Test: Moto Martin Kawasaki 1230

Hoewel z’n dagelijkse werk als zelfstandig auto elektricien inhield dat Scott slechts parttime Superbike coureur kon zijn heeft hij sinds 1982 onafgebroken geracet, vanaf 1985 zelfs op het hoogste niveau in het Australische kampioenschap. Webster nam zelfs niet onverdienstelijk deel aan enkele lokale ronden van het WK Superbike in de jaren ’90 op een zelf-geprepareerde Honda RC45. Maar pas in 2004, toen hij werd overgehaald om de Moto Martin af te stoffen en de voormalig Endurance racer te prepareren voor de Forgotten Pierfrancesco Chili zei 't ooit al: "Fourty is double Twenty!"Era Historic raceklasse dat de 59-jarige man uit Pakenham, op steenworp afstand van Phillip Island, een regelmatig frontrunner werd. En daarmee Moto Martin vaker dan wie dan ook op het podium heeft gezet sinds het Franse merk in 1972 was opgericht, omdat in die tijd Georges Martins straat-gefocuste creaties in Endurance racing op z’n best startveldvullers waren in handen van privérijders. 

Scott heeft de Moto Martin, schitterend in distinctieve Gallische kleurstelling met Franse tricouleur vlag aan beide zijden van de kuip, echter al sinds 1983 in z’n bezit en maakt daarmee absoluut deel uit van de Webster familie die verder uit zijn partner Annie, hun kinderen en zijn vader Bob bestaat. De motor was in 1980 door Moto Martins in Melbourne gevestigde Australische agent, de Fransman Bertrand Cadart, geïmporteerd, wiens bedrijf La Parisienne een getunede Z1000 monteerde om de Honda CB900FZ te vervangen waarvoor het opvallende chroommolybdeen dubbelwiegframe oorspronkelijk was bedoeld. Het resultaat nam in 1981 deel aan de Arai 500 Endurance race met Scott Stephens en Dave Miller aan het stuur, maar finishte niet, waarna het rijwielgedeelte aan wijlen Ken Wootton werd uitgeleend. Hij monteerde zijn eigen Z1000J Superbike motorblok in de Martin en reed een jaar later de Arai 500 met Dave Shaw, maar kwam eveneens niet aan de finish. Daarna verkocht Cadart het kale frame in 1983 aan Scott Webster, die het jaar ervoor net was begonnen met racen. Scott bouwde de Franse racer weer tot een complete motor op, racete voor een jaar en klom daarmee snel op, maar was in 1985 gedwongen ‘m aan de kant te zetten toen in de Superbike klasse, Denk maar niet dat 't er rustig aan toe gaat in de Forgotten Era raceklasse. Scott Webster geeft 'm goed op z'n flikkerwaar hij naar was opgeklommen, de cilinderinhoud naar 750cc werd teruggezet en de Moto Martin passé composé was. 

“Ik had ‘m kunnen verkopen, maar ik kon een Suzuki GSX750H kopen en rijden zonder dat ik het extra geld van de Moto Martin nodig had”, herinnert Webster zich. “Ik was er gehecht aan geraakt, vooral nadat ik ‘m zelf van de grond af aan opnieuw heb opgebouwd. Dus besloot ik ‘m te houden en in de 20 jaar, terwijl ik in het Australisch Superbike kampioenschap racete stond hij als soort van display item in mijn garage, zonder ooit nog mee te rijden. Maar toen zij een vriend tegen mij – pak die fiets en gebruik ‘m, laten we Forgotten Era gaan racen. Ik had dat al eens overwogen, maar het reglement schreef voor dat het een twin-shock fiets moest zijn en strikt genomen heeft mijn motor een monoshock. Maar omdat het weliswaar een monoshock was, maar zonder linksysteem, kreeg ik op een gegeven moment toch groen licht. Mocht je denken: "dat lijkt Phillip Island wel", dan mag je nooit meer raden...Ik reed er een paar races mee en dacht – sjezus, dit is echt superleuk en d’r rijden ook nog aardig wat goeie gasten mee. Vanaf dat moment ging ik het serieuzer aanpakken, monteerde 17 inch wielen zodat ik moderne banden kon gebruiken en ging naar Trevor Birrell om de motor te laten tunen. Vanaf dat moment ging het beter en begonnen we voorin te rijden, maar buiten de wielen en het snellere blok is het in principe nog steeds dezelfde motor die ik al die jaren heb gehad. Er is alleen een nieuw leven in geblazen – net als z’n rijder!” Dat kun je wel stellen. Na het Australisch Historic kampioenschap in z’n debuutjaar op de herboren motor als derde te zijn geëindigd is Webster een constante frontrunner geweest in de zwaarbevochten alles kan, alles mag raceklasse voor luchtgekoelde multi-cilinder monsterbikes die officieel het label Post-Classic Unlimited Period 5 heeft, maar Down Under beter bekend staat als Forgotten Era.

Tekst: Alan Cathcart
Fotografie: Stephen Piper