Test: Aprilia Mana 850 GT ABS

Ze hebben het voor ons motorrijders zo simpel mogelijk gemaakt. Verschillende soorten motorfietsen met hun eigen sterke – en zwakke – eigenschappen ingedeeld in hun eigen segment. Het maakt de keus voor welke motorfiets je wilt kopen vaak al een stukje gemakkelijker in et ruime aanbod dat er is. Zelfs als er dan al motorfietsen zijn die diverse eigenschappen combineren, dan vertegenwoordigen ze een eigen segment. Lekker gemakkelijk dus voor ons. Tenminste…. zo was het tot eind 2007.

Dat was namelijk het moment dat Aprilia de Mana op de markt bracht. Een motorfiets die verschillende soorten in één model samenbrengt. De Mana is qua design en motorinhoud een ‘gewone’, naakte motorfiets maar wel met bagageruimte en manier van schakelen die eerder in het motorscooter segment verwacht  kan worden. Een praktische motorfiets voor de (stads)forens die in de vrije tijd alles wil achter laten en lekker wil scheuren om zo maar even te zeggen.

De combinatie van uitersten maken het dat de Aprilia Mana niet zomaar in een hokje is te plaatsen. Maar door uitersten te willen combineren is het net zo gemakkelijk om in een identiteitscrisis te belanden. Nu is er ook nog een ‘GT’ uitvoering van de Mana op de markt. De motorwereld wordt al beïnvloedt door de huidige klimaat- en kredietcrisis, komt daar nu ook nog een crisis bij? Motorfreaks trok het motorpak aan en ging met de Aprilia Mana GT ABS op crisisonderzoek.

Tekst: Edwin Loos
Foto's: Anita van Rooijen

2 in 1

Dat er van een model een ‘GT’ uitvoering op de markt komt, is geen nieuw fenomeen. Gewoon wat extra accessoires erbij opzetten en je bent klaar. Voor de Aprilia Mana is dat niet anders. De motorfiets is wezenlijk niet anders als de Aprilia Mana twee jaar geleden op de markt verscheen. Voor de Mana zitten de extra’s in de tophalfkuip en dat de GT uitvoering standaard is uitgerust met ABS.

Opzienbarend is het verschil niet, al zal het voor deze motorfiets best wel eens een belangrijke toevoeging kunnen zijn. In 2008 hebben we de Mana naast de Suzuki Burgman 650 gezet. Twee – in uiterlijk – verschillende motorfietsen, maar wel beide mogelijk gericht op dezelfde doelgroep. In de betreffende test kwam één nadeel van de Mana letterlijk bovendrijven: een beetje bescherming tegen de weerselementen was ver te zoeken. De extra kuip en bijbehorend, verstelbaar windscherm zal daar wel eens verandering in kunnen brengen.

Zonder nog een meter te rijden, is wel gelijk de vraag te stellen of de tophalfkuip nou wel zo geslaagd is. De Mana is ontworpen als een naakte uitvoering. Nu hoeft dat niet te zeggen dat een extra kuipje erop plakken verkeerd uitpakt - zoals Aprilia zelf heeft bewezen met de GT uitvoering van de Shiver – maar bij de Mana GT hebben ze toch redelijk de plank misgeslagen. Vanuit sommige hoeken gezien ziet het er nog wel uit, maar vanuit andere posities kan je niet anders concluderen dat de extra kuip erbij is opgeplakt en zonder er toch eigenlijk beter uitziet.

Rijdend doet de tophalfkuip gelukkig wel datgene waarom deze erop is geplakt. Compleet droog kom je niet te zitten, maar je zit door het kuipje en windscherm al een stuk meer uit de wind en regen. Je zal dan altijd zien: juist wanneer je dan eens wilt dat het regent, dan regent het niet. Maar bij het lichte buitje wat ons pad kruiste, bleef het bovenlichaam in ieder geval droger dan wanneer we op de naakte uitvoering hadden gezeten.

De ene...

Het rijden op de Aprilia Mana GT blijft een hele belevenis. Nog geeneens vanwege de stuur- en rijeigenschappen, maar puur vanwege het motorische gedeelte. De tweecilinder – geplaatst in een 90° V configuratie – met een totale inhoud van 840cc, is niet het opvallendste gedeelte ervan. Tevens het maximale vermogen en koppel van respectievelijk 76 paardenkrachten en 73 Newtonmeter zijn niet de bijzonderheden. Het transmissiegedeelte des te meer. Als eerste op een ‘normale’ motorfiets heeft Aprilia de Mana uitgerust met een zowel sequentieel schakelbare als automatische transmissie.

