Test: Moto Morini 9,5

Image heerst

Rain or shine, niks aan het handje

Het schijnt dat de 9½ zes versnellingen heeft. Dat hadden er net zo goed achttien kunnen zijn, of twee, of zelfs maar één. Met de toepassing van kortere inlaatkanalen en iets kleinere kleppen is een echt bizar soepele vermogensafgifte gerealiseerd; de grafieken van vermogen en koppel die voorgelegd werden variëren slechts in steilheid van elkaar; behalve de hoek zijn het twee vrijwel kaarsrechte lijnen. Het koppel komt tussen 3000 en 8500 toeren niet ónder de 90 Nm, loopt ietsje op naar maximaal 102 Nm en dat is alle variatie die je vinden zal. Resultaat is een blok wat van onder tot bovenin vrijwel éénduidig vermogen levert en waar je dus echt ongekend schakellui mee rijden kunt. Als je zou willen dan; de potentie om te sporten is ook ruimschoots aanwezig, mocht dat meer je ding zijn. Voor de dijk waaruit het testtraject bestond was de derde versnelling ideaal. Eenmaal op testtempo aanbeland was het eenvoudig een kwestie van gas bij en terug, all the way to.. nou ja, een kruising of zo. Aan de andere kant; ik heb ook andere versnellingen geprobeerd, tot de zesde aan toe, en ik kan me niet voorstellen dat één van mijn reisgenoten het verschil gemerkt heeft. Dat kon ikzelf al amper, alhoewel de hoeveelheid motorrem in zes logischerwijs toch een stuk minder aanwezig is dan een gangetje lager. Hieruit blijkt wel dat niet alleen het blok echt ongekend soepel is, van stationair tot aan toerenbegrenzer, maar ook dat de versnellingen zelf elkaar niet zo enorm ontlopen. Maar ook dat is dan weer nergens voor nodig.

Oftewel, in foldertaal, de 9½ is niet alleen voor vlotte ritjes op zondag met je maten, maar ook ideaal om de vrouw eens mee achterop te nemen en ongestoord een windrichting te kiezen. Saai? Kan, maar veelzijdig dekt ook de lading. Kan me zo voorstellen dat je, op een terrasje van een willekeurig dorpje in Frankrijk, Italië of desnoods Zuid-Afrika, hoge ogen gooit. Onwijs goede terrasfiets, met de juiste zijde ‘casual’ in de zon voor het betere Julio Iglesias-effect helemaal perfect voor een sfeerimpressie. Kom je dan aan met je supersportje… Maar, denk je dan als die Morini net even eerder zijn Spaatje op heeft en vertrekt, in de komende bergkloof zien we die zó weer terug.

Fout.
Morini mag dan wel retro gaan, maar ze zijn nog niet helemaal gek. Behalve (nog altijd) méér dan genoeg vermogen, wat ook nog eens áltijd beschikbaar is (moet je met je supersportje nog op hopen, dat je ver genoeg in de powerband zit) is ook de rest van de motor voorbereid op een serieus potje sturen. Zowel voor als achter heeft de 9½ een langere veerweg gekregen om nog meer variërend wegdek te kunnen verwerken. Goed instelbaar ook, de Paioli aan de achterzijde is zelfs vanuit het zadel bereikbaar; handig als je nog nét even dat kleine beetje extra finetuning wilt…of uiteraard, als je na je Spaatje even je favoriete stukje weg wil doen terwijl de vrouw nog aan het souvernirjagen is. Even een draai aan de knop en je bent er (beter) klaar voor. Standaard staat het weliswaar wat comfortabel afgesteld, maar dat is best begrijpelijk en dus eenvoudig opgelost. Het is overigens geen Corsaro, dus die pretenties heeft de machine ook niet. Daar wil je trouwens ook geen duo op meenemen als het niet strikt noodzakelijk is; nu gaat dat al een stuk beter.

Op het randje rijden? Ook geen punt