Test: Honda SW-T400 Silverwing

Motorscooters. Met regelmaat al aangekaart en beschreven: er is in ons eigen kikkerlandje een positieve ontwikkeling gaande in dit segment. Niet alleen afgaand op de verkoopcijfers die de laatste jaren – en ondanks de economische recessie – een forse groei hebben gekend, maar ook binnen onze eigen redactie. Werd het vijf jaar geleden de vraag ‘wie wil er een motorscooter testen’ beantwoord met vooral ontwijkende blikken en moest tijdens de redactievergadering nog iemand als vrijwilliger worden aangewezen, anno 2009 is het steevast de vraag ‘wanneer gaan we weer een motorscooter testen?’

Toch moet ik eerlijk bekennen dat ik altijd wel iets met motorscooters heb gehad. Een interesse die alleen maar werd aangewakkerd nadat de rest van de redactie naar Parijs was geweest en ik nog maandenlang de spannende avonturen van mijn collega’s in die wereldstad aan moest horen. En dat terwijl ik destijds eigenlijk mee had moeten gaan, maar te elfder ure werd geveld door een ischias.

Ik was dan ook bepaald niet rouwig toen de chef mij belde met de vraag of ik de voor hem ingeplande test van de Honda Silverwing 400 wilde overnemen. Met een genezingsproces dat nog trager is dan de democratische revolutie in Cuba zag hij die scootertest niet eh… zitten, maar zoals de Amerikanen het zo mooi weten te zeggen: his loss was my gain. De een z'n dood.. Hoe dan ook, een uitgesproken kans voor mij kennis te maken met dit segment en aan den lijve te ervaren waarom iedereen binnen de redactie zo lyrisch over motorscooters is geworden. En, nog belangrijker, hoe Honda’s Silverwing 400 zich in dit segment houdt.

Tekst: Arco van Akkeren
Foto’s: Anita van Rooijen

Een rijke historie

Het zal ergens in de jaren ’80 van de vorige eeuw zijn geweest dat fabrikanten de motorscootermarkt, op dat moment gedomineerd door merken als Vespa en Lambretta, vanuit een ander perspectief ging bekijken. Niet meer alleen als superwendbaar ding voor in de stad, maar meer gericht op comfort en – relatief – lange afstanden. In 1985 introduceerde Honda de CH250 Elite/Spacy en zette daarmee – zo weten we nu – de trend. Zware motorscooters, vaak ook wel maxi-scooters genoemd, waren een feit en hoewel de eerste jaren vooral vervloekt om hun nogal.… 'discutabele' stuureigenschappen inmiddels geëvolueerd tot luxe vervoersmiddelen die nog amper voor een automobiel onderdoen.

Toch blijft het opmerkelijk dat ondanks deze pioniersrol Honda niet meer het eerste merk is dat in je op zal komen als je het over motorscooters hebt, laat staan maxi-scooters. Sterker, in eerste instantie deed de naam Silverwing mij denken aan die ‘Guzzi-alike’ GL500 (en later 650) tweecilinder uit begin jaren ’80 en niet aan de in 2001 door Honda geïntroduceerde maxi-scooter. Ik bedoel maar. Op een of andere manier had de Silverwing nooit écht onze aandacht, maar dat veranderde eind vorig jaar toen Honda op de EICMA in Milaan de zwaar vernieuwde versie van de Silverwing 400 presenteerde.

Vernieuwd? Inderdaad, vernieuwd. Vijf jaar na introductie van de Silverwing 600 (een motorscooter waar in ons kikkerlandje al niet al te veel aandacht aan werd besteed) werd in Europa de 400cc versie, als antwoord op de populaire Suzuki Burgman, op de markt gezet. Mocht dit geheel langs je heen zijn gegaan dan is dat geen schande, tijdens de introductie van haar motornieuws in Athene 2006 werd het Nederlandse journalistengarde de dag dat deze Silverwing 400 op het programma stond getrakteerd op een bezoek aan de Acropolis: hij zou niet op de Nederlandse markt worden uitgebracht. Een gemiste kans, zo wordt ons al snel duidelijk als we de scooter bij Honda Nederland hebben opgehaald.

