Reizen: Sturen en culturen in de Franse Drome
Chateau de Grignan
Inhoudsopgave |
---|
Reizen: Sturen en culturen in de Franse Drome |
Bergpassen en kloven |
Petit Nice |
Chateau de Grignan |
Combe Laval |
Na een goed ontbijt in het prachtige pension vervolgt de reis via de bosrijke en bergachtige slingerwegen via plaatsen als Montjoux en Taulignan naar Grignan, wat bovenop een heuvel is gebouwd. De aanblik van de stad wordt gedomineerd door het kasteel van Grignan, wat van verre al te zien is. Het kasteel is het grootste renaissance kasteel in zuidoost Frankrijk, waarvan voor het eerst in 1035 melding wordt gemaakt in de geschriften. In die tijd had het gebouw een militaire functie en was gebouwd op een rots met steile wanden. In de 15e eeuw werd de burcht door Gaucher Adhémar omgebouwd tot een luxueus kasteel. Zijn zoon Adhémar, gouverneur van de Provence en ambassadeur van Rome, zet de modernisatie voort, maar de grote bekendheid krijgt het kasteel pas in de 17e eeuw dankzij de markiezin De Sévigné, Marie de Rabutin-Chantal. Haar dochter, Françoise Marguerite, trouwt in 1671 met de graaf van Grignan en gaat op het kasteel wonen, waarna een levendige correspondentie tussen dochter en moeder, die in Parijs woont, ontstaat.
De correspondentie tussen moeder en dochter wordt wereldberoemd. De brieven van de Markiezin getuigden van een levendige schrijfstijl, waarbij de kunst van het vertellen een nieuwe dimensie kreeg.
Zondermeer de moeite van een bezoek waard, het compleet resestaureerde chateau de GrignanHoe belangrijk de markiezin voor deze plaats is geweest blijkt uit het feit dat in het centrum een standbeeld van haar staat. Bovendien wordt in juni/juli ter hare nagedachtenis een festijn in Grignan gehouden over alles wat maar met schrijven te maken heeft.De schoonzoon van de markiezin zet de transformatie voort door grote werkzaamheden binnenin het kasteel te realiseren. Tijdens de Franse Revolutie wordt het kasteel leeggeroofd en geplunderd, waarna het een tijdlang verlaten is. In 1838 wordt het kasteel door een inwoner van Grignan gekocht, die aan een voorzichtige wederopbouw begint. De volgende eigenaar, getrouwd met de dochter van een rijke Amerikaanse bankier, spendeert zo’n 10 miljoen dollar van haar fortuin om het kasteel verder te restaureren, maar is na scheiding genoodzaakt alle architecturale elementen weer te verkopen.
Tussen 1913 en 1931 wordt het kasteel eindelijk in eren hersteld, als het kasteel door Marie Fontaine is opgekocht. Marie Fontaine restaureert alle ruimtes en richt deze in de stijl van vroeger tijden weer in.In 1979 werd het kasteel opgekocht door het departement van de Drôme, waarna het in 1993 als een historisch monument wordt aangeduid en als Musée de Franse voor het publiek wordt opengesteld. Het bezoek aan dit kasteel is werkelijk indrukwekkend
Best leuk, zo'n lokale markt zoals deze in Grignan, maar jaloerse blikken waren niet van de lucht toen men vernam dat ik 'even vlug' terug naar het pension moest gaanen dat de rondleiding veel langer duurt dan het half uur wat hiervoor was ingepland is voor niemand een bezwaar. Terug bij het toeristenbureau, waar de motoren waren geparkeerd, blijkt de uitbater van het pension van de afgelopen nacht te hebben getelefoneerd met de melding dat iemand spullen op z’n kamer heeft laten liggen.
Overtuigd dat ik diegene ben geweest besluit ik voor de zekerheid toch maar even te checken, waarna mijn vermoedens worden bevestigd. En dus, waar de groep zich opmaakt voor het vervolg van de trip, rest mij niets dan vlug even terug naar het pension te rijden. En dat is geen straf, in van-dik-hout-zaagt-men-planken tempo stuur ik de VRF1200 terug naar het pension. Volgens Jochen een rit van een half uur en ‘immer grade aus, maar als ik na drie kwartier rijden hopeloos in het gebied rond Nyons hopeloos verdwaald ben geraakt besluit ik toch maar even TomTom te raadplegen. Eenmaal weer op het juiste pad krijg ik al snel een aha erlebnis, als via de kloof de Col de Valouse op wordt gestuurd. Terug bij het pension neem ik mijn spullen in ontvangt en dank voor hun vriendelijkheid, waarna ik de ’s ochtends verreden route voor de tweede keer afleg om me in totaal meer dan twee uur later, dorstig maar wel voldaan, weer bij de groep aan sluit.