Introductie: Suzuki GSX-R1000 K7

De lat verlegd

De lijst van vernieuwingen voor de 2007 GSX-R1000 omvat echter meer dan alleen het S-DMS. Iets wat je in een eerste oogopslag niet zult vermoeden. Natuurlijk, de stroomlijn van de GSX-R werd verfijnd, kreeg een wat rankere vormgeving aangemeten, maar het zijn toch voornamelijk de, nu dubbele, einddempers die verraden dat je naar de K7 uitvoering aan het kijken bent. Dat de lijst met vernieuwingen meer dan dat alléén omvat, werd echter al snel duidelijk tijdens de presentatie van Suzuki´s nieuwste supersport voorafgaand aan deze introductie. Als we de heren engineers moeten geloven werden maar weinig onderdelen van de K5 overgenomen in de K7. Een compleet nieuw rijwielgedeelte met een nieuw frame, nieuwe vering en een sterk verbeterd motorblok.

Suzuki heeft een sportieve naam hoog te houden met de inmiddels meer dan vijfentwintig jaar oude GSX-R familie. Wat anders kun je verwachten van een merk dat `own the racetrack´ als lijfspreuk hanteert. Meer dan 768.000 units zijn inmiddels van de lopende band gerold, waarvan alleen al van de GSX-R1000 zo´n 145.000. En dat mag zondermeer fors worden genoemd, zeker gezien het feit dat de dikke duizend pas deze eeuw voor het eerst het levenslicht heeft gezien. Maar niet alleen qua verkoopaantallen is de GSX-R1000 een succes: winnaar in het WK Superbike, winnaar in het Amerikaanse AMA, winnaar in het Britse BSB, winnaar in het Australisch kampioenschap, winnaar in het WK Endurance... om er maar een paar op te noemen.

De lat verlegd
Dat Suzuki met deze K7 GSX-R1000 daadwerkelijk de lat nóg een fractie hoger heeft gelegd is iets waar we daadwerkelijk al snel achter zouden komen. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het is onvoorstelbaar hoe de heren engineers van Suzuki er wederom in zijn geslaagd om de al niet bepaald slechte K5 nóg sneller te maken. Het circuit van Phillip Island mag worden gerekend tot een van de snellere circuits waar kampioenschappen als de MotoGP en het WK Superbike worden verreden, niet vreemd dus dat uitgerekend dit circuit als locatie van Suzuki´s dikke duizend was uitgekozen. Als ik me voor het eerst écht ga opmaken voor turn 11 en 12, twee aaneensluitende – heel erg snelle – bochten voor het opkomen van het rechte stuk, voel ik het achterwiel gecontroleerd spinnend onder me vandaan schuiven. Vol op het gas gooi ik de motor naar links en blijft mijn kneeslider – met zo´n slordige 200 km/u op het digitale display – slechts een fractie verwijderd van de kerbstone´s van de apex van turn 12. Als vanzelf loopt de motor naar de buitenkant van de bocht, waarna ik helemaal wegkruip achter het kleine ruitje van de GSX-R.

Dat doe je dus zo... 

Het is opmerkelijk hoeveel windbescherming deze fiets, ondanks zijn compacte bouw, nog steeds weet te bieden. De nu – net als bij de GSX-R600 en GSX-R750 – verstelbare voetsteunen maken daarbij dat de zithouding voor zowel kleine als ook grote motorrijders erg comfortabel is, maar dat even terzijde. Ter hoogte van start/finish (op het hoogste punt van het rechte stuk) zitten aardig wat bobbels in het asfalt waar, ondanks de nu elektronisch geregelde stuurdemper, de GSX-R bij tempo 250+ toch behoorlijk de kop laat schudden. Met verstand op nul en blik op oneindig laat ik de kraan open en de fiets verder door het toerengebied jagen, tot bij net iets over 280 kilometer per uur op het - overigens goed afleesbare - digitale display (met oh, wat een mooie toerenteller) het anker moet worden aangegrepen. Hoewel anker… volgens onze gastheer Barry Veneman is aanremmen voor turn 1 niets meer dan tikkie terug naar vijf en vol het gas erop, maar dat neem ik voorlopig alleen nog maar voor kennis aan. Tikkie terug naar drie lijkt mij in eerste instantie een veiliger, en dus voor eigen levensbehoud beter idee.

Phillip Island mag dan wel een ontzettend snelle baan zijn, maar daarvoor moet je toch echt wat vertrouwen hebben opgebouwd. Dat het echter niet lang zal duren voordat ook deze bocht met 200+ km/u zal worden genomen onderstreept het gemak waarmee de GSX-R1000 zich over het Australische asfalt laat sturen. Onvoorstelbaar hoe snel je al behoorlijk hard met deze fiets aan het vegen bent. Het is duidelijk te merken dat men bij Suzuki erg goed heeft gekeken naar met name de 2006 Honda Fireblade. Hij mag misschien niet het `opstappen en wegwezen´ gevoel van de Fireblade hebben, hij geeft je echter bijna net zo snel het `alles komt goed´ vertrouwde gevoel waar Honda sinds jaar en dag patent op lijkt te hebben, en dat mag toch wel zondermeer knap worden genoemd.