Eerste test: Moto Morini Corsaro Avio

Als geen ander weet Pepijn Schoemaker, perswoordvoerder van de importeur, ons de gedachte achter de Avio te vertellen. De fiets afschilderen als een goedkope versie van ‘the real thing’ zou té gemakkelijk zijn geweest. Kijk alleen al naar de kleurstelling van de motor, die erg zorgvuldig, en met een reden, is uitgezocht. Deze zijn namelijk precies hetzelfde als de kleuren van de luchtvaartindustrie tijdens de roemruchte succesvolle periode waarbinnen het merk acteerde. De beste spaghetti komt nog altijd uit Italie Niet voor niets kreeg het model als naam… Avio mee. Lijken op het eerste oog de technische specificaties nagenoeg hetzelfde als van zijn grote broer, in werkelijkheid zijn de aanpassingen ten opzichte van dat model onderhuids legio. De vering werd echter rechtstreeks overgenomen van de eerste serie Corsaro 1200’s, die voor 2008 flink werd verbeterd, maar daar zullen we later nog op terug komen. Het motorblok daarentegen werd wel stevig onderhanden genomen. Gebruiksvriendelijkheid stond hoog in het zadel bij de Italianen, en dus werd het motorblok inwendig van tammere onderdelen voorzien, die nét weer wat brutaler moesten zijn dan datgene wat voor de 9½ was ontwikkeld.

Hoe dicht de appel van de boom is gevallen wordt ons al snel duidelijk nadat we de motor aan de gebruikelijke kennismakingsinspectie hebben onderworpen en we ons op maken voor de eerste trip met de fiets. Dachten we dat Morini met de ‘gewone’ Corsaro al een dijk van een fiets had neergezet, alleen de kleurstelling van deze Avio geeft ‘m al een ongekend hoge ‘heb-factor’. Onvoorstelbaar, hoeveel invloed iets simpels als een kleur kan hebben op het uiterlijk van een fiets. Het prachtblauw gespoten frame lijkt een wirwar van spaghetti, daarbij fraai afstekend tegen het zachtblauw/grijze spuitwerk van de rest van de fiets. Enkel de term Avio op de hitteschilden van de dubbele uitlaatdempers verraad dat het hier om een ander model gaat. Druk op de startknop om de - inmiddels al stukker sneller dan de eerste serie draaiende - startmotor het motorblok tot leven te laten roepen.

Hetgeen de motor, ook 's ochtends bij temperaturen vlak boven het vriespunt, bijzonder goed af gaat. De bekende roffel uit de dubbele einddempers, het rauwe gehap uit de inlaatkelken, het bekende geluid klinkt nog steeds als muziek in onze oren. Geen gedoe voor een beter millieu of duffe geluids-eisen, en zo hoort dat. Punt.

Dat Morini een wel héél erg eigen invulling geeft aan de term ‘instapfiets’ is ons al snel duidelijk. Sterker, de fraaie tweede versnellingswheelie waarmee de Avio de A27 wordt opgedraaid doet ons afvragen wáár in hemelsnaam die tammere vermogensafgifte moet zitten. Een vraag die ons tijdens onze eerste kennismaking voortdurend blijft bezighouden. Als dit de Italiaanse invulling van een tamme motorfiets is, dan moet 25kW rijden daar wel écht een paradijs op aarde zijn. Pas nadat we op onze plaats van bestemming zijn gearriveerd krijgen we antwoord op Airport, ooohooo
Airport
You've got a smiling face
You took my lady to another place
Fly her away Fly her away die vraag, als we de motor nog eens kritisch onder de loep nemen en ons oog ineens valt op de toerenteller, of beter gezegd: het rode gebied van de toerenteller, dat zowaar 700 toeren lager ligt dan van de gewone Corsaro. Aha, dus dát is Morini’s manier van een vriendelijkere, minder vermogende, fiets op de markt te zetten. Gewoon eerder de begrenzer in laten grijpen, dan geeft ie vanzelf ook minder vermogen af. Precies datgene wat de technische gegevens ons ook willen doen geloven, de 120 paarden worden volgens Morini namelijk vrijgeven bij... 8.500 toeren. Juist, precies dáár waar het rode gebied begint.