Test: Aprilia Atlantic 400 vs. Yamaha Majesty 400

Van alle soort motoren zijn de motorscooters misschien nog wel de meest vreemde eenden in de bijt. Waarom mag wel duidelijk zijn. Een heel ander design, over het algemeen een ander soort techniek en vooral de zithouding maakt dat veel motorrijders laatdunkend denken over deze vorm van motorrijden. Terwijl, hoe je het ook wendt of keert, het ook gewone motoren zijn. Motoren waar je ontzettend veel lol mee kunt beleven, iets waar wij inmiddels al weer twee jaar geleden al snel achter waren komen na met drie maxi scooters de binnenstad van Parijs onveilig te hebben gemaakt.

Toch wil het maar niet vlotten met motorscooters in ons koude kikkerlandje. Natuurlijk, het enige segment dat ondanks de wereldwijde crisis nog groei weet te realiseren is de motorscooter, maar dat komt meer dankzij de als een verstopt riool zijnde Nederlandse infrastructuur dan dat de scooter zich op een groeiende populariteit zou mogen verheugen. Vraag de gemiddelde motorrijder naar een motorscooter en hij zal nog altijd het onderwerp willen mijden als de Mexicaanse griep.

Tijd dus om het heft opnieuw in handen te nemen en twee motorscooters aan een niet alledaagse test te onderwerpen. Geen woonwerk verkeer of laveren door de stad, maar richting het Duitse Harz gebergte om precies datgene te doen wat we normaal gesproken met een motorfiets zouden doen: sturen en afstanden rijden.

Met de kennis van de zware motorscooters nog vers in het geheugen was de keuze snel gemaakt ditmaal de onderneming met de lichtere varianten van de maxi scooters ten uitvoer te brengen: de Aprilia Atlantic 400 en Yamaha Majesty 400 ABS.

Tekst: Ed Smits, Edwin Loos
Foto’s: Ed Smits, Vincent Burger

Ik ga op vakantie en neem mee...

Dat we met de Aprilia Atlantic en Yamaha Majesty twee uitersten in huis hebben wordt ons al snel duidelijk als beide motorscooters bij de redactie worden geparkeerd. Daar waar de Yamaha direct opvalt met zijn ehm… majestueuze uitstraling is het bij de Aprilia somberheid wat de klok slaat. Hetgeen ons enkele jaren geleden bij de Atlantic 500 ook al was opgevallen, en dat is niet vreemd: los van de cilinderinhoud zijn er geen verschillen te ontdekken tussen die modellen. Dat kan niet worden gezegd van de Atlantic versus de Majesty, we hadden geen grotere tegenpolen tegenover elkaar kunnen zetten. Terwijl beide fabrikanten toch dezelfde doelgroep voor ogen hebben gehad voor wat betreft deze maxi motorscooters.

De optische verschillen tussen beide scooters typeren het verschil in gedachtegoed dat beide merken bij de ontwikkeling van deze motorscooters voor ogen hebben gehouden. Daar waar de Japanse engineers de motorscooter vooral neer hebben willen zetten als luxe alternatief voor de auto met alle comfort en gemakken van dien, hebben de Italianen daar waarschijnlijk heel anders over nagedacht. En dat is niet vreemd, begeef je in het dagelijkse verkeer van een doorsnee Italiaanse stad en je zult begrijpen waarom. Een motorscooter hoeft volgens Italiaanse begrippen namelijk niet mooi, maar daarentegen vooral praktisch te zijn. Functie boven vorm dus in plaats van andersom. En dat lijkt enerzijds wel vreemd, aangezien diezelfde Italianen bij motorfietsen juist altijd het tegenovergestelde ten uitvoer brengen.

En dat is precies waarom we ons bij deze test beperkten tot deze twee modellen. Dat en het feit dat in deze vakantieperiode de rest van de redactie spontaan vakanties in was gaan plannen, maar dat even terzijde. Net als twee jaar geleden wilden we onderzoeken in hoeverre een motorscooter een waardige vervanger kan zijn van een motorfiets, als het gaat om de plezierritten.

Zowel de Yamaha als de Aprilia hebben last van reflectie in het dashboard, maar de Yamaha spant in deze de kroon: afhankelijk van de stand van de zon was het soms bijna onleesbaar.  En dat is zondermeer jammer, want het oogt verder fris en modern, hoewel iets simpels als een klokje weer niet terug te vinden was. De Aprilia oogt daarentegen sober, maar heeft wel een klokje en heeft minder last van reflectie.

