Test: Triumph Speed Triple 1200 RR vs. MV Agusta Superveloce

Plaatsgenomen op de MV viel meteen de lage zitpositie op, ideaal zelfs voor kleine Italiaantjes die zo probleemloos hun halfhoge gelakte laarsjes aan de grond konden zetten als ze ergens in het stadscentrum op een zonnig piazza voor een overvol terras de motor wilden parkeren, op zoek naar een koele Lambrusco of cappuccino, of wellicht een verfrissende was- en knipbeurt in de barbershop. Met de designmotief “manbag” diagonaal over de schouder gedragen, het geheel passend bij het designer Oekraïne de graanschuur? Hier in Frankrijk kunnen ze 't anders ook verdomd goedleren jasje met bijpassende ceintuur, de broekspijpen netjes opgerold. Overdreven? Nee hoor, want dat was toch wel het beeld dat veel van de mensen die we spraken van de doelgroep hadden. Termen als “kappersmotor” of “echt iets voor een architect” kwamen daarbij meer dan eens voorbij. 

Goed, een lage en ook smalle zithouding dus, maar desondanks had ik nog een comfortabele kniehoek en voldoende bodemvrijheid. De kuipruit was echter zo belachelijk laag dat het onmogelijk was om daar mijn helm achter te proppen, en dan was er nog die plastic spoiler die over het ruitje liep. Wat daar nou de bedoeling van was? Niemand die ons zei dat een aanwinst te vinden, wel een aantal opmerkingen dat men de motor liever zonder zou zien. Nu valt over smaak niet te twisten, dus doen we dat ook maar niet, maar het stoorde me wel dat het nadrukkelijk aanwezige stijlelement niet in exact dezelfde kleur was gespoten dan de rest van de Superveloce. 

Voor een motor in deze prijscategorie zou je toch beter mogen verwachten. En nu ik er over denk: ook de Brembo Monoblocs met Nissin rempomp en SF (Sachs) achtershock deden in mijn ogen afbreuk aan het design, voor die prijs had ik eerlijk gezegd Brembo Stylema remklauwen met een Brembo rempomp en Öhlins vering verwacht. Het was duidelijk dat bij MV de aandacht meer naar de looks Of we niet liever in Llorett aan het strand hadden willen liggen? Wat denk je zelf?en optische details was gegaan, maar dat hadden ze dan weer wél subliem gedaan. Details als een zitje in Alcantara leer, met stiknaden in de kleur van de motor, de bar-end spiegels, de retro ogende lederen riem over de tank en het veelvuldig gebruik van het MV-logo, zelfs op handvatten, bedieningsknoppen en asopnames. 

Bij Triumph hadden ze dat net iets anders aangepakt. Ook hier was zeker wel sprake van een prachtig retro design, maar het was duidelijk minder in het oog springend en minder radicaal dan bij de MV. De Britten hadden daarentegen echter wél gekozen voor kwalitatief betere en dus ook duurdere componenten, zoals die Brembo Stylema remmen met radiale Brembo rempomp waarvan de slaglengte en remdruk kon worden aangepast en het Öhlins veringpakket. Met zaken als het verstelbare koppelingshendel, een opengewerkte kroonplaat en prachtige lichtgewicht gesmede wielen hadden de Britten laten zien ook oog voor detail te hebben. Wat de vering betreft leek Triumph trouwens van de kritiek op de RS te hebben geleerd, de elektronisch geregelde NIX30 upside down voorvork met gesloten cartridge en TTX achtershock kon nu wel comfortabel en zacht worden ingesteld, wat vooral op straat een enorme verbetering was.