“Deze Silverwing 400 is uniek in scooterland,” zo weet Honda’s marketing en PR medewerker Erik Schattevoet ons te vertellen als we de motorscooter komen ophalen. “Het is de enige 400cc motorscooter die wordt aangedreven door een tweecilinder motorblok, waardoor hij behoorlijk krachtig is maar daar zul je op de snelweg snel genoeg achter komen,” aldus de beste man. “Honderdzestig kilometer per uur is geen enkel probleem.” Dat belooft wat voor de komende dagen dat de scooter bij onze redactie aanwezig zal zijn. Het tweecilinder motorblok is trouwens niet het enige wat de Silverwing 400 wat ons betreft uniek maakt, niet eerder hadden we een scooter op de redactie die qua afwerking zó tot in het kleinste detail was afgewerkt. Wisten we al dat motorscooters gaaf, snel en praktisch konden zijn, vanaf nu kunnen daar de termen elegant en mooi worden toegevoegd.

Dat niet alleen ons op de redactie die mening is toegedaan wordt me al snel duidelijk als ik op een stralende lentedag met de Silverwing onderweg ben. Niet alleen word ik vaker dan gemiddeld door andere motorrijders begroet (of zou ‘t komen doordat het nog vroeg in het seizoen is), de bestuurder van een bij een verkeerslicht naast mij staande BMW cabrio weet zijn enthousiasme niet onder stoelen of banken te steken. “Gaaf ding man, loopt hard zeker?” Niet in de laatste plaats dankzij het prachtige parelmoer wit waarin Honda deze Silverwing heeft gespoten. De beste man wijst zijn zoontje, die in een kinderzit naast hem op de passagierstoel zit, nog eens op mij, geeft een dikke 'thumbs up' en rijdt verder, mij toch vol verbazing achterlatend. Dat zoiets je overkomt met een dikke Italiaan is nog te begrijpen, maar bij een motorscooter… En daar zou het niet bij blijven, zo’n beetje overal waar we de Silverwing parkeerden werden we door voorbijgangers op complimenten getrakteerd, en dat hadden we nog niet eerder meegemaakt.

Nieuwe styling

Om dat te bewerkstelligen is men bij Honda, drie jaar na introductie, grondig te werk gegaan door de scooter een complete metamorfose te geven waar Patty Brard alleen maar van kan dromen: Een één klap van grijze muis naar Cosmopolitan covergirl, en dat is zondermeer een compliment aan het ontwerpteam van Honda waarin de laatste jaren duidelijk Italiaanse invloeden zijn te noteren. Honda claimt met deze SW-T400 zicht te willen richten op scooterrijders die ‘dress to impress’ en in die missie is men zondermeer geslaagd.


Zo kreeg de Silverwing een nieuw aanzicht, waarbij de massieve enkele koplamp plaatsmaakte voor dubbele, meer elegante, exemplaren die naadloos in het lijnenspel van kuipdelen en windscherm overgaan. Een lijnenspel wat verder naar de kont van de motorscooter werd doorgetrokken en nog werd geaccentueerd met een fraaie spoiler heel praktisch een topkoffer op kan worden gemonteerd.

Maar dat is niet het enige wat aan deze 2009 Silverwing 400 werd verbeterd. Zo kreeg de scooter een verbeterd, van zachter materiaal voorzien zadel wat de ergonomie ten goede moest komen, kreeg de scooter een frisser dashboard en werden de opbergvakken bijzonder fraai in het kuipwerk geïntegreerd. Of dat het daadwerkelijk verbeteringen zijn ten opzichte  van zijn voorganger zullen we ditmaal, vanwege het ontbreken van enige referentie, voor kennis aan moeten nemen, maar gedurende de periode dat we de Silverwing ter beschikking hadden, hadden we daar bar weinig op aan te merken.

Vanuit de luxe zetel heb je zicht op het erg fraai vormgegeven dashboard dat overzichtelijk en bovendien erg compleet is uitgevoerd. Centraal geplaatst werden de grote snelheidsmeter en toerenteller, met daarbuiten een meter voor benzinevoorraad links en een meter voor koelvloeistoftemperatuur rechts, daarbinnen werd een fraai vormgegeven digitaal display geplaatst wat een scala aan informatie bevat: twee tripmeters, een klokje en een in het oog springende verbruiksindicator, die behoorlijk nauwkeurig blijkt te zijn. 