Ed's avontuur

Het avontuur begint bij mij op de Aprilia, maar niet nadat ik al de nodige kilometers heb afgelegd met hare Majesteit. Per slot van rekening moeten de motoren, eh… scooters, nog altijd bij de importeur worden opgehaald en ditmaal was het mijn beurt om de Yamaha op te halen. Geen straf, niet alleen smaakt de koffie in Schiphol-Rijk altijd prima, daarnaast blijkt de Majesty alleen op ’t oog z’n naam al waar te maken. Dachten we dat Honda met de nieuwe Silverwing 400 de motorscooter naar een nieuw niveau had getild, deze Yamaha zal daar zeker niet veel voor onderdoen. Ik betrap me er zelfs op deze Majesty 400 zowaar écht mooi te vinden. Het fraai gevormde kuipwerk in combinatie met de parelmoerwitte kleurstelling maakt dat de scooter een lust voor het oog is. Dat ik niet de enige ben die hier zo over denkt blijkt uit het verdraaide gezicht van menig medeweggebruiker, om nog even goed de scooter te kunnen aanschouwen. Als bij een fakir op het vliegend tapijt zoeven de kilometers onder me door, zo soepel en comfortabel als deze Majesty over het asfalt zweeft.

Overstappend van de Majesty op de Atlantic valt meteen op hoeveel compacter Aprilia haar scooter heeft gemaakt. Prima voor in de stad, waar een meer actieve rijstijl wordt gevraagd, maar niet voor de trip die ons nu te wachten staat. De meer rechtop zithouding met geknikte knieën begint me dan ook snel op te breken. Nu gaat het ons te ver om de Aprilia daar op af te branden, maar het maakt wel dat voor wat betreft comfort de Yamaha bij mij toch écht de voorkeur heeft. Vreemd genoeg was ons die zithouding twee jaar geleden met zijn grote broer niet zo nadrukkelijk opgevallen, maar dat kwam waarschijnlijk omdat die het toen moest opnemen tegen een supersportieve T-Max en super-de-luxe Burgman 650.

Wat ons destijds echter wél was opgevallen was het nogal… opmerkelijke stuurgedrag waarover de Atlantic bleek te beschikken. Als een paling in een pot mosterd slingerde de Aprilia door het drukke Franse verkeer, maar zodra er echt een bocht genomen moest worden was de scooter behoorlijk eigenwijs en moest hij echt de bocht in gedwongen worden. Beetje alsof je met vierkante banden aan het rijden bent, dat gevoel. Niet echt positief dus, en laat deze Atlantic 400 nou over precies datzelfde stuurgedrag blijken te beschikken.

Natuurlijk, net als destijds met de 500 wisten we ook ditmaal snel aan het aparte stuurgedrag te wennen, maar zeker met overstappen bleef het ook nu telkens opvallen. Tot op de terugweg, en ik niets meer van dat aparte stuurgedrag kan merken, zelfs niet als ik er bewust op ga letten. Even denk ik dat ik misschien immuun geworden ben, maar ook Edwin is dezelfde mening toegedaan: het stuurgedrag van de Atlantic 400 laat niets meer te wensen over. En dat is niet alleen positief voor deze test, maar toont meteen aan dat het euvel twee jaar geleden ook exemplarisch en volledig op conto van de banden is toe te schrijven.

Viel de Aprilia de eerste dag vooral op met zijn opmerkelijke stuurgedrag, ook de Yamaha bleek al snel niet geheel van kritiek verschoond. Naarmate het tempo werd opgevoerd op de bochtige Duitse Bundesstraßen (wat hebben die Duitsers toch een prachtige vocabulaire) bleek de Majesty namelijk verre van stabiel te zijn. Zo erg dat al snel snelheden boven de 120 km/u niet meer bepaald als leuk werden ervaren. Het viel ons voor het eerst op in snelle bochten waar de scooter niet bepaald het toonvoorbeeld was van strakke wegligging, maar naar gelang het Duitse asfalt onder de scooter doorgleed leek het alleen maar erger te worden. Natuurlijk, een motorscooter is geen supersport en hoe harder je rijdt, hoe meer flex er in het rijwielgedeelte van een scooter zal komen, maar ditmaal was het wel heel erg veel flex. Daarnaast hadden we een Aprilia ter vergelijk, en die was onder diezelfde omstandigheden amper op enige vorm van flex te betrappen. En liet daarmee zien dat het wel degelijk ook heel anders kan.

Niet alleen bij snelle bochten, maar ook rechtuit liet de scooter van zich horen. Alsof je aan het rijden bent met flinke rukwinden, dat gevoel. Nu was de Yamaha dankzij zijn forsere afmetingen al gevoeliger voor zijwinden dan de Aprilia, maar ditmaal zouden we er haast zeeziek van zijn geworden. Een met gevaar voor eigen leven test op hoge snelheid deed ons denken dat dit haast exemplarisch zou moeten zijn. Bij tempo 140 km/u gaven we het stuur een flinke klap, normaliter maakt een motor(scooter) dan één zwieper met het stuur en is daarna weer stabiel, maar ditmaal resulteerde het in een van voor naar achteren flexende Majesty waarbij het stuur vervaarlijk begon te slingeren. Dat desondanks mijn voorkeur telkens weer uitging naar de Majesty geeft aan hoe goed Yamaha het verder voor elkaar heeft met deze medium sized maxi-scooter.

