Test Ducati Streetfighter S

In zijn hoedanigheid als drager van elk gevecht komt de straat in vele gedaantes, maar de meest bekende en populaire zijn de kronkelende bergwegen wereldwijd. Liefst in onberispelijke staat, maar niet te vermijden van tijd tot tijd voorzien van verrassende elementen als blinde bochten, strepen en putdeksels, veranderende weersomstandigheden, verkeer en zeer wisselende hoeveelheden grip. Wil je hiervan winnen dan zul je van zeer goeden huize moeten komen.

In de rechterhoek: De jongeling, de nieuwe lichting, de beste van zijn klas en de uitdager: Ducati’s Streetfighter S. De jonge ‘rookie’ is er helemaal klaar voor en loopt over van zelfvertrouwen, verzekerd als hij is dit epische gevecht als overwinnaar te kunnen beslechten. Alleen dat al is een daverend applaus waard, dames en heren! Handjes op elkaar voor de uitdager van vanavond: Ducatiiiii Strrrrrrrrrrrrreetfighterrrrrrr S!!!!!!!

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Vincent Burger, Arco van Akkeren

Ronde 1

Aan zijn outfit zal het niet liggen. Gepresenteerd op de EICMA 2008 was de Streetfighter al direct een eyecatcher eersteklas. Niet vreemd dus dat de motor al direct een prijs won voor de ‘best of show’ van diezelfde beurs. Beetje Italiaans chauvinisme is nooit erg. Maar zoals ook de RSV4 en anderen daarvoor wist ook de Streetfighter al vanaf de onthulling een snaar te raken bij een breed publiek. Enfin, Toch een best kanon zoover smaak valt niet te twisten – dat weten wij ook wel – dus zullen we niet al te diep in gaan op het uiterlijk. Bovendien tonen de foto’s ook redelijk hoe het beestje er uitziet.

Sinds Ducati voor de nieuwe Monsterserie een duidelijke weg insloeg die inhoudt dat de naam Monster voortaan is voorbehouden aan de luchtgekoelde nakeds viel er een vacature open voor de opvolger van de watergekoelde Monster S4. Geen gerommel meer, meer duidelijkheid in de gelederen, meer rust in de lineup. En niet te vergeten de uitgesproken kans om de vierklepper op 1098-basis zijn eigen plek in de schijnwerpers te gunnen.

Dat vraagt om een nieuwe aanpak en dus ook een nieuwe jas. Nu mag de Streetfighter het op eigen kracht proberen en het moge duidelijk zijn dat de machine dat met kinderlijk gemak doet. Verdwenen is het beperkende stramien van de bolle rug, nu kan de motor eindelijk uitgroeien tot wat hij in werkelijkheid ook is: een 1098 zonder kuip. En tja, dat de algemene naamgeving voor ‘kuiploze supersports’ streetfighter is en er niet per ongeluk een gooi naar originaliteit is gedaan…het zij ze vergeven. Zoals gezegd; een beetje Italiaans chauvinisme mag best van tijd tot tijd. De naam Streetfighter is voortaan vast verbonden aan Ducati.

Met zijn afkomst duidelijker in beeld heeft Ducati gekozen voor een styling die dicht in de buurt van het origineel ligt. Van welke kant je ‘m ook bekijkt; een sterke gelijkenis met de 10-en 11-98 is duidelijk. ook de twee kleine ledlampjes onder de koplamp zijn leuk gevonden, maar om nou te zeggen ‘lijkt precies op de 1098 zo’….neuh. Feit blijft dat er gewoon een joekel van een schijnwerper boven zit die écht wel het beeld bepaalt. Evengoed wel fraai, daar niet van.

De straat laat zich echter ook van zijn beste kant zien. De rit, onderdeel van het jaarlijks terugkerende MegaTour-feest waar eerder al BMW’s HP2 Sport en KTM 690 SM hun tanden op hebben stukgebeten, voert ditmaal over snel- en binnenwegen in België, Luxemburg, Frankrijk en Duitsland, afwisselend tussen de Ardennen, Vogezen en het Schwarzwald. Van tijd tot tijd zodanig dat zelfs de meegebrachte onpartijdige GPS het soms niet meer weet. Een waardig strijdtoneel.