Qua opbergruimte heb je met deze Silverwing 400 weinig reden tot klagen. In het kuipwerk werden twee opbergvakken (waarvan een afsluitbaar) verwerkt, groot genoeg om dagelijkse zaken als telefoon, i-pod, papieren en je lunchpakket in op te bergen, terwijl de ruimte onder het zadel plaats biedt aan twee helmen, of een helm en laptop, of een laptop en printer of je boodschappen voor de hele week. Om ’s avonds niet in het duister te hoeven tasten is de ‘kofferbak’ voorzien van verlichting, en daar zat ‘m ditmaal de kneep. Het lampje wordt namelijk – net als een koelkast – met een schakelaar bediend: zadel omhoog is lampje aan, zadel omlaag is lampje uit. Tenminste, zo zou het moeten zijn, maar – net als bij een koelkast – kun je niet zien of het lampje daadwerkelijk uit is. Een compleet lege accu leerde ons dat dát niet altijd het geval blijkt te zijn. Toegegeven, het gebeurde ons maar één keer tijdens de testperiode, maar vervelend was het wel. Een controlelampje in het dashboard zou een hoop ellende kunnen besparen.

Opbergruimte waar een citybox jaloers op kan zijn, maar dankzij z'n kofferbaklichtje toch een bron van ergernis. De in koffer geplaatste accu was gelukkig wel snel te bereiken, dat dan weer wel...

En hoe rijdt dat nou?

Het eerste wat me opvalt zodra ik met de Silverwing op pad ben is hoe gemakkelijk de scooter zich laat rijden en hoe wendbaar hij is, ondanks de toch wel forse afmetingen en wielbasis van 1.600mm. Per slot van rekening was de eerste Silverwing 400 puur en alleen een ‘zeshonderd met minder cilinderinhoud’ en werd bij de ontwikkeling van deze tweede generatie het rijwielgedeelte qua afmetingen ongemoeid gelaten. Toch heb je niet, zoals bijvoorbeeld bij een Burgman 650, het idee met een gigantisch forse motorscooter onderweg te zijn. De scooter mist het flitsende wat de meer stadsgerichte lichte motorscooters hebben, maar weet zich zonder problemen bij het verkeerslicht altijd naar voren te wurmen.

Nu was het voor Honda geen al te grote uitdaging om een leek als ondergetekende op dit gebied te overtuigen, maar binnen de redactie was iedereen het ditmaal unaniem met mijn oordeel eens. Het tweecilinder motorblok is aardig potent, maar net als bij elke andere motorscooter maakt de automatische transmissie dat je elk gevoel voor snelheid mist. En dus altijd harder rijdt dan je in de gaten hebt. In hoeverre je met dit tweecilinder concept dus rapper van de plaats zult zijn dan met een ééncilinder, zat zal een toekomstige vergelijkingstest uit moeten wijzen. Vergeleken met een gewone motorfiets ging de Silverwing steevast rapper van z’n plek, maar een bepaald niet meer ‘jong en frisse’ lichtere motorscooter van Italiaanse makelij gaf ons daarentegen het nakijken. Pas boven de 80 km/u wisten we langszij te komen én van onze tegenstander weg te rijden, maar waarschijnlijk wilde de desbetreffende man wél ’s lands snelheidslimieten respecteren. Voor je het in de gaten hebt wijst de snelheidsmeter richting het getal 140, maar vanaf dat moment gaat het wat langzamer met de acceleratie. Het drukke verkeer maakte dat we niet boven de 160 km/u uit wisten te komen, maar dat is absoluut geen schande. Feit is dat de SW-T400 snel genoeg is om ook op de snelweg vlot mee te komen en je niet 'strategisch' hoeft te gaan rijden om boven de 120 km/u te kunnen inhalen, en dat is voor een 400cc motorscooter meer dan voldoende.

Nadeel op de snelweg was wel het windscherm, dat niet instelbaar is en ik precies met mijn kop in de turbulentie en – dientengevolge – windruis zat. Het hoofd vijf centimeter naar beneden trekken was voldoende om qua geluidsbeleving van straaljager naar hybride niveau af te zakken, en dat is toch wel jammer en een gemiste kans voor Honda om de ruit niet in hoogte instelbaar te maken. Vreemd trouwens ook, een Deauville (om maar eens een woonwerkfiets te noemen) heeft dat bijvoorbeeld wél. Daar stond als pluspunt dan weer tegenover dat zelfs de meest extreme voorjaarsbuien mijn kleding niet nat wisten te krijgen, maar datzelfde zou volgens de collega’s ook het geval zijn bij andere motorscooters.