Aprilia Atlantic 400 Sprint

De geschiedenis van Aprilia's Atlantic 400 Sprint begint in het jaar 2004, echter niet als 400cc maar als 500cc motorscooter. Met de Atlantic 500 opent Aprilia de aanval op de vanuit Japan sterk in opmars zijnde big-motorscooters. Een jaar later wordt de Atlantic uitgebreid met een 125cc en 250cc uitvoering, maar het duurt tot 2007 voordat Aprilia ook een 400cc uitvoering van deze motorscooter op de markt zal zetten. Een uitvoering die in Europa inmiddels over een behoorlijke schare fans mag beschikken, behalve in ons eigen kikkerlandje. Mocht je het model nog niet eerder zijn tegengekomen, dat kan. Aprilia importeur Moto Tricolore besloot de Atlantic 400 Sprint namelijk niet in ons land in te voeren.

Geen reden voor ons echter om niet met deze scooter te gaan rijden. Allereerst hadden we nog een herkansing tegoed naar aanleiding van onze ervaringen met de 500 Sprint in 2007, toen we met drie scooters naar Parijs waren afgereisd. Daarnaast waren we erg benieuwd naar de verschillen tussen beide modellen en vroegen we ons af of de Nederlandse importeur terecht de motor niet naar Nederland wil halen. En als laatste konden we voor een keer onze zuiderburen een plezier doen, aangezien de Atlantic 400 Sprint wél in België leverbaar is.

In tegenstelling tot de Yamaha oogt de Aprilia Atlantic erg basic, en dat is niet zonder reden. Uitgangspunt voor de Italianen was namelijk een praktische motorscooter te ontwerpen, niet een hoogwaardig designstuk. De scooter moest vooral erg handelbaar zijn (zeker in het stadse verkeer), moest daarnaast erg praktisch zijn en mocht zeker niet te duur zijn. Geen fratsen dus, om het in supermarkt termologie uit te drukken. Vandaar ook het in kuipwerk verwerkte haakje waarmee een tussen de benen geplaatste boodschappentas is te borgen. Als voorbeeld. Of het ruime plateau achter de duozit, waar met gemak je bagage op vast te knopen is, of een topkoffer is aan te brengen. Ook onder het zadel is voldoende ruimte om het een en ander in weg te stoppen, zoals die oude werkschoenen die altijd van pas kunnen komen. Uiteraard kun je de helm ook kwijt in die ruimte. De in het kuipwerk geplaatste opbergruimte is behoorlijk breed, maar minder praktisch omdat het alleen met de contactsleutel te openen is.

Dat vooral het stadse verkeer ten grondslag lag aan de ontwikkeling van de Atlantic 400 Sprint is zijn zithouding goed af te lezen. In tegenstelling tot de Yamaha, die veel ruimer lijkt, biedt de Aprilia eigenlijk maar ruimte voor een zithouding: rechtop met de benen naar beneden. Voeten naar voren kan, maar je mist dan duidelijk de ruimte die de Yamaha wel heeft en maakt dat je niet met gestrekte benen kunt rijden. Of dat beter of slechter is, daarover verschilden we binnen de redactie onderling van mening. Daar waar mijn voorkeur duidelijk uitging naar de Yamaha was Edwin juist heel erg in zijn nopjes met de Aprilia.

De Atlantic 400 wordt aangedreven door een 399cc grote ééncilinder die goed is voor een vermogen van 34 Pk bij 7.500 toeren en een koppel van 37 Nm bij 5.500 tpm. Nagenoeg hetzelfde dus als de Yamaha. Goed voor een topsnelheid van 160 km/u, waarbij - in tegenstelling tot de Yamaha - pas bij 150 km/u de fut er een beetje uit begint te raken. Kruissnelheden tot 140 km/u zijn dan ook geen enkel probleem met de Aprilia. Opvallend was wel dat de Aprilia gevoelig was voor lengterichels, meer in ieder geval dan de Yamaha. Daar stond echter tegenover dat deze Atlantic vele malen stabieler was in snelle bochten en totaal niet zijwindgevoelig bleek te zijn. Windruis achter het scherm was echter net zo hinderlijk als op de Yamaha. De eerste dag van onze onderneming viel de Atlantic vooral op door zijn nogal onwennige stuurgedrag bij lage snelheid, waarbij hij erg de bocht in wilde kantelen (alsof je met vierkante banden aan het rijden bent), precies zoals we twee jaar geleden met de 500 hadden ervaren. De tweede dag echter bleek deze negatieve eigenschap als mist op een zonnige dag te zijn opgetrokken. Toch is de Atlantic minder neutraal qua sturen dan de Yamaha.