Ronde 2

Dat het de Ducati menens is blijkt direct als je er op stapt. Zoals ons eerder is verteld bij Ducati North Europe is de zit bijzonder acceptabel; ten opzichte van een Superbike zijn de voetsteunen lager geplaatst, is het zadel dikker en uiteraard prijkt daar bovenop de bovenste kroonplaat het rechte stuurtje ter vervanging van de clipons. Bij elkaar resulteert dit in een vele malen rechtere zit.

En eigenlijk is dat het voornaamste. Opvallend is het verschil met de Monster, die vergeleken hierbij toch duidelijk wat meer ‘oldskool’ geënt is. De nog altijd karakteristieke tank is daar voor het grootste deel debet aan; de Streetfighter voelt korter en compacter. Dankzij de nog sterk op het origineel lijkende tank met diepe uitsparingen aan weerszijden en vlakke bovenkant heb je er zo min mogelijk last van en omdat je niet
Ook de knopjes zijn nieuw ontworpen. Supercompact is het toverwoord

–zoals bij het origineel- als een bonbonwikkel om het ding heen gevouwen zit voelt de volledige benzinevoorraad dan ook bijzonder afwezig. Dat dit uiteindelijk ook letterlijk zo was is weer een ander verhaal. De ‘reik’ naar het stuur, zoals op de Monster heb je niet en daardoor mis je ook het eerder beschreven gevoel als een versgeplukt paar kikkerbilletjes op een presenteerblaadje te liggen. Nu gaan we dus eens écht sturen! Kom maar op met je supertoer!  Ook omdat Ducati het vooral –en godzijdank- heeft nagelaten de zadelbekleding zachter te maken voor de Streetfighter is het lange tijd goed toeven. Warempel, zou het dan nog een lekker ding kunnen zijn om mee te rijden ook? Het moet niet veel gekker worden! Nou ja, een klein beetje dan. Aangezien het uitlaatsysteem plaats heeft moeten maken voor iets wat meer gepast is bij een straatfiets als deze (en ’t smoelt ook nog eens) maar daardoor wel weer korter is geworden, heeft Ducati moeten grijpen naar een alternatief voor de o zo optimale uitlaatlengte door deze te compenseren met dikke diameters. Zodanig dik zelfs dat de rechterhak nu continu in gevecht is met het hitteschildje van diezelfde stoomfluit. En dat…..gaat tegen staan. Zodanig zelfs dat je je erop betrapt uiteindelijk scheef op de motor te zitten. Nadere inspectie leert dat uitlaat en achterbrug zodanig vrij van elkaar hangen dat daar nog makkelijk een paar centimeter te winnen vallen. Voer voor de aftermarket dus wederom.

Punten

Intussen is het eerste stuk snelweg afgewerkt en houdt de Duc zich wonderwel. Zelfs de bagage, vervoerd in zadeltassen totdat het ter plaatse van Rendez-vous met een boog waar een Olympisch zwemmer jaloers op kan zijn in de bus gegooid kan worden, beweegt voor geen meter, verbrandt niet en laat aan stabiliteit geen enkele indruk achter op de berijder van de combinatie. De eerste paar klappen zijn voor rekening van Ducati.

Ronde 3

De straat vecht echter al snel dapper terug door van tactiek te wisselen en enkele geitenpaden in de strijd te werpen. De Duc, zijnde van de ‘S’ zijde van de familie, vindt dit duidelijk minder. Ongetwijfeld zal ook de standaardversie met zijn Afgetraind en supersexy Showavering dit ook niet leuk vinden, de Öhlins waarvan deze motor voorzien is geeft duidelijk te kennen dat dit niet hun specialiteit is. Daar staat wel tegenover dat werkelijk álles wordt doorgegeven aan de rijder, wat op zich ook weer een kranige prestatie is. Dit kan later in het gevecht nog eens van pas komen, maar vooralsnog zwoegt voornamelijk de rijder zich dapper verder, in de hoop deze ronde snel ten einde te brengen. Inmiddels wordt al wel duidelijk dat de zithouding weliswaar goed uitgebalanceerd en toegesneden op het betere vechtwerk toch nog enige mate van leunen op het stuur overhoudt. In zekere zin toch iets in de richting van de laatste Monster S4 die we hier de revue hebben laten passeren. Ach, familietrekjes; zo snel ben je ze niet kwijt. Overigens wil het inmiddels, dankzij de super professionele GPS met routes, ook best lukken met een handjevol volgelingen richting veelsterren-nachtverblijf te rijden. En ook die achtervolgers raak je zo snel niet kwijt. Of tenminste, als het je daarom te doen is. Tegelijkertijd de route volgen, op de weg letten en de wereld achter je in de gaten houden; het kán.

