Introductie Kawasaki KLX 250

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Erik Tanghe/Kawasaki stock

2: Licht!

Is het serieus een enduro? Met slechts 250 cc en een blok ‘veilig’ genoeg voor serieuze onderhoudsintervallen? Wie weet. Maar feit is wel dat meerdere merken zich wagen aan een enduro-achtig machientje in de lichte klasse. En waarom niet? Als alternatief voor de zware jongen, de superbike, de woonwerkfiets, gewoon voor de pret. Of – en dat is iets wat we hier in de randstad maar moeilijk kunnen voorstellen – om van tijd tot tijd eens mee te nemen naar de uitgestrekte landelijke gebieden in het achterland, zonder je druk te hoeven maken over de staat van de ondergrond. Bospaadje oversteken? Geen punt. Greppel op je pad? Ploegen we ook even doorheen. In de stadsjungle echter bewijst de KLX ook zo zijn diensten als superlicht en superwendbare machine. Geef ‘m straatbandjes en je hebt een supermotard, iets wat Yamaha al een jaar geleden heeft gedaan. En ook die is afgeleid van de enduromachine, dus da’s alvast één: bestaansrecht heeftie.

Een ander voordeeltje: het kost niet veel. En dat mag ook best een keer. Wil je gewoon geen gezeur maar wel een nieuwe motor, dan heb je hier een leuke aan. En dan inderdaad voor in en om de stad, óf juist niet als je in de andere regio woont, of zelfs voor op vakantie…het bestaat. Juist in en om de camping kan je hier nog wel eens dikke pret mee hebben. En waarom zou je daar een grotere motor voor nodig hebben? Wordt alleen maar weer lastig.

Alle afwegingen ten spijt stonden we (zoals bekend van de ER-6F introductie) in een koud en nattig maastricht voor de start van een redelijk forse tocht door de Ardennen. En al snel blijkt dat dat niet de meest ideale omstandigheden zijn voor het machientje. Niet het weer overigens, maar het gezelschap. De 22 pk die het motortje eruit persen zijn net voldoende voor iets meer dan 110 kilometers per uur en voor en ER-6 is dat wat langzaam. Op momenten dat de route ons over de snelweg en de hoogvlakte tussen Eupen en Sourbrodt voert is de KLX duidelijk aan het eind van zijn latijn, wanhopig pogend in de slipstream van de anderen te blijven. Eenmaal verlost van deze kwelling liggen de kaarten anders. Heel anders.

De motor is het toonbeeld van eenvoud en ‘doe maar gewoon’. Dat is te merken aan zaken als het stalen frame en het eenvoudige achterlicht, niks fancy met leds of dergelijk, gewoon degelijk en to the point. Niet-verstelbare hendeltjes aan het stuur, eenvoudige ronde spiegels erop, klaar. Daarentegen is de motor wel uitgerust met een digitaal dashboard en een nette 43 mm upside down vork. Uiteraard wil het blok ook nog wel even wat laten zien en is dat uiteraard wel uitgerust met injectie en andere zaken die een moderne motor behoort te hebben. Betekent van buitenaf dat het indrukken van de startknop alles is wat je dient te doen om het blok aan het lopen te krijgen. Stil, redelijk trillingsvrij en soepel.

3: Praktisch!

Rijden met de motor is ongeveer hetzelfde. De gearing is bijzonder kort maar toereikend, de rest van de motor toegesneden op het gebruik. Net zoals die gearing, want de grote fout die gemaakt wordt is deze te vergelijken met een straatmachine. Zonder afalt onder de noppen wordt het echter een ander verhaal. Deze motor is dan ook gemaakt zodat je er ook goed op kunt staan, voor lange tijd. Dús ook kort gegeard en dús staan ook de rem- en schakelpook in standje ‘staand met crosslaarzen te bedienen’.  Het rijden valt in eerste instantie wat tegen, je krijgt naar je idee wat je ook probeert maar met moeite enige hellingshoek, totdat je je realiseert dat dat wellicht te maken kan hebben met relatief smalle bandjes en een lichte, hoge, smalle motor. Hetzelfde overkwam vorig jaar iedereen die vanaf de Ducati Hypermotard onvoorbereid op de Yamaha WRX stapte. Totdat je serieus hard gooit en smijt met het ding heb je het idee niet serieus aan het rijden te zijn. Eenmaal stad uit en snelweg af is het dan ook een ander verhaal, alhoewel de glibberigheid van het wegdek toch nog enige voorzichtigheid toch nog geboden. Niet dat enig glijden echt verkeerd is, integendeel, maar met welgeteld één KLX voor acht journalisten is het beter dit nog even uit te stellen. Op zijn minst. Binnen de mogelijkheden is het verder nog best leuk rijden met de motor, nooit krijg je het idee dat je hard aan het werk bent, of de motor moet buiten adem raken. En dan nog heb je het idee dat er nog veel meer in zit.

Gezien de beperkingen van de dag en Dus ja, als je dit dan ziet... het feit dat er ook nog een ER-6f gereden moet worden blijft het dit keer bij een zeer korte impressie, maar het motortje belooft zeker veel goeds en nodigt uit om nog eens mee op stap te gaan. Weliswaar is de motor voelbaar minder sterk dan de Yamaha van een jaar geleden, maar hij is dan ook een flink stuk goedkoper, zelfs zónder crisisprijzen. Al met al toch een heel leuk ding. Mocht Kawasaki nog een Pyreneeën-ontdekkingstocht willen organiseren; het juiste materieel hebben ze al.

4: Technische gegevens