Hoewel kleiner dan de Yamaha beschikt de Atlantic 400 ook over ruim voldoende opbergruimte. Het opberkvak in de kuip kan alleen met de sleutel worden geopend, en dat kan wel eens lastig zijn. Dat de kredietcrisis ook bij Motorfreaks zijn sporen achter laat, daarvan is Edwin's schoen het levende bewijs. 

Verbruik

Qua prestaties doet dit kleine broertje van amper onder, het verbruik daarentegen was wel beduidend gunstiger..
- zuinig: 1:33,6
- zuipen: 1:29,5
- gemiddeld: 1:31,5 

Hoewel qua prestaties en gewichten beide scooters elkaar haast niet ontlopen, deed de Aprilia in de sprint zijn naam eer aan door telkens de Yamaha het nakijken te geven. De eerste meters waren telkens voor Yamaha, maar dan kwam de Aprilia en liep vervolgens langzaam weg. Voor wat betreft de remmen moest de Aprilia echter zijn meerdere erkennen in de Yamaha, die niet alleen over ABS beschikte maar daarnaast een beter gevoel in de handle en meer vertraging wist te realiseren. De Atlantic beschikt over niet instelbare remmen die behoorlijk moeten worden ingeknepen (bij voorkeur allebei) voordat de nodige vertraging kan worden gerealiseerd.

• Verbruik, wendbaarheid, prijs
• Zware remmen, gedateerd design, niet leverbaar in Nederland

Nakaarten:

We kaarten ditmaal na met Vincent van Dijk, PR man van Moto Tricolore, importeur van Aprilia, over de Atlantic 400 Sprint.

MF: Prima motorscooter deze Atlantic, we waren erg in onze nopjes en zijn vooral blij dat hij in de herkansing met vlag en wimpel is geslaagd.
VD: Dank je, dat is erg goed om te horen. Maar eh... herkansing, hadden jullie mindere ervaringen in het verleden dan?

MF: Inderdaad, maar dat was nog onder jouw voorganger en met de 500 Sprint. Die bleek over een behoorlijk eigenzinnig stuurkarakter te beschikken waar we niet zo vrolijk van werden. Deze 400 leek in eerste instantie met dezelfde saus te zijn overgoten, maar ging naarmate de test vorderde alleen maar beter sturen. Tegen het eind konden we niets meer van dit eigenzinnige sturen merken, zodat we nu overtuigd zijn dat het een bandenprobleem moet zijn geweest.
VD: Dat zou kunnen, van die ervaringen in 2007 wist ik niets, maar ik ben blij te horen dat hij nu goed is bevallen.

MF: Komen we meteen bij onze hamvraag: waarom is de scooter niet in Nederland leverbaar?
VD: Dat is een goede, ik zal die vraag bij onze salesafdeling neerleggen. Daar komen we dus nog op terug.
MF: Prima, wachten we geduldig even af.

Een paar weken later:
VD: Ja met mij. We hebben het uitgezocht, maar volgens onze sales is er in Nederland geen markt voor deze scooter. Klanten die graag een Atlantic willen kopen kiezen toch wel voor de 500. In België, waar zowieso meer markt is voor motorscooters, is de 400 Sprint wel leverbaar, maar voor de Nederlandse markt is dus om reden besloten de scooter niet te voeren. Daar komt bij dat de 400 en 500 haast identiek zijn, alleen de cilinderinhoud (en daarmee het vermogen) is anders.

MF: Maar toch, we kunnen ons voorstellen dat een klant liever de 400  zou willen, alleen al vanwege het brandstofverbruik dat opmerkelijk zuiniger was dan de 500. En hij is ook nog eens € 500,- goedkoper. Reden genoeg dus.
VD: Mocht in de toekomst meer vraag komen naar deze 400, dan zullen we onze beslissing gaan heroverwegen.
MF: Tijd voor een flinke promotie dus...

Edwin's keuze

En veel aanbod is er in het ‘scooter’ segment. Zowel in de vormgeving als uitvoeringen. Tijdens deze test blijkt ook maar eens dat verschillen onderling ruimschoots aanwezig zijn en voor ieder wel wat te vinden is. Qua technische gegevens verschillen de Atlantic 400 sprint en Majesty 400 ABS niet zoveel van elkaar. Het design daar in tegen behoorlijk. De Aprilia heeft toch een wat meer ‘klassieke’ look, terwijl de Yamaha moderner gesmoeld is. In het dashboard komt dit net zo hard terug.