Evenals de Monster is de Streetfighter voorzien van de nieuwe lichting spiegels die –wederom- zo’n breed beeld geven dat je al rijdend de werking van je eigen achterlicht kunt controleren. Al wil het van tijd tot tijd niet helemaal lukken tegen de trillingen van het blok op te boksen, ook in de aller-ongunstigste toeren blijft het beeld acceptabel. En anders pak je even de koppeling erbij. Ehm ja, die koppeling… die is dus niet ontworpen voor een element wat je toch wel dagelijks tegenkomt; verkeer. De combinatie droge platen en hydraulische bediening mag op het circuit weliswaar helemaal de bom zijn; zodra het nodig is de koppeling in te knijpen wens je je onderarm van Youri-klasse. En dat komt nog wel eens voor in dorpskernen, middelgrote steden en bij stoplichten.

1098

Dit is overigens een direct gevolg van het besluit van Ducati om het blok slechts minimaal aan te passen. Wederom rijd je dus rond met een zeer veel op een 1098 lijkende machine. Enige verschil is dat de vermogensafgifte is blijven steken op een magere 155 paarden als gevolg van het ontbreken van een inlaattraject. En het carter is ook niet helemaal identiek; hier is gekozen voor hetzelfde verbeterde gietprocedé als zijn intrede deed bij de 1198: lichter en sterker, dus beter. Tevens overgenomen van de ‘S’ machines met jas is het extra blingbling Ducati Traction Control. En bijna nog meer dan bij de superbikes werkt het verbluffend. Alhoewel; de clipon-gekortwiekte tweewielers zijn wellicht net iets minder flitsend te sturen en hebben derhalve baat bij een dergelijk systeem; de Streetfighter laat echter eenvoudiger toe hier eens goed mee te spelen. Nou is de rakker in zijn korte broek al redelijk nerveus met zijn op de kop gerichte gewichtsverdeling en WK-winnende geometrie, dat wordt er door toevoeging van een fatbarstuurtje niet beter op. Dit stuur werkt echter wel in twee richtingen en behalve van de werkvloer naar de bestuurder is van bestuurder naar werkvloer minstens even interessant en onder de macht van degene die aan de touwtjes trekt. We dwalen af. Het DTC werkt dus en als een soort van engeltje op de schouder grijpt het van tijd tot tijd in om de twee wielen dezelfde kant op te laten rijden. Een onzichtbare hand vertraagt de lompe gashand enigszins en behalve een kort inhouden zul je weinig merken van het systeem. Tenminste, als je het niet te zwaar afstelt; enig geval van ‘bemoei je er niet mee’ bekruipt me toch van tijd tot tijd. Kwestie van een minder ingrijpende stand van het systeem (van 8 keuzemogelijkheden) te selecteren en je rijdt weer vrolijk verder. Zelfs een fraai gecontroleerde driftactie op nat wegdek valt binnen de mogelijkheden.

Ronde 4

De weg geeft zich echter niet zomaar gewonnen. Na de geslaagde actie met slecht wegdek en een leuk één-tweetje tussendoor met het inlassen van een pas voor een 30 kilometer lange sessie zonder afslagen of zijwegen begint de straat toch langzaamaan het onderspit te delven. Althans zo lijkt het, totdat op een onbewaakt moment, uiteraard ergens waar niemand het ziet aankomen, heel geniepig wordt gegrepen naar het enige middel wat elke motorrijder, vechter of niet, in een ogenblik fataal kan worden. Grind. De hufter.

