Test: Triumph Daytona 675

Arc de Triumph

Het lijkt alsof de weergoden ons eindelijk gunstig gezind zijn als we op een - zeker voor wat betreft deze zomer - uitzonderlijk mooie vrijdagmiddag in Bodegraven de Triumph kunnen ophalen. Na even snel wat info uitgewisseld te hebben en - vanwege de in eerste instantie te rijden snelwegkilometers - nog wat extra lucht in de Supercorsa’s wordt gedaan is het dan tijd om te vertrekken. Het eerste wat opvalt bij het opstappen is dat de motor toch echt wel smal, compact en extreem op z'n neus is te noemen. Nou is dat compacte niet zo heel erg voor de gemiddelde Japanner, maar aangezien we hier in Nederland over het algemeen vrij lang zijn hebben we zo onze bedenkingen bij het formaat. Het extreem op z'n neus daarentegen speelt de wat langere mens weer wat meer in de kaart, maar zal door kleine motorrijders niet echt worden gewaardeerd. Tenminste, zolang je 't over comfortabel toeren hebt. Onder circuit-omstandigheden wordt dat een heel ander verhaal, zo zal later blijken, en daarmee sla je precies de spijker op z'n kop voor wat betreft de insteek die de Britten hadden bij het ontwerp van deze Daytona 675. Nog voordat we ook maar een meter hebben gereden heeft de fiets al aardig wat bij ons los weten te maken.

Zodra we echter de startknop hebben ingedrukt en de driecilinder tot leven is gekomen lijkt dat geneuzel over zithoudingen ineens totaal niet meer relevant. Wat een heerlijk geluid weet deze motor te produceren. Nee, herstel... wat een onvoorstelbaar geile porno weet deze driecilinder ten gehoor te brengen. Zithouding kut? Who gives a fuck met zo'n geluid. Dat belooft nog wat voor straks als de motor warm is, zo is onze eerste gedachte. Om direct te worden gevolgd door een tweede: "Wat jammer dat we hier zo lang op hebben moeten wachten." En inderdaad, al snel zal blijken dat het geluid alleen een voorproefje was wat alleen nog maar beter zou worden. Wanneer je namelijk zover bent om flink aan het gas te hangen word je aangenaam verrast door de luchtinlaat. Deze produceert een flinke grom die in combinatie met het uitlaatgeluid een heerlijke mix over je uitstort, iets waar je niet gauw genoeg van krijgt. Het geluid doet een klein beetje denken aan een oude Engelse sportauto maar dan stukken, stukken beter. Kan ook niet anders, dit  is een motor.

De looks zijn agressief te noemen, vanaf de zijkant gezien doet de Daytona denken aan een haai die klaar is voor de aanval. Dit komt ook doordat de motor zoals gezegd nogal “op zn neus staat”.  Daarnaast geeft de spitse neus van voren gezien ook wat agressie mee aan de motor. Hadden we trouwens al gezegd dat deze 675 opvallend smal en compact is? Eeuwige roem voor de heren ontwerpers bij Triumph, die met deze Daytona een driecilinder wisten te ontwerpen die qua afmetingen aanvoelt als een Twin. Men wist het driecilinder motorblok dusdanig smal te ontwerpen dat de framebouwers er ook een mooi passend (smal) frame van gegoten aluminiumdelen omheen konden bouwen.

De achterkant van de motor heeft een kleine duozit waar je echt geen volwassen kerel op kwijt kan, maar bagage meenemen is echter ook al een probleem. Omdat de seatpipe strak onder het duozitje uitkomt zijn de bevestigingsmogelijkheden al niet ruim, om nog maar niet te spreken van de warmteontwikkeling. Maar ja, een kniesoor die daar op let, het is een supersport en geen toermotor en de looks van dit kontje met seatpipe zijn wel prima. Aangezien het reisdoel ditmaal echter Parijs is zal er toch de nodige bagage meegesleept moeten worden. Een rugzak én een stel meereizende collega's op motorscooters bieden in deze gelukkig uitkomst. En nog bedankt, hè jongens.