De zithouding heeft al een even groot verschil. Misschien dat Yamaha de Majesty vernoemd heeft naar de zithouding, want het is een koninklijke zetel waar je op plaats neemt. Erg veel ruimte – vooral voor de benen -  en erg comfortabel. Keerzijde van comfortabel is misschien wel weer dat ik juist op de Majesty bij lange ritten liever even wou stoppen om toch het achterwerk wat te ontzien. Op de Atlantic hield ik het gemakkelijker vol. De houding in net even wat minder onderuitgezakt en de benen ook geplaatst worden: het voelt goed en natuurlijk aan. Wel ontstaat het idee dat de Aprilia wat eerder gemaakt is voor een klein Italiaantje. Met mijn 1.80m zit ik op het zadel snel helemaal achterop en lijkt soms de ruimte voor de benen net te kort om geheel te strekken. Bij volledige stuuruitslag komt het stuur tevens tegen de benen aan. Bij krap manoeuvreren wordt het dus beentje naar buiten steken. Bij beide had ik misschien wel een andere hoogte van het windscherm willen hebben. Bij de Aprilia gaf de turbulentie soms een wat troebel zicht, terwijl het op de Yamaha extra gehorig werd door de turbulentie.

Met betrekking tot de bagageruimte moet de Italiaan tevens het onderspit delven. Ondanks dat er veel ruimte onder het zadel is, valt het in het niets bij de Japanner. Handig is wel de 12Volt aansluiting onder het zadel bij de Atlantic, al zijn er daar handiger plekken voor. Voor de overige opbergvakjes geldt hetzelfde: bij de Yamaha zijn ze royaler. Daarnaast zijn die op de Aprilia niet helemaal waterdicht en dat is toch wel jammer. Juist daar wil je (belangrijke) spullen instoppen welke je droog wilt houden.

De Yamaha moet dan wel weer het onderspit delven als het gaat om acceleratie. Vandaar dat de Atlantic daarom mogelijk weer ‘Sprint’ in haar naam heeft meegekregen. De eerste meters moet ze even op gang komen, maar daarna laat ze de Yamaha achter. Op topsnelheid – beide ongeveer 160km/u – doen ze niks voor elkaar onder. Gaat het om tot stilstand komen, dan blijft een motorfiets met ABS vergelijken met één zonder ABS niet helemaal eerlijk. Zonder dat mee te nemen in het oordeel, zijn ze op de Yamaha beter. Ze zijn niet slecht op de Aprilia, maar je moet teveel knijpen om de voorrem fijn te laten vertragen. Opvallend is dat een parkeerrem ontbreekt op de Atlantic. Qua verbruik hoef je bij beide scooters je niet te schamen als je gaat tanken, maar op dat punt doet de Atlantic het net even beter dan de Majesty.

In het stuurgedrag zit tevens een wereld van verschil. De Atlantic gaat gemakkelijk van links naar rechts, wat zeker ten goede komt als je in de stad bijvoorbeeld rijdt. Ook als de snelheid hoger ligt, valt er goed te sturen. De Majesty voelt dan net zo goed aan en misschien net even wat stabieler, tenzij de bewegingen – waarvan wij mogelijk denken dat ze van de voorvork afkomen – optreden. Het snel van links naar rechts of vica versa te gooien, heeft de Yamaha iets meer moeite mee. Beide hebben tevens moeite om hobbels lekker te verwerken als ze wat heftiger zijn. Vallen ze mee dan is de vering redelijk comfortabel.

Ondanks al de verschillen tussen deze 2 motorscooters, ligt het uiteindelijk toch veel bij elkaar. Ze hebben beide laten zien een scooter ook gewoon een scooter is. Of het nu gaat om woon-werkverkeer of een lange trip naar het buitenland toe. Het rijdt heerlijk relaxed zonder continu te hoeven schakelen of de koppeling telkens inknijpen. Ze zijn nog redelijk vlot van de plaats, komen goed met het verkeer mee en de snelweg hoef je zeker niet te mijden. Het meest thuis voelde ik mij op de Aprilia.

De Yamaha had dan wel de ‘zwabber’ die niet in haar voordeel spreekt, maar zelfs dan nog blijft de voorkeur liggen bij de Atlantic. Ondanks dat de Yamaha net even frisser er uitziet, betere remmen heeft en meer bagageruimte, zit voor mij de Aprilia lekkerder en is praktischer bijvoorbeeld in de stad met haar bewegelijkheid. Het prijsverschil is daarnaast ook te groot om de voordelen van de Yamaha doorslag te geven. Grootste minpunt van de Atlantic is dat alleen de 500cc versie in Nederland leverbaar is. Ons inzien nergens voor nodig want het 400cc blok heeft al genoeg in haar mars, zal ongetwijfeld net even zuiniger zijn, je hoeft om onder de 25 kW te blijven de motor niet te knijpen en het prijsverschil met de Yamaha wordt er nog groter door. Volgend jaar dus ook de Atlantic 400 in Nederland leverbaar?