Het eerste wat opvalt – en wat toch even wennen is – is dat er geen koppelingshendel is. Terwijl er toch gewoon een schakelpookje voor voetbediening aanwezig is. Behalve in de automaat rijden, kan er ook ‘zelf’ geschakeld worden. Al denkt de transmissie nog wel met je mee, want als de toeren te laag worden, schakelt de Mana altijd zelf nog terug. Zelf schakelen is trouwens in alle standen mogelijk. Niet alle versnellingen zijn dan te kiezen – de Aprilia Mana heeft er trouwens 7 -  maar wel net even een andere versnelling dan de automaat in gedachte heeft. Geen zin in het schakelpookje gebruiken? Dan zit er op de linker stuurhelft nog een mogelijkheid om met de hand een andere versnelling te kiezen. Behalve dat er keuze is om te rijden met de sequentieel schakelbare of de automatische transmissie, zijn er in de automaat stand nog 3 verschillende mappings, te weten: Sport, Touring en Rain. Wisselen tussen de opties kan al rijdend gedaan worden door een knop op de rechter stuurhelft.

Het ‘schakelen’ tussen versnellingen is een elektronische gebeurtenis geworden, waardoor bij een andere versnelling kiezen met de voet minder gevoel aanwezig dan bij een mechanisch systeem. Het ontbreken van een koppeling heeft wel als voordeel dat vooral rijden in de stad en file een stuk relaxter wordt. De Mana vertoont dan gelijkenissen met het rijden op een motorscooter. Er zijn nog meer overeenkomsten tussen een motorscooter en deze Aprilia: de opbergruimte. Bij een motorscooter meestal onder het zadel, maar bij de Mana zit daar de benzinetank. De ‘tank’ op de Mana doet dienst als bagageruimte, groot genoeg voor een integraalhelm – al is er dan weinig ruimte meer over – een speciaal vakje voor de mobiele telefoon en een 12 Volt aansluiting.

Verschil is er ook, als er bijvoorbeeld in de stad gereden wordt. De Mana wil namelijk nog wel eens zoeken naar de ‘juiste’ versnelling. Als het aantal toeren net op een mogelijk schakelmoment zit,  kan deze net een tandje hoger of lager gaan terwijl je dat eigenlijk op dat moment niet wilt. Er is ook relatief weinig motorrem, zeker op het punt dat de motor in zijn vrij komt te lopen.

... en de andere

Eenmaal buiten de stad valt op het voorgaande weinig meer in te gaan. In de automatische stand schakelt de motor soepel op en neer door de versnellingen, al ontbreekt het gevoel als bij een traditionele, mechanische versnellingsbak. De 'Sport' is daarbij – vanzelfsprekend – de sportiefste stand. De Mana houdt vooral een hoger toerental aan om dit te creëren. Nadeel van de hogere toeren is wel dat er trillingen voelbaar zijn. Bij een stoplichtsprint of sportief bochtjes rijden misschien niet zo’n probleem, maar bij ‘gewoon’ rijden wordt er toch snel gekozen voor de Touring – of zelfs de Rain – instelling om wat rust te brengen. De Aprilia houdt bij deze instellingen nog genoeg karakter en kracht over om lekker te kunnen rijden.

Wil je toch even wat meer tot je beschikking hebben, dan kun je met de voet of hand altijd zelf nog een tandje terugschakelen. Of je schakelt de sequentieel schakelbare transmissie in en dan beslis je zelf welke versnelling je rijdt. Al bekruipt wel een beetje het gevoel: waarom? Het gemak dient de mens en waarom dan nog zelf schakelen als de motor dat ook voor jou kan doen? Het ontbreken van een toerenteller maakt het zelf schakelen ook iets lastiger. Voordat de maximale toeren worden bereikt gaat er wel een lampje branden, maar een toerenteller was niet verkeerd geweest.

