het enkel duidelijker. Alle klachten zijn verdwenen als sneeuw voor de zon, niks geen sprake meer van overmatige beweeglijkheid, dit is strak zoals strak kan zijn. Nou had de motor ook niet veel nodig, maar evengoed zijn met deze aanpassingen net de laatste oneffenheidjes gladgestreken en staat de machine in volledige aanvalsmodus. Nu is écht elke denkbare lijn te rijden en vast te houden, hobbels worden geabsorbeerd zonder naeffecten en dus kan er vol geconcentreerd worden op datgeen wat er vóór de motor gebeurt. Dat is inmiddels steeds meer want het tempo ligt inmiddels aanzienlijk hoger. De linker hairpin wordt nu echt een bocht om naar uit te kijken, na aanremmen blind ingestuurd en al redelijk op één oor rijd je net over het hoogste punt voordat het circuit zich de diepte instort. Zo ben je al vol aan het focusen op het uitkomen als de binnenkant van de bocht nog net even een drukje tegen je knie geeft. Heerlijk.

Omdat je hier als het ware over een ‘hobbel’ heenrijdt valt de druk op de weg iets terug, de motor geeft echter geen krimp en elke keer weer weet je dat het nog veel harder gekund had. Zelfde verhaal met de volgende rechter onderaan de heuvel, ook al stort je vol de heuvel af is remmen vrijwel niet nodig; terugschakelen naar drie (niet te missen dankzij de supergoed geplaatste gearindicator) is meer dan genoeg en de nu positief verkante bocht leidt je zo het juiste pad op. De knijpende rechter erna waar de achterste BT003 in de vorige sessie nog een veeg op straat legde is verder ook geen enkel punt meer evenmin als de daarop volgende blinde slingercombinatie. Zelfs de eindeloos lijkende laatste rechter terug naar het rechte stuk overtuigt je dat het een volgende keer toch echt nóg harder moet, ondanks de hobbels halverwege die toch hun uiterste best doen je van je á propos te brengen.

     Gewicht, stuureigenshappen, stabiliteit

     Kleine ruit