Yamaha Majesty 400 ABS

We schrijven het jaar 2004 als Yamaha, in navolging van Suzuki, inspeelt op het populaire segment van 400cc motorscooters met de introductie van de Majesty 400 (ABS). Een motorscooter waarmee Yamaha een nieuwe standaard wil zetten op het gebied van comfort, vermogen en wendbaarheid. Vijf jaar na introductie werd de Majesty 400 door Yamaha stevig onderhanden genomen, waarbij opnieuw het accent kwam te liggen op diezelfde eigenschappen: comfort, vermogen en wendbaarheid. Maar daar bleef het niet bij, zaken als ergonomie, aerodynamica, weersbescherming en design werden aan de lijst toegevoegd. Hetgeen resulteerde in deze voor 2009 compleet vernieuwde Majesty 400 ABS.

Het eerste wat zondermeer zal opvallen is het nieuwe design met erg fraai vormgegeven koplampunit. In het 'echie' een zeer fraaie vertoning, maar qua fotografie tevens een van de lastigste neuzen die we ooit op de gevoelige plaat hebben moeten vastleggen. Mochten deze beelden je niet overtuigen, ga dan naar de Yamaha dealer en laat jezelf overtuigen. Naast een opvallende verschijning lag er nog een andere reden aan dit design ten grondslag, Yamaha claimt dat hiermee de aerodynamica sterk werd verbeterd. Nu hebben we niet eerder met het oude model gereden, en zullen we dit dus voor kennis aan moeten nemen, maar feit is dat we qua comfort absoluut niets te klagen hadden op deze Majesty 400 ABS.

De vormgeving van de scooter biedt zondermeer een goede bescherming (ook in de stromende regen werden we niet nat op de scooter), en is daarbij voorzien van een uiterst comfortabel zadel dat maakt dat je urenlang goed op de scooter kunt vertoeven. Geheel binnendoor richting het Duitse Harz gebergte in een dag, daarbij ruim 400 km afleggend, was dan ook een fluitje van een cent op deze rakker. De scooter is dusdanig ruim uitgevoerd dat je meerdere zithoudingen erop na kunt houden, van rechtop 'stoel' zithouding met de benen naar beneden tot gestrekt onderuit met de voeten naar voren of varianten daar tussenin.

Dat luxe en comfort hoog in het vaandel stonden bij de ontwikkeling van de nieuwe Majesty is niet alleen de zithouding af te lezen, maar ook de hoge mate van afwerking en het oog voor detail. De wulps vormgegeven stroomlijn is niet alleen de aerodynamica ten goede gekomen, maar maakt dat de Majesty een lust voor het oog is geworden. Om aan de verwachting van de hedendaagse veeleisende scooterrijder te voldoen heeft Yamaha de scooter ook nog eens voorzien van riante opbergruimtes, twee in de kuip (waarvan een afsluitbaar) en een zee van ruimte onder het zadel.

De Majesty 400 wordt aangedreven door een 395cc grote ééncilinder die goed is voor een vermogen van 34 Pk bij 7.000 tpm en een koppel van 36 Nm bij 6.000 tpm. Goed voor een topsnelheid van 160 km/u, hoewel vanaf illegale snelheden de puf er duidelijk uit is. Kruissnelheden tot 130 km/u waren geen probleem, maar daarboven zouden wij niet aanbevelen. Niet in de laatste plaats vanwege de hevige turbulentie achter de ruit en dientengevolge windruis. Daarnaast werd dit exemplaar geplaagd door een hoge mate van instabiliteit, die maakte dat rijden boven de 120 km/u als erg vermoeiend werd ervaren. Alsof we door hevige rukwinden werden geplaagd. Yamaha mag dan claimen dat de Majesty aerodynamisch sterk is verbeterd, maar vooralsnog hadden wij daar weinig vreugde van. Ook in snelle bochten bleek de Majesty verre van stabiel. Nu mag je van een motorscooter geen wegligging à la supersport verwachten, maar in dit geval maakte de Majesty het wel heel erg bont. Dusdanig dat het voor ons reden was om na afloop weer eens ouderwets met Yamaha over dit probleem na te kaarten.

Aan opbergruimte geen gebrek bij de Majesty 400. Onder het zadel passen met gemak twee intetraalhelmen of 4 sixpacks Corona. De in kuip verwerkte opbergvakken zijn onder het rijden te openen, hetgeen gemakkelijk is bij bijvoorbeeld tolhuisjes of als je tijdens het rijden ontzettende dorst hebt gekregen.

Verbruik

Een van de sterke punten van deze medium size big-motorscooters is het beduidend gunstigere brandstofverbruik. Verbruikswaarden van rond de 1:30 zijn eerder regel dan uitzondering.
- zuinig: 1:31,2
- zuipen: 1:25,8
- gemiddeld: 1:28,9 

Met de stabiliteit hebben we meteen de enige smet op het blazoen van deze Majesty te pakken. De scooter stuurt verder heel erg neutraal, is daarbij eenvoudig van zijn lijn te krijgen en weet als zich als een gladde aal door het drukke verkeer te wurmen. De eencilinder krachtbron is daarbij krachtig genoeg om met het dagelijkse verkeer mee te komen, zonder dat je bijvoorbeeld een inhaalactie op een provinciale weg moet 'plannen'. Ten opzichte van de Atlantic is deze Majesty duidelijk meer voor langere afstanden ontworpen, en is bij de rijeigenschappen meer de nadruk gelegd op echt bochtenwerk in plaats van wendbaarheid in de stad.