Eenmaal de snelweg verlaten is met de windruis aardig te leven en laat de scooter zich van zijn betere kant zien. Even een dijkje pakken draait de Silverwing zijn hand niet voor om, enkel bij het op supersport-achtige wijze snel van het ene op het andere oor omgooien is te merken dat je met een lange wielbasis en een voor supersport begrippen ‘frame van elastiek’ onderweg bent, maar daar zijn motorscooters – en dus ook deze Silverwing – niet voor op de markt gezet. Waarmee trouwens niet is gezegd dat de Silverwing geen strak rijwielgedeelte zou hebben, met 120+ de hoek om is geen enkel probleem. Sterker, menig op- en afrit werd met deze scooter harder dan gemiddeld genomen, zonder de vaak voorkomende vergezellende schraapgeluiden trouwens. Compliment voor de grondspeling van de Silverwing, compliment ook voor de Bridgestone Hoop B02/B03 banden die hun naam ondanks de zeker ’s ochtends nog koude weersomstandigheden meer dan waar maakten.

De Silverwing is qua vering redelijk comfortabel afgesteld en voldoet onder normale omstandigheden prima aan de verwachting, het enige wat ons in negatieve zin opviel was de toch wel gevoelige voorvork die redelijk hard de informatie van het asfalt doorgeeft. Prima als je op een sportieve motorfiets onderweg bent en je precies wilt weten wat er onder je gebeurt, maar minder als je met een comfortabel voertuig als een motorscooter onderweg bent. Iets wat ons eerder bij de Vectrix VX-1 bijvoorbeeld ook al was opgevallen. Het meest ging het bij ons opspelen zodra we met de Silverwing over kinderkopjes moesten rijden, en laat menig binnenstad daar tegenwoordig weer naar terug willen gaan. Het voorwiel heeft - zeker bij standje volgas - dan moeite het wegdek te volgen, hetgeen ook te merken is als onder die omstandigheden het anker wordt uitgegooid en je het ABS duidelijk voelt ingrijpen.

Verbruik

Qua verbruik stelde de Silverwing ons toch ietwat teleur. Positief was dat stevig doorrijden het verbruik amper in negatieve zin beinvloedde, maar daar stond tegenover dat rustig rijden eveneens werd beloond met een gunstiger verbruik.

Gemiddeld kwamen we uit op een verbruik van 1 op 22, en dat is voor scooterbegrippen toch niet echt superzuinig te noemen.


Gemiddeld: 1:22,4
zuinig: 1:23,6
zuipen: 1:21,4

Conclusie

Terwijl het ene na het andere negatieve persbericht omtrent dalende verkoopcijfers wordt gepubliceerd is er één segment dat zich in deze tijd van economische en financiële crisis staande weet te houden: de motorscooter. En dat is niet vreemd, niet alleen is het Nederlandse wegennet méér dichtgeslibd dan de aorta van een gemiddelde kettingroker, daarnaast maakt de economische crisis dat mensen op de kleintjes moeten gaan letten, wat de keuze om voor het dagelijkse forenzen het koekblik in te ruilen voor een motorscooter er alleen maar makkelijker op heeft gemaakt.

En dat is precies waar Honda zich op heeft gericht met deze tweede generatie Silverwing 400. Niet alleen staat de motorscooter qua afwerking op een niveau dat zelfs de meest fervente automobilist tot tevredenheid moet stemmen, beschikt hij over goede rijeigenschappen en blijft je werkkleding zelfs in de zwaarste voorjaarsstormen droog, daarnaast beschikt de SW-T400 over een riante ‘kofferruimte’ waar je naast een laptop en helm het lunchpakket voor de gehele afdeling in kwijt zult kunnen.

Nu alleen nog iets op dat lampje verzinnen…

• Design, riante opbergruimte, afwerking
• turbulentie rond helm, schakelaar 'kofferbak verlichting'

Technische gegevens