Test: Cagiva Raptor 650 IE

Mediterra

Details Het zijn de details die het "m doen. Waar je ook kijkt keert het thema terug, overal zijn driehoekjes, randjes, haakjes te vinden. Juist dit sooort aandacht geeft een motor net weer wat extra.

Vreemd? Ergens toch wel. Als je bedenkt dat het 'slechts' om een eenvoudige 650 cc twin gaat, met dus géén magistraal vermogen, géén SM-achtige ééncilinderklappen of rijeigenschappen, weliswaar een nette styling maar niet tot de verbeelding sprekend als een Corsaro (o herinnering) een Voxan Black Magic, het is gewoon een heel degelijk, licht en wendbaar machientje. En daar zit em dan ook de kneep: het apparaat is zo verschrikkelijk nuttig. Tel daarbij de pret van weinig kilo's en een handelbaarheid komend uit het normale stuur en het gebrek aan kuipwerk en je hebt een beetje een indruk. Om eerlijk te zijn; na het geweld van (eerder dit jaar) drie Japanse nakeds, een FZ1N en recentelijk twee monsters, afgemaakt door de Moto Morini Corsaro, leek me het vooruitzicht van de Raptor een klein tikje tegen te gaan vallen.

Maar, goed bekeken lopen de Morini en de Raptor niet eens zover uiteen, zeker met het nieuwe minikuipje boven de koplamp (en nog meer door de two-tone kleurstelling) heeft het in de verte wel wat weg van de grote. En mocht het 1200 cc geweld van de dikke ietsje droog op de maag vallen, dan heb je aan de 650 precies een vervangmiddel. Maakt een stuk minder zware klappen en is dus in ieder geval een stuk beheersbaarder. Het ding is dus niet lelijk en als je het goed bekijkt ook helemaal niet saai, dus waar gaat al dat gezeur nog over?

Proef de essentie

Klaarblijkelijk is het maar al te eenvoudig te vergeten waar het over gaat, en dat is in dit geval eens niet thuiskomen met de meest fantastische verhalen over powerwheelies, astronomische topsnelheden of driftpartijen wegens een overdaad aan vermogen. Houd je dat in je hoofd, dan is er niks aan de hand. En aan de andere kant; juist het feit dat je onbewust tóch een vergelijk zoekt is net zo makkelijk te zien als een compliment. In de praktijk laat deze machine zich veel beter vergelijken met een Kawasaki ER-6 dan een Tuono. Come think of it...hier kom ik op terug. Behalve het kuipje, een fris aangepaste kleurstelling en links en rechts een klein detail, heeft de 650 voor 2006 injectie gekregen en is daarmee eindelijk toegetreden tot de 21ste eeuw.

Buiten dat is de Raptor nog precies wat hij altijd geweest is; het vergeten broertje, oorspronkelijk bedoeld als opvolger van Ducati's Monster (en van de hand van dezelfde ontwerper) maar als gevolg van een scheiding tussen Cagiva en Ducati leiden beide modellen nu onverstoorbaar hun eigen leven. Onverstoorbaar jawel, maar toch is het nooit gelukt uit de schaduw van zijn voorganger te treden. Ergens heb ik zelfs het idee dat het motortje nog wel eens over het hoofd gezien wordt, als buitenbeentje in motorland. Hoe ongelofelijk zonde, er mankeert namelijk helemaal niks aan.

Sterker, met de slinks gekozen Japanse krachtbron is de kans dat er iets aan zou gaan mankeren ook met een veelvoud verkleind. Wat over blijft is een opsomming van pluspunten: Italiaans, aandacht voor vormgeving, tweecilinder, buizenframeâ... klinkt weliswaar bekend, maar dat wisten we al en ik zie niks mis aan dit lijstje.