• Looks, comfort, neutraal sturen ,ABS
• stabilieit op hoge snelheid, reflectie dashboard, turbulentie windscherm

Nakaarten:

Na aanleiding van onze ervaringen met de Majesty 400 ABS kaarten we na met Yamaha PR man Hans Groenendijk, en leggen hem onze ervaringen met de scooter voor. 

MF: Wat een ontzettend gave motorscooter is dit. Het lijkt wel een nieuwe trend te zijn om motorscooters van een fris en modern design te voorzien.
HG: Dank je voor het compliment. We zijn erg gelukkig met deze Majesty en krijgen inderdaad regelmatig complimenten om zijn uiterlijk. Zeker in deze parelmoer witte kleurstelling is het een echte blikvanger.

MF: We zijn in het verleden wel eens kritisch geweest omtrend het comfort van jullie zadels, maar ditmaal hadden we hierover niets te klagen. Erg comfortabel, een eh... majestueuze zit zullen we maar zeggen.
HG: Jullie zijn gewoon niets gewend, niet klagen maar gasgeven. haha... Alle gekheid op een stokje, we zijn blij te horen dat jullie tevreden zijn over de ergonomie van de Majesty. Yamaha had daar ook veel aandacht aan besteed.

MF: En nu het slechte nieuws: de stabiliteit. Of beter gezegd: het ontbreken van stabiliteit. Niet alleen in bochten boven 120 km/u, maar ook op rechte stukken is de Majesty verre van stabiel. Zodanig dat we er zeeziek van dreigden te worden.
HG: Dat verbaast mij ten zeerste. Jullie zijn het tweede magazine dat met deze witte Majesty rijdt, hiervoor was hij bij een scootermagazine en die hebben hierover niets gemeld. Neemt niet weg dat we deze klacht serieus nemen en direct gaan onderzoeken wat hiervan de reden is, want een ding moge duidelijk zijn: dit hoort absoluut niet. Jullie horen van ons.
MF: Okay, wachten we even rustig af.

Enkele dagen later:
HG: Ja hier met mij. We hebben het onderzocht en jullie hebben volkomen gelijk. De stabiliteit van de scooter is niet wat je zou mogen verwachten. We hebben ter vergelijking een Majesty 400 van Yamaha Europe, die hier toevallig stond, gereden en die is wél strak, we gaan dus onderzoeken wat de oorzaak is van dit mankement. Jullie horen van ons.

Enkele weken later:
HG: Ja hier wederom met mij. We zijn eruit, we hebben de scooter binnenste buiten gekeerd en zijn tot de ontdekking gekomen dat het probleem in de banden zat. Standaard kan de Majesty worden afgeleverd op twee soorten banden, Dunlop's en banden van Chinese makelij. Die laatste banden, die overigens veelvuldig worden ingezet bij motorscooters, bleken in dit geval de boosdoener te zijn. De scooter is nu bij een ander magazine, maar zodra hij terug is moeten jullie 'm komen ophalen voor een herkansing. We zijn ervan overtuigd dat hij nu wel goed is.
MF: Nou, dan zullen we dat zeker gaan doen.

Kilometervreter

Vanaf het moment dat bij Zevenaar de Duitse grens werd overschreden tot in het plaatje Wietze, eindbestemming van onze onderneming, werd alleen maar gebruik gemaakt van de alom geroemde Bundesstraβen tot kleine binnenwegen, om het toergevoel van de motorrijder zo veel mogelijk te benaderen. Groot verschil met normale motorfietsen is vooral de meer relaxte zithouding, die in combinatie met de - ten opzichte van een motorfiets beduidend minder sterke krachtbron die maakt dat kruissnelheden zich op een totaal ander niveau (lees: lager) bevinden dan met motorfietsen. Hetgeen de op de terugweg begeleidende twee KTM's overduidelijk aantoonden. Natuurlijk, met twee motorfietsen als de SMT en SMR, die continu smeken om los te worden gelaten, hadden we geen groter contrast kunnen verzinnen, maar naarmate de kilometers vorderden werd meer en meer duidelijk dat de motorrijders duidelijk hogere kruissnelheden wilden rijden dan goed was voor deze twee motorscooters.