 Verbruik Aprilia Mana 850 GT ABS

Hoogst: 1 op 19,1
Laagst: 1 op 20,5
Gemiddeld: 1 op 19,7

De tankdop zit bij de Mana onder de buddyseat. De tankinhoud van 16 liter is misschien wat aan de krappe kant, maar met een gemiddelde van bijna 20 kilometer op 1 liter benzine is de actieradius nog acceptabel.

Wat absoluut niet verkeerd is, zijn de rij- en stuureigenschappen in het algemeen. De zithouding is relaxt en rechtop en op het niet zo hoge zadel – 800mm – is het goed vertoeven. Zowel in de stad als erbuiten is de Mana erg wendbaar en heeft een neutraal stuurgedrag. Met de koersvastheid is tevens niks mis. Als de snelheid richting de 200 kilometer per uur gaat blijft de Aprilia mooi in het spoor en door de tophalfkuip zijn hoge snelheden nog goed vol te houden. Al nemen de trillingen dan wel toe.

De vering op de Mana voelt goed aan en verwerkt oneffenheden behoorlijk goed. De vering voelt zelfs iets harder aan dan bij de Aprilia Shiver GT, die we eerder dit jaar hebben getest. Puur kijkend naar deze 2 motorfietsen zou je eigenlijk de (voor)vering van de Mana op de Shiver verwachten en vica versa. De Mana is wat minder sportief dan de Shiver, maar juist op de Mana voelt de vering sportiever en harder aan. Vooral bij het aanremmen duikt de Mana beduidend minder in.

Met de remmen komen we gelijk aan bij het tweede aspect waar de Aprilia Mana GT standaard is mee uitgerust: ABS. De remmen zelf zijn goed doseerbaar en genereren een vertraging die bij de motor past. Over het ABS valt weinig bijzonders te melden. Het systeem is ontwikkeld door Continental en heeft op de eerder genoemde Shiver GT al bewezen dat er weinig over valt te melden, behalve dat het misschien iets laat ingrijpt maar wel goed werkt.

Conclusie

Een scooter in een motorfietsjasje of anders gezegd: de positieve eigenschappen van een motorfiets gecombineerd met de positieve eigenschappen van een motorscooter. Even gemakkelijk in het allerdaags gebruik in een drukke metropool en om erop uit te gaan in de vrije tijd. Dat zou de Aprilia Mana moeten zijn. En om nog veelzijdiger te zijn, is er nu ook een tophalfkuip versie met standaard ABS: de Mana GT.

Het revolutionaire van de Mana GT zit vooral in de transmissie, waarbij er keuze is tussen sequentieel schakelen of rijden met automaat waarbij er nog 3 mappings zijn te kiezen. Geheel optimaal is de transmissie nog niet. Voor zelf schakelen ontbreekt de toerenteller en het ‘schakelgevoel’. Worden er veel toeren gemaakt dan zijn er veel trillingen aanwezig, wat tevens de Sport mapping voortbrengt. De werking van de automaat haalt het net niet zoals op een normale scooter meestal wel aanwezig is bij stadsgebruik. De bescherming tegen de weerselementen en bagageruimte haalt de Mana over het algemeen tevens niet als deze wordt vergeleken met een motorscooter.

Wat betreft het wegzetten tegen een motorfiets, doet de Mana het goed. Op de rij- en stuureigenschappen is niet veel aan te merken over de Mana. Ze is wendbaar, heeft goede vering en remmen. Het ABS systeem van Continental is een goede toevoeging. Wel zijn er vraagtekens te plaatsen bij de looks van de tophalfkuip. Deze lijkt niet echt deel uit te maken van het oorspronkelijk design.

Of de Mana GT echt het beste van twee werelden gecombineerd in één motorfiets is, daar zijn wij nog niet helemaal van overtuigd. Het leverde ons een kleine identiteitscrisis op met wat we met de Mana aanmoesten. Voor wie niet gecharmeerd is van een motorscooter  maar toch een graantje wil meepikken, is de Mana een uitkomst. Daarnaast geeft de Aprilia de mogelijkheid om in landen waar motorscooters nog niet echt als volwaardige motor worden aangezien – wat trouwens zeer onterecht maar wel in Nederland de realiteit is –  toch geaccepteerd te worden en voet aan wal te zetten.

• Stuureigenschappen, ABS en revolutionair
• Trillingen vooral in sportstand, design tophalfkuip en ontbreken toerenteller

Technische gegevens