Motorgeschiedenis: de Robert Lusk collectie

Hoewel Lusk naar de Clark University in Worcester, Massachusetts ging studeerde hij niet af omdat hij werk vond in een motorzaak en daarna als een van de eersten een Yamaha dealer werd. “Ik was met wegracen begonnen op een 250cc BSA C15, die ik nieuw van een raceshop had gekocht, Willard Wolf, en ik kan met zekerheid zeggen dat dat zonder twijfel een van de slechtste motoren is die ooit is gebouwd. Het was een constante bron van irritatie en zorgen, maar ik stond wel op de grid in Laconia, beter bekend als Loudoun. Ik kon bijna elke dag offroad rijden, Dát zijn nog eens uitspraken: "pas op voor bewegende voertuigen in de paddock" Ach, vroeger...want ik woonde op het platteland – en doe dat hier nog steeds. Ik was echter gefascineerd door roadracing en dus ruilde ik ‘m al snel in voor een 250cc Ducati Diana die tot racemotor was omgebouwd. Dat was mijn pad naar verlichting. Ik racete met AAMRR, de Alfabet Club zoals iedereen het noemde, dat waren de enige mensen die echt fatsoenlijk Europese Stijl Roadracing deden in het Noordoosten. Dat bracht me ook in Canada, wat een totaal andere wereld was, en prachtig om te bezoeken. Mosport was een circuit waar ik van hield, maar in die tijd mocht je in Canada nog niet op zondag racen, alleen op zaterdagen. Dus vertrokken we vrijdags na ’t werk en reden ’s nachts naar Mosport, raceten daar de meeste zaterdagen om vervolgens ’s nachts naar Vineland, New Jersey te rijden om daar op zondag te racen, om daarna ‘s nachts weer naar Massachusetts te rijden om ’s maandags weer naar het werk te kunnen gaan. Maar weet je wat – we hadden lol, we deden het best oké en waren toegewijd.”

Met zijn Yamaha shop als katalysator begon Lusk steeds beter te finishen doordat de kwaliteit steeds beter werd, om uiteindelijk regelmatig wedstrijden te winnen. “Yamaha wou me geen TD1 motorfiets verkopen, maar in ’64 en ’65 verkochten ze me wel een TD1 motorblok, dat we in een YDS rijwielgedeelte monteerden. Dat was het snelste, meest schokkende ding vergeleken met alles wat ik daarvoor had gereden – eenmaal een DT1 tussen de pijpen was het een ervaring die meteen zo memorabel was dat het een andere wereld opende – vooropgezet dat je ‘m stevig vasthield.” Robert ging een stap verder met en TD1B met chromen cilinderbussen en begon nog meer te winnen – maar het beste moest nog komen.

Met een lengte van slechts 1,68 meter had Lusk de ideale lengte voor een wegracer, zeker een 125cc. “Een vriend met de naam Chester Hooker bouwde een 125cc Yamaha racer met roterende inlaat van een YA-5 motorblok dat ik hem gaf. Yamaha's waren draken om te sturen, maar dat veranderde toen Jim Lee zich ermee ging bemoeien. Heeft nooit de credits gekregen die hij verdiendeHij besteedde de hele winter van 1966-67 om deze machine te bouwen in zijn ingesneeuwde garage met houtkachel en dat ding was een raket, het werkte echt. Dus zei hij, de GP komt naar Canada, je zou met deze machine mee moeten doen in de 125cc GP. Mijn idee! Hij maakte er een gesmede achterbrug voor in plaats van de geperste plaat, we gingen naar Mosport voor de Canadese GP en ’t ding was snel! Ik had de tweede tijd in de kwalificatie, achter Bill Ivy op de V4 die van een andere planeet was – ik denk dat hij me drie keer op een ronde heeft gezet in de 80-mijl race. We reden de hele tijd op de tweede plaats, tot ik problemen met de handling kreeg. In de snelle bochten zette de machine een stap opzij, maar ik overtuigde mezelf dat het alleen een kwestie was van versleten de lagers in de achterbrug. Voor de eerste keer in mijn leven besloot ik echter het iets rustiger aan te doen, waardoor Tim Coopey me voorbij kon gaan.
Je zou denken hier met een verzamelaar te maken te hebben. Denk dat Mike Wolfe en Frank Fritz hier hun hart ook wel op zouden kunnen halen

Alleen jammer voor Mike en Frank, Robert verkoopt niets. Bijna niets dan, totdat hij ruimte te kort komt

Tegenwoordig doen iedereen 't zelf met z'n telefoon, maar vroeger was een advertentie echte kunst

Genoeg musea die 't met minder moeten doenIk finishte echter op de derde plaats en stond dus nog steeds op het podium.

Terug in de pits kwamen we tot de ontdekking dat alle spaken in het achterwiel los zaten en dat het wiel op het punt stond in elkaar te klappen. Mazzel dat het een 80 mijl race en geen 90 mijl race was. Hoe dan ook, derde in een WK GP betekende dat ik die dag veel geld had gewonnen, en het was ook voor het eerst dat we Europeanen als Hailwood, Agostini, Read en Ivy zagen, en hoe ze raceten. Ik dacht: Oké, dit is waar ’t dus allemaal om draait – hier moet ik zijn.”

Na via gemeenschappelijke vrienden aan top UK Yamaha tuner Ted Broad en Dave Degens te zijn geïntroduceerd stopte Lusk als Yamaha dealer en maakte plannen om naar Engeland te verhuizen. Vlak voordat hij vertrok had hij echter een ernstig ongeluk in Danville Virginia in zijn laatste race in de VS. “Het was de eerste keer dat ik in een ambulance had gezeten en naar het ziekenhuis was vervoerd. Ik had mijn schouder en sleutelbeen gebroken en had behoorlijk veel pijn. Maar ik herstelde goed van deze verwondingen en ging desondanks twee of drie maanden later dan gepland naar Engeland. Ik kreeg echter last van intense hoofdpijn, in heb er geen woorden voor. Uiteindelijk bleek dat ik een zenuw in mijn nek had beschadigd en daar was niets aan te doen. Dat luidde min of meer het einde van mijn carrière in, omdat ik bijna flauw viel van de pijn en mijn zicht bijna verloor. Ik ging een keer naar Brands Hatch met Dave Degens voordat ik mijn leren pak had en zo, maar ik heb nooit kunnen racen. Het was pas later, nadat ik de voordelen van een chiropractor leerde kennen dat de problemen zouden verdwijnen. Dat heeft echter lang geduurd, heel lang.”