Nu wil dat echter niet zeggen dat motorscooters niet geschikt zijn voor dit soort ondernemingen, of dat het rijden als saai moet worden bestempeld. Verre van, hoewel niet zo actief bezig als op een motorfiets wisten wij ons prima te vermaken op beide motorscooters. Een motorscooter mag misschien niet over een superstrak rijwielgedeelte à la motorfiets beschikken, maar de kleine wielen in combinatie met de CVT aandrijving maken dat je je veel vlotter door het verkeer kunt begeven. Rotondes zijn kinderspel en maken dat je - gewoon voor de lol - geneigd bent een extra rondje te maken, en ook slingerachtige binnenwegen weten de scooters als hongerige wolven op te vreten. Toch werden we ook bij onze Oosterburen vaak niet voor vol aangekeken. Het aantal motorrijders dat terugzwaaide was op een hand te tellen, en als er al werd gezwaaid dan was dat naar de KTM's die ons vergezelden.

Hamvraag in deze was wel in hoeverre dát kenmerkend was voor de Duitse motorrijder, bij eerdere uitstapjes richting bijvoorbeeld Italië of Spanje was ons dat niet eerder opgevallen. Maar dat zijn ook twee landen bij uitstek waar men haast eerder leert scooterrijden dan lopen. Terug naar de onderneming, die ons leerde dat hoe krapper de wegen werden, hoe beter we met de scooters uit de voeten konden en hoe meer plezier we beleefden. De automatische transmissie mag misschien voor minder beleving zorgen, maar dat wordt weer gecompenseerd door het feit dat je het rijwielgedeelte tot het alleruiterste kunt pushen.

Ander voordeel wat motorscooters hebben ten opzichte van motorfietsen is de ruime mate van opbergruimte, zoals al eerder aangekaart. Hierdoor konden ditmaal de lastige tanktassen, zadeltassen, rollen, tailbags, koffers of rugzakken om onze spullen in op te bergen achterwege worden gelaten, en dat is ook wel eens lekker. Vooral dat laatste, de rugzak, is een door motorrijders veel gebruikt bagagemiddel dat je sneller vermoeid maakt en naarmate de kilometers vorderen een aanslag op je rugspieren kan plegen. Zowel de Aprilia als de Yamaha beschikten daarnaast over voldoende ruimte om op het zadel het een en ander te bevestigen, mocht de opbergruimte niet toereikend zijn. Voor bijvoorbeeld de bagage van je motorvrienden, die zeker weten maar al te graag een beroep op je willen doen om hun bagage op jouw motorscooter achter te kunnen laten. Nog niet overtuigd? Denk dan eens aan de extra helm die je kunt meenemen, voor als die leuke meid die je ontmoet graag even bij je achterop wil springen.

Twee tegen een. Niet vreemd dat qua remmen de Majesty gehakt maakte van de Aprilia. Vooral de remkracht en gevoel in de handle is vele malen beter op de Yamaha. Bij de Atlantic zul je, om een goede vertraging te realiseren, zowel voor- als achterrem keihard moeten inknijpen.

Conclusie

Zoveel mensen, zoveel meningen. Dat is kort gezegd het resultaat van een monstertrip met twee motorscooters richting het Duitse Harz gebergte. De twee onderwerpen van gesprek, de Aprilia Atlantic 400 Sprint en Yamaha Majesty 400 ABS, hadden geen grotere tegenpolen kunnen zijn, net als de meningen binnen onze redactie. Hoewel we wel unaniem waren in de opgemerkte eigenschappen, liepen de meningen uiteen of dit nou positief of negatief moest worden gezien.

Zo was ondergetekende niet gecharmeerd over de erg korte zithouding van de Aprilia, terwijl Edwin om diezelfde reden juist wél viel voor de Italiaan. Kiezen tussen deze twee motorscooters is dus meer een kwestie van je eigen voorkeuren en prioriteiten en voorkeuren, dan prestaties van beide modellen naast elkaar leggen en op basis van dat gegeven een winnaar aanwijzen.

Wil je een motorscooter die erg comfortabel is, je een prinselijk gevoel geeft, voldoende ruimte heeft om de boodschappen van de hele week in op te bergen, erg neutraal stuurt en daarbij ook nog eens erg fraai is vormgegeven, dan zal de Yamaha Majesty 400 ABS zondermeer de beste keus voor jou zijn. Wil je echter een motorscooter zonder fratsen, die vooral zuinig is en niet te veel geld mag kosten, dan zal binnen dit vergelijk de Yamaha Majesty 400 ABS wederom de beste keuze zijn. Simpelweg omdat de Atlantic 400 Sprint in Nederland niet leverbaar is, en daarmee voor de Nederlandse scooterrijder de verliezer van het jaar is.

Voor onze Zuiderburen geldt dit echter niet, en die zullen voor wat dat laatste betreft dus gewoon beter uit zijn met de Atlantic 400 Sprint, die in België € 4.990,- kost en daarmee ruim tweeduizend Euro goedkoper is dan de € 7.190,- kostende (okay, € 6.690,- zonder ABS) Majesty 400 ABS.

Technische gegevens