EHBO

Zonder dat de 155 pk,  DTC en zelfs Brembo’s er ook maar iets mee te maken hebben, de motor wordt slechts ingestuurd, treft de Ducati in een fractie van een seconde zijn bijna-Waterloo. Scheids! De bel, de bel! We hebben een dokter nodig hier! Staakt de wedstrijd! Nog een paar tellen later wordt de schade opgenomen en tijdens de ingelaste pauze lijkt het er even op alsof de oude rot weer een zege kan bijschrijven op zijn eeuwenoude palmares. Zowel de koppelingshefboom als de schakelpook zijn gesneuveld, de Ducati is kreupel. Maar behalve deze twee blessures is de motor er bijzonder goed vanaf gekomen en mocht er een spoedverband aangelegd kunnen worden dan is de strijd nog niet gestreden. Een Eerste Hulpactie in een nabijgelegen dorpsgarage spalkt de boel weer zo goed en zo kwaad als een noodoplossing kan; een natte handdoek koelt de bovenkamer weer enigszins en bij het luiden van de bel voor de start van de volgende ronde staat de Streetfighter weer te popelen in zijn hoek. Daar gaan we weer. Dingggg!!

In tijden van nood komt de ware kunstenaar in je boven... zie hier het product van snel denken en creatief oplossen. Nogmaals bedankt JBM Services te Villé!

Ronde 5

Na de terugval in ronde vier is de Streetfighter er weer met zijn kop bij. Op het programma staan nog enkele straten in het Schwarzwald en ondanks de dappere pogingen van de Straat is het toch de streetfighter die hier in de schijnwerpers staat. Dit is zijn terrein! De reparaties houden stand en geven de motor de kans zich van zijn allerbeste kant te laten zien. Zo wil het gebeuren dat  juist dit het beslissende moment is; zelfs geblesseerd houdt niets de tweecilinder tegen op het meest afmattende tempo bocht na bocht aan te vallen. Vermoeidheid is verdwenen, als op nieuw aangeboorde energie verzet de motor een monnikenwerk waar zelfs de grootste koekoeksklokfanaat stil van zou worden. Dit is straatvechten zoals straatvechten bedoeld is; met blote knokkels en zonder gebitsbescherming en mét gebruik van de knieën. De eerst zo superzenuwachtige en schichtige machine is nu een toonbeeld van ‘strak strakker strakst’, de Öhlinsen voor en achter geven elk streepje door aan de rijder die ondanks zijn concentratie alle informatie opzuigt en de motor daar prikt waar híj hem wil hebben. Een terloops in de strijd geworpen putdeksel wordt niet geÏncasseerd, integendeel: er is tijd en ruimte genoeg om de situatie in te schatten en te kiezen of deze links, rechts of nog anders bemiddeld wordt, met opties in reserve mocht de gekozen lijn alsnog niet ideaal bevonden worden. Flitsend krijgt een nieuwe definitie.

Een allerlaatste poging van de Straat om de Ducati alsnóg een loer te draaien door op de terugreis nog nipt een marathonsessie in te lassen wil ook niet baten; na een tocht op reserve van epische proporties is na 300 kilometer de verlossende en beslissende pomp in zicht en ook deze wordt rijdend bereikt. Een korte rekensom leert dat de getankte hoeveelheid exact overeen komt met de fabrieksopgegeven tankinhoud… was een ritje van 1 op 18 overigens. Met een minimaal verbruik van 1 op 20 is het zelfs helemaal nog niet gek gesteld met de dorst van de kuiploze (gemiddeld 1:17.2); de meer gestroomlijnde broer doet het ´m niet na!

• Zithouding, superlicht en precies sturen, 1098...
• Kan nerveus gevonden worden, vering niet geschikt voor slecht wegdek, uitlaat

Bij het klinken van de laatste bel is de strijd beslist en steekt één strijder zijn armen in victorie hemelwaarts. Met de Streetfighter heeft Ducati een nieuwe keus in de familie ingelijfd, en wát voor een. Geen concurrent van de Monster maar een geheel nieuwe smaak. Beter? Ligt maar net wat je wil. In Monstertrim was er met geen mogelijkheid uit het blok te halen wat er nu uit komt. Wat de rijprestaties betreft idem; rijwielgedeelte en vermogensafgifte zijn nu op elkaar afgestemd om samen gehakt te maken van de concurrentie. En wat karakter betreft is het net als bij alle sporten: redelijk tot zeer explosief. Pas op, kan bijten.

